ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ  ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΡΕΓΓΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

(Η παρουσίαση της εικαστικής Τέχνης εγινε κατα την παρουσιαση της ποιητικης Συλλογής της ΡΕΓΓΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών  τη Δευτέρα 10-10-2016)

ΕΙΣΗΓΗΣΗ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΛΛΙΑ Καθηγητή-Ζωγράφου

Κυρίες και κύριοι, Αγαπητοί φίλες και φίλοι, πρέπει να το ομολογήσω ότι ένοιωσα ιδιαίτερη τιμή και χαρά όταν μου προτάθηκε να πω δύο λόγια για το καλλιτεχνικό έργο της αγαπητής μας Χριστίνας.

Και φυσικά δεν περίμενα να νοιώσω τόσο υπεύθυνα, όταν διαπίστωσα ότι όλο και χανόμουν σε μια απέραντη αισθητική περιπλάνηση, σε ένα κόσμο που αρχικά πίστευα ότι μου ήταν αρκετά οικείος.

Στην έξοδο μου από την μελέτη της καλλιτεχνικής αυτής   ομορφιάς του λευκώματος,  ένοιωσα να διαχέεται έντονα μέσα μου, το ευεργέτημα της μάθησης και της γνώσης  και γι’ αυτό παράπλευρα με την τιμή και την χαρά που ένοιωσα αποδεχόμενος την πρόσκληση, σου οφείλω Χριστίνα και ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτά που διδάχτηκα μέσα από την σπουδή των έργων σου.  

Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες της Χριστίνας σε αυτή την αισθητική παρουσίαση του λευκώματος με τίτλο «ζωγραφίζοντας το λόγο» με την  ρομαντική και ευαίσθητη ποίηση της αδελφής της Ρεγγίνας, καταφέρνει να κρατήσει την ισορροπία της ιμπρεσιονιστικής και εξπρεσιονιστικής  τάσης , δημιουργώντας έτσι σκηνές σχεδόν ονειρικές και μετατρέπει τον  ζωγραφικό καμβά, και  κάθε σελίδα του λευκώματος σε διέξοδο μιας υπέρτατης έκφρασης  που είναι  αποτέλεσμα της αβίαστης σκέψης της  και του αχαλίνωτου ασυνείδητου.

Η τεχνική που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνης, αποκαλύπτει πώς η αίσθηση της πηγαίας συναισθηματικής παρόρμησης που την διακατέχει, συνδυάζεται με την  μελέτη κάθε ζωγραφικής σύνθεσης.

Η προετοιμασία των έργων της Χριστίνας,  ξεκινά και τελειώνει  με έντονους ασπρόμαυρους τόνους, αρμονικά τοποθετημένους, οι οποίοι διαμορφώνουν  ένα ιδιαίτερο ζωγραφικό αποτέλεσμα στην απόδοση  των εικόνων, από τις οποίες ξεχειλίζουν συγκινησιακές καταστάσεις και γνωστικές έννοιες.

Η Χριστίνα  καταφέρνει να δημιουργήσει συνθέσεις, των οποίων το τελικό αποτέλεσμα  προκαλεί μια έκρηξη προσωπικής αφήγησης, η οποία πολλές φορές, παίρνει αμέτρητες εκφράσεις, από τον πλούσιο εσωτερικό συναισθηματικό της  κόσμο.

Κάθε σημείο που χαράζει και ζωγραφίζει,  γίνεται το αίτιο για την απελευθέρωση σκέψεων και συναισθημάτων που επηρεάζουν έντονα και αλληλεπιδρούν με άμεσο τρόπο,  τόσο την ζωγράφο όσο και τον θεατή.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο φιλότεχνος να μεταμορφώνεται σε καλλιτέχνη, ζει το έργο και διέπεται από παρόμοια έντονα συναισθήματα με τον καλλιτέχνη.

Στην  ασπρόμαυρη εικαστική Τέχνη της Χριστίνας διαισθάνθηκα  την ύπαρξη  κάποιων  πλεονεκτημάτων έναντι των έγχρωμων παραστάσεων. Ένα από αυτά είναι η δύναμη της   απλότητας των έργων της,  η οποία απλότητα αναδεικνύει με μεγαλύτερη ευκολία  την ψυχή των αντικειμένων και προσώπων που συγκροτούν την παράσταση,  καθώς η αρχική θέαση, το βλέμμα δηλαδή  του θεατή,  δεν περισπάται από τον πλούτο και την ποικιλία των χρωμάτων.

Όλοι γνωρίζουμε ότι με την έκρηξη που διαχέει το χρώμα,  ο κόσμος εντυπωσιάζεται και δίνει πολλή μεγάλη σημασία στα χρώματα,  βάζοντας σε δεύτερη θέση  το αισθητικό και κυρίως το πνευματικό περιεχόμενο του έργου.

Η μαγεία  των  χρωμάτων  μπορεί να  αποσπάσει και  να  ξεγελάσει. (έστω και στιγμιαία) τον θεατή, ενώ η μονοχρωμία τον  βοηθά να δει καθαρά και να εμβαθύνει ανεπηρέαστα στην ουσία και την πνευματικότητα του  θέματος.

Επίσης η απουσία του χρώματος παρέχει την δυνατότητα στην ασπρόμαυρη τέχνη να  προβάλλει με απόλυτη ειλικρίνεια το περιεχόμενο, τη φόρμα, τη σύνθεση, και το έξυπνο παιχνίδι των σχημάτων και του φωτός,  χαρακτηριστικά τα οποία  και αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η Χριστίνα στα έργα της.

Αυτή η ειλικρίνεια που εκφράζει η ασπρόμαυρη τέχνη, κινδυνεύει στην έγχρωμη παράσταση, ακριβώς  επειδή το χρώμα συναρπάζει, μπορεί ακόμα να γίνει και απατηλό,  όταν προσπαθήσουμε να αποδώσουμε αυστηρά την πραγματικότητα της φύσης και των προσώπων, μια πραγματικότητα η οποία σπανίως μπορεί να επιτευχθεί από την ανθρώπινη ζωγραφική παλέτα.

Επίσης στην ασπρόμαυρη ζωγραφική, οι σκιές και οι τονικότητες των αντικειμένων καταγράφονται  καλύτερα, ένα πλεονέκτημα όμως που μπορεί εύκολα να αποβεί μειονέκτημα διότι θα πρέπει η ασπρόμαυρη παράσταση να έχει σωστή σύνθεση, έξυπνο παιχνίδι των σχημάτων και του φωτός, και κυρίως θα πρέπει να έχει κάτι να πει, αλλιώς θα καταλήξει σε  αποτυχία.

Αυτή ακριβώς είναι και η δυσκολία της ασπρόμαυρης τεχνικής, ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στην βοήθεια των χρωμάτων για να την κάνουμε εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα, θα πρέπει από μόνη της  να είναι ενδιαφέρουσα.

Η Χριστίνα, στα έργα της ακριβώς αυτό κάνει.  Η ζωγραφική της γίνεται άκρως ενδιαφέρουσα. Λατρεύει το φώς και τις σκιάσεις, και τα αναδεικνύει σε βασικά στοιχεία της Τέχνης της.

Οι δημιουργίες της  επικεντρώνονται στην καταγραφή αντικειμένων όπως τα έργα στους ποιητικούς τίτλους (Θάλασσα όπως θάνατος-Νοσταλγία-Ψέματα) καθώς  και των  ανθρώπων  όπως (Παράδεισος-Αγάπη είναι-Δίχτυα) στημένων με μια καρτερική μοναξιά, όπου το περιβάλλον και οι  άνθρωποι αλληλεπιδρούν σαν μια ψυχική ολότητα, δημιουργώντας μια συμπαντική αρμονία και ισορροπία του ανθρώπου και της φύσης. 

Η Τέχνη της, αναδεικνύει λεπτομέρειες, μικρές και φαινομενικά αδιάφορες, όπως όλες αυτές που προσπερνάμε στα διάβα μας μέσα στη μέρα,  χρόνο με τον χρόνο και μας παρέχουν την δυνατότητα  να διαισθανθούμε  κι εμείς,  όλα εκείνα τα όμορφα, τα ωραία και νοσταλγικά πράγματα που κρύβονται και λειτουργούν στην καθημερινότητάς μας.

Τα έργα της Χριστίνας Δημητροπούλου,  καταγράφουν μια πορεία, που το σημείο αναφοράς είναι  η πρωταρχική ανάγκη και  ανεξίτηλη διάθεση να εκφραστεί τα συναισθήματα που πλημυρίζουν μέσα της για το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Επαληθεύεται δηλαδή η ομορφιά  της πανάρχαιας Τέχνης όπου ο «άνθρωπος πρώτα ζωγράφισε και μετά έκτισε».

Στην συνέχεια με μία προοδευτική  εξέλιξη, η ανθρωποκεντρική  διάσταση των έργων της δίνει επίσης χώρο στο όραμα των δυνάμεων του σύμπαντος, και  της κοσμικής  διάστασης όπως (Έρως αντιποιητικός) κάνοντας την Τέχνη της υπερβατική και υπερούσια.

Το πνεύμα της Χριστίνας εισβάλει  μέσα στα αντικείμενα,   γίνεται κυρίαρχος της  ουσίας τους και την  αναβιώνει  με την ζωγραφική της σε ένα νέο ολοζώντανο φαινόμενο πλασμένο από το  πνεύμα  και τη ψυχή της.

Μέσα από αυτή την δημιουργική πάλη  το πνεύμα θριαμβεύει, ξεπερνά τις αισθήσεις και  δημιουργείται  ένα έργο ελευθερίας,

Αυτό το απόλυτα ελεύθερο δημιούργημα μπορεί να εκφράζει μια κραυγή  απελπισίας ενός μοναχικού ανθρώπου,  μέσα σε ένα εφιαλτικό τοπίο, μπορεί να εκφράζει τα βαθειά ερωτήματα της ανθρώπινης περιπέτειας ή και ακόμα να λαμπαδιάζει μέσα μας το φώς της ελπίδας.

Τελικά, η λαμπερή, καλλιτεχνική και πνευματική προσωπικότητα του καλλιτέχνη  φαίνεται να καλύπτει  μια ψυχή που από τη μέγιστη ευαισθησία της, δεν μπορούσε να μην εκφραστεί  και τα δεινά της  ζωής, τον απόλυτο και καρτερικό έρωτα, την μελάγχολη  γεμάτη αρνητικότητα ζωή, (έργο της στο ποίημα Μαχαίρι).

Όποια έκφραση και αν  αποδώσουμε στα  δημιουργήματα της,  αυτά  παραμένουν  απόλυτα ελεύθερα και ειλικρινή.

Η   ζωγραφική της Χριστίνας,  εκφράζοντας και  το αρνητικό μέρος της ζωής, με το πολύ μαύρο της νύχτας,  , μεγάλωνε το ερωτηματικό, σ’ αυτούς που την  γνωρίζουν, αφού ερχόταν σε αντίθεση με την αστραφτερή, γλυκύτατη και όλο ζωντάνια παρουσία της.

Η  ίδια,  ένας χαρούμενος σκεπτόμενος άνθρωπος, εκπορεύει   μια συγκλονιστική ειλικρίνεια, που υπερβαίνει και αυτό ακόμα το δραματικό και αναρριχάται στην ολοκλήρωση της αλήθειας. 

Οι ιδιαίτερες ικανότητές της Χριστίνας στη ζωγραφική είναι φανερές, μ’ ένα σχέδιο στιβαρό, αδιάρρηκτα συγκροτημένο στον χώρο και στον χρόνο. Σ’ αυτό το σχέδιο κυριαρχεί, σχεδόν πάντα, το  σύμβολο του εαυτού της, που είναι συχνά παρόν στα γαλήνια ή και ακόμα στα εφιαλτικά τοπία της.  

Αν θέλουμε να κρίνουμε την καλλιτέχνη Χριστίνα, θα πρέπει πρώτα- πρώτα να της  αναγνωρίσουμε τη μέγιστη ειλικρίνεια και συνέπεια του βιωμένου οράματός της, που γίνεται τεκμήριο γνησιότητας: η καλλιτέχνης δημιουργεί ένα έργο με απόλυτη εσωτερική συνοχή και ενότητα, σε όλο το εύρος του και κάνει την εικαστική του ταυτότητα απόλυτα συγκεκριμένη, αναμφισβήτητα διακριτή και άμεσα αναγνωρίσιμη.

 Το έργο της Χριστίνας, με την απλοϊκότητα, με τον μορφωτικό εξπρεσιονισμό του , με τις σουρεαλιστικές προεκτάσεις του, το παιχνίδισμα  της σκιάς στον χώρο και γενικότερα την διάχυτη μελαγχολία  των συμβόλων του,  συγκλίνουν όλα μαζί σε μια υπαρξιακή θεώρηση, που φαίνεται τελικά να οδηγεί  προς ένα συμβολικό ρομαντισμό.

Σεμνά, κρίνω από τα έργα της, ότι η Χριστίνα είναι  ένας άνθρωπος βαθύτατης ευαισθησίας, βιώνει, όπως είναι φανερό από το σύνολο του καλλιτεχνικού της έργου, σε μεγάλο βαθμό, την μοναχική πορεία του σύγχρονου κόσμου, και  την  διατυπώνει με συγκλονιστική ειλικρίνεια και συνέπεια.

 Η Χριστίνα,, μια πολυσύνθετη  δημιουργός, ζωγράφος-ποιητής,  προσπαθεί και συνθέτει με τις δημιουργίες της ένα όραμα ζωής , ενός έργου που σφραγίζεται  από την έκρηξη των συναισθημάτων της και την άκρα ευαισθησία της, εμπλουτισμένων με μια ρομαντική μελαγχολία που θεωρώ ότι είναι και το καταστάλαγμα  του καλλιτεχνικού της έργου, ενός έργου που διαμορφώνει ένα συμβολικό ρομαντισμό.

 Η Χριστίνα, σε όλο της το καλλιτεχνικό έργο,  αφήνει να διαφαίνεται ένα σημαντικό και προφητικό  μήνυμα, ένα μήνυμα παρόμοιο με αυτό της Αρχαίας τραγωδίας   που οδηγεί τον φιλότεχνο θεατή  στη λύτρωση της κάθαρσης και που καλλιεργεί την ψυχική και πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Και εδώ δεν μπορώ να μη θυμηθώ  την κραυγαλέα αναφώνηση  του Δημήτρη Μητρόπουλου όταν έλεγε:  «Τέχνη είναι, μόνο, ότι ανυψώνει τον άνθρωπο». Και αυτή η ανύψωση μεγαλουργεί έντονα μέσα μας με την θέαση του καλλιτεχνικού σου έργου,  αγαπητή μας Χριστίνα.

Απλά και ταπεινά, σε ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό που μας χαρίζεις.