BIΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ
ΚΑΛΛΙΟΠΗ Ι.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: «ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ» Ποίηση.
Εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ Αθήνα 2020
Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου .
Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών
Με την ποιήτρια με γνώρισε το γνωστό στις μέρες μας ηλεκτρονικό προσωπικό- βιβλίο του οποίου και οι δυο μας είμαστε τακτικοί αναγνώστες και γραφείς.
Η ποιητική της συλλογή: «ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ» που σήμερα παρουσιάζεται με το παρόν σημείωμά μας είναι το τρίτο έργο της εκλεκτής Ηλείας ποιήτριας Καλλιόπης Δημητροπούλου.
Είχαν προηγηθεί τα έργα της: «Της Μούσας επίκληση» 2017 και «ΗΛΕΙασις» 2018 από τις εκδόσεις «ΒΕΡΓΙΝΑ».
Όταν το έλαβα και το διάβασα και αμέσως με κατάκτησε το Ηλειακό Πνεύμα με το οποίο είναι ζυμωμένο.
Το δέχθηκα με ιδιαίτερη χαρά, με τη ιδιόχειρη αφιέρωση της, με την οποία η ποιήτρια τόνιζε ιδιαίτερα, την κοινή μας Ηλειακή καταγωγή.
Μάλιστα μου πρότεινε να είμαι μεταξύ των παρουσιαστών του βιβλίου της ,κι εγώ χωρίς δεύτερη συζήτηση, το αποδέχθηκα ,μια και το βιβλίο ήταν γραμμένο από μια Ηλεία ποιήτρια και το περιεχόμενο στο σύνολο του ήταν εμπνευσμένο από τον κοινό τόπο καταγωγής μας, την Ηλεία.
.
Τη συλλογή της με τίτλο «ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ» ,τρίτη κατά σειρά, αφιερώνει «στη μάνα της Τασία, με τη δοσμένη ράχη της στις ανηφόρες μου» όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, ενώ κλείνει με δύο πεζά κείμενα αφιερωμένα στον αγαπημένο της πατέρα.
«Είμαστε οι ρίζες μας» μου έλεγε. «Πράγματι,είμαστε οι ρίζες μας και οι χυμοί τους, που μας γουρμαίνουν πατέρα!»
Η ποιήτρια με το έργο της που σήμερα παρουσιάζουμε εξωτερικεύει τη μεγάλη της σε υπερθετικό βαθμό αγάπη, για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Είναι ζυμωμένο με το ηλειόζουμο, την αρμύρα της θάλασσας και τον ιδρώτα του μόχθου των ανθρώπων της γης της.
Και βέβαια δεν περιορίζεται στο θαυμασμό και την ηρωοποίηση των ανθρώπων της γής, αλλά δίνει μεγάλη σημασία και τιμά ιδιαίτερα, τους ανθρώπους του πνεύματος.
Τον ιστορικό Διονύση Κόκκινο, τον πεζογράφο Νίκο Καχτίτση, τον Παύλο Μάτεση, την ποιήτρια ΄Εφη Αιλιανού, τον διηγηματογράφο Ηλία Χ. Παπαδημητρακοπουλο, τον ποιητή Ηλία Γκρή, τον Ηλείο βάρδο Τάκη Κωνσταντακόπουλο, το λογοτέχνη Δημήτρη Κανελλόπουλο, στους οποίους και αφιερώνει ποιήματα της συλλογής της.
Με την ποίηση της η Καλλιόπη Δημητροπούλου δένει αρμονικά το ηρωικό χτες του τόπου μας με το ελπιδοφόρο σήμερα και με αδρές γραμμές -στίχους μεταγγίζει την αισιοδοξία της στον κάθε αναγνώστη έτσι που να μπορεί να συντηρεί το παρελθόν ,τις ρίζες μας όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, για να μη χαθεί η συνέχεια και ο δοξασμένος ιστορικός δρόμος της φυλής μας.
Μέσα από τους στίχους της υπάρχει και ένας πόνος-που καίει την καρδιά της,, όπως ασφαλώς καίει και κάθε Έλληνα πατριώτη, η τραγωδία της φυλής μας των νεότερων χρόνων που κάνει την ποιήτρια να αναρωτιέται:
«ως πότε τα κάρβουνα αναμμένα μυδράλια θα σπέρνουν στα κορμιά μας;»
(ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ).
Και αλλού
«Με χίλιους θανάτους της γενιάς του
επιστρέφει ψιχαλιστά στην ιστορία του τόπου
στης Ζαχάρως το εμφύλιο τουφεκίδι
επιστρέφει στις ρούγες της Κρέσταινας
με τη βαθιά φωνή της.»
(Η ΓΚΡΗΦΥΛΛΗ ΠΟΙΗΣΗ)
και πάλι πιο κάτω:
«…Με τις λαβωμένες μέχρι το κόκαλο
στα ναρκοπέδια της αλέας
και τους κρωγμούς των ορφανών
στα σφαγεία ενός εμφυλίου
να μας καταβροχθίζουν
από χώμα σε χώμα οι νεκροί μας
Μεγάλης Παρασκευής επιτάφιοι.
Κοχλάζουν οι τόποι
Δίβρη, ΄Ηλιδα, Πυργος, Φολόη
Ζαχάρω των μαχών
Ανδρίτσαινα
Ηλεία του σπαθιού των λυπημένων..»
(ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΥ)
Πολλά θα είχα να σημειώσω για την ποίηση της κ. Δημητροπούλου και σε πολλά σημεία στάθηκα όταν διάβαζα , ακόμη μια φορά τα ποιήματα της.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να πω περισσότερα σε ένα απλό σημείωμα.
Καλοτάξιδο το βιβλίου σου κ.Δημητροπούλου ούριος ο άνεμος στα φύλλα του κι Ηλειώτικος μαΐστρος στα πανιά του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου