ΔΑΚΡΥΣΑ
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου
δε δάκρυσα ποτέ.
Είχε σκληρύνει πολύ η καρδιά μου.
Πολλές φορές, ήθελα να κλάψω
μα δεν το μπορούσα.
Είχε γίνει ένα «μπετόν αρμέ» η ψυχή μου.
Πολλές φορές αποζητούσα το δάκρυ,
δάκρυ χαράς,
δάκρυ πίκρας,
δάκρυ πόνου,
δάκρυ λύπης,
δάκρυ συμπόνιας,
δάκρυ αγωνίας…
Κι όμως δεν έλεγε να κατέβει από τα μάτια μου
λες και είχαν στεγνώσει οι δακρυγόνοι μου.
Πολλές φορές αναζητούσα το κλάμα μου
σα λύτρωση των χρόνων που πέρασαν
και μαζί αυτούς πέρασαν κι έφυγαν
αγαπημένοι μου,
κι όμως δεν εννοούσαν να τρέξουν
τα δάκρυά μου…
Ζητούσα να βρω διεξόδους κι αυτές
δεν εννοούσαν να μου δοθούν
τόσο δύσκολες, έγιναν τελευταία.
Έλεγα πάντα πως η λύπη είναι ταίρι της χαράς
Έτρεχα να τη συναντήσω μήπως και συγκινηθώ…
Κι όμως κάθε φορά που κοντοζύγωνε
έφευγε άπραγη, η αφιλότιμη.
Τόσο έλεγα σκλήρανε ο ψυχή μου
κι αναζητούσα διεξόδους, στη χαρά
της γνώσης ,της ξεκούρασης, της αναπόλησης…
Κι όμως η χαρά είχε κόψει μόνη της
τα φτερά της.
Εγώ ο τόσο ευαίσθητος, ο τόσο αισθηματίας
αναζητούσα το δάκρυ,
το εκλιπαρούσα κυριολεκτικά,
έτσι για να λυτρώσω και να λυτρωθώ…
Έγιναν τόσο πολλά τα τελευταία χρόνια
Έφυγαν τόσοι πολλοί για μακρινά η και κοντινά ταξίδια
τα μαντήλια μας έμειναν στεγνά
για να φτερουγίζουν στο άνεμο…
Κι όμως σήμερα ξαναβρήκα το δάκρυ μου.
Ένα δάκρυ χαράς αυτή τη φορά…
Ήρθε και φώλιασε στην καρδιά μου
και κατέβηκε καυτό στα μάτια μου.
Αλήθεια! δεν το πίστευα μέχρι
που είδα ποτισμένο το μαντήλι μου με δάκρυα…
Κι ήταν δάκρια χαράς…
Ήταν μια μέρα που την περίμενα χρόνια!...
Ήταν πόθος ζωής.
Όταν θα έφευγα , ήθελα να είναι όλοι ,
μα όλοι παρόντες!
Αυτή η απαίτηση ήταν μια μεγάλη αδυναμία
μιας αδύναμης αγκαλιάς,
που ήθελε πάντα να χωράει, τα πάντα μέσα της…
Εκείνο το μεσημέρι δεν κοιμήθηκα ως συνήθως,
Κι έτσι ότι είδα δεν ήταν όνειρο!...
Ήταν μια αλήθεια. Μια ευχάριστη, όμορφη αλήθεια!...
Που μου έφερε τα δάκρυα που περίμενα χρόνια!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου