ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΥΡΡΙΝΟΥΣ-ΕΤΡΟΥΣΚΟΥΣ
Ποτέ προς τα
εκεί.
Ποτέ δεν θα’ θελα εχθρό το χρόνο μου
που όλο και λιγοστεύει.
Ποτέ δεν θα
μετανοήσω
επειδή σ'
όλη μου τη ζωή με κατάκαιγε ασίγαστος πόθος
«ρίχνοντας το βλέμμα στα ηδονικά σημεία του
κορμιού της».
Πρόθυμα πέταξα τα ρούχα μου από τη μέση κι επάνω,
έσκυψα με υπομονή και πρόσφερα τη ράχη μου
«στις σκιές
των ανέραστων πνευμάτων» .
Κι εκείνες με μαστίγωναν , μέχρις αίματος.
Για να
δαμάσω το ασίγαστο πάθος.
Και, τελείως ανάλογα με το άσμα
«εσύ μου δίνεις ξύλο κι αυτός γλυκά φιλιά»
διαλογιζόμουν: «εσύ με μαστιγώνεις κι αυτό με
κυβερνά» .
Και... η ράχη μου απόμεινε γυμνή,
γεμάτη ουλές, κυρτωμένη, μέχρι σήμερα...
κι όλο
μονολογώ:
«σαν λογίζεται αληθινή η αγάπη γεννιέται
αθάνατη» .
Ιωάννης
Κάνδυλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου