ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ; ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ; Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών   Βρέθηκα σε μια εορταστική ομιλία   για την επέτειο  της Εθνικής μας παλιγγενεσίας που οργάνωση στο Μέγαρο Λόγου και τέχνης η Εθνολογική Εταιρεία Πελοποννήσου με ομιλητή το συμπολίτη τέως Υπουργό  Ανδρέα Ζαΐμη απόγονο της γνωστής οικογένειας προκρίτων και αγωνιστών της Επανάστασης. Το θέμα της ομιλίας του είχε  επίκαιρο χαρακτήρα .Αφορούσε  μια πιο αντικειμενική θεώρηση των συνθηκών της επανάστασης του 1821. Ο ομιλητής επεχείρησε  να χειριστεί το θέμα του στηριγμένος  σε αρχικές  πηγές τα  απομνημονεύματα αγωνιστών αλλά και αρχεία τα οποία σιγά-σιγά δημοσιοποιούνται από πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο της Τσαρικής Ρωσίας αλλά και  αρχείων κρατών και προξένων τους στην περιοχή  της Πελοποννήσου και ειδικότερα της Πάτρας . Εκείνο που ιδιαίτερα εντυπωσίασε ήταν η παρουσίαση εκ μέρους του ομιλητή ,του πρωτοτύπου  κειμένου  της πρώτης διακηρύξεως της έναρξης που αγώνα το οποίο υπογράφουν οι Αρχιερείς Παλαιών Πατρών Γερμανός και  Κερνίτσης  Προκόπιος και οι πρόκριτοι των Πατρών Ανδρέας Λόντος, Ανδρέας Ζαϊμης και Μπενιζέλος Ρούφος  οι οποίοι αν και  διατάχθηκαν από τις  Οθωμανικές αρχές να παρουσιαστούν στην Τρίπολη  δεν προσήλθαν,  και αν’ αυτού κήρυξαν την έναρξη του αγώνα στην Πάτρα. Ο ομιλητής σε πολλά σημεία της ομιλίας του έκανε χρήση εγγράφων και απομνημονευμάτων αγωνιστών του 21 και  προσπάθησε να  είναι  περισσότερο  αντικειμενικός για τις συνθήκες του ξεσηκωμού και το ρόλο που διαδραμάτισε ο καθένας  από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποποιίας . Εντυπωσιακή  ήταν η αποστροφή του ομιλητή  σε ερώτημα που υπέβαλε σε σύγχρονο  νέο, εάν  εκείνος σήμερα θα διακινδύνευε τη ζωή του για την πατρίδα, κι εκείνος του απάντησε με ερώτημα : Γιια ποια Πατρίδα ; Οι  αγωνιστές του 21 αγωνίστηκαν όπως χαρακτηριστικά τόνιζαν :«Για του Χριστού την Πίστη την αγία και της πατρίδας την Ελευθερία» . Οι σύγχρονοι νεοέλληνες ατυχώς λίγη δίνουν έως καθόλου σημασία σ’ αυτά τα ιδεώδη  που θέρμαιναν τις καρδιές των νέων εκείνης της εποχής.      Αυτή η πραγματικότητα  λίγο  η και  καθόλου δεν βαρύνει τους νέους σήμερα. Όπως τους διδάξαμε, όπως τους παραδειγματίσαμε όπως τους νουθετήσαμε όχι τόσο με τα λόγια όσο με το χαρακτηριστικό  δικό μας διδαχτικό παράδειγμα. Μας βαρύνουν πολλά. Η γενιά μου μολονότι βγήκε από ένα παγκόσμιο πόλεμο, μια κατοχή και ένα εμφύλιο δεν διδάχτηκε από τα λάθη της. Συνέχισε να κινείται σε λάθος τροχιά και να συντηρεί το μίσος μεταξύ των πολιτών. Να σπείρει το φανατισμό και τη διαίρεση. Η αρχές της εν γένει ζωής μας  δεν βασίστηκαν  σε υγιείς βάσεις και ξαφνικά διαπιστώσαμε  πως  είμαστε υπό κατοχή. Κοιτάς  γύρω σου  και λες που είναι ή Ελλάδα; Που είναι οι Έλληνες; Ποιοι μάς πούλησαν; Ποιοι μάς αγόρασαν; Βιώνοντας ένα σκληρό παιχνίδι πίσω από την πλάτη μας και πάντα εις βάρος μας… βλέπουμε πώς δεν είμαστε άμοιροι  ευθυνών. Φταίμε όλοι μας  γιατί  καταργήσαμε το  Θεό. Θεωρήσαμε πια πως δεν μας χρειάζεται. Στη θέση τής ’Εκκλησίας βάλαμε τις στοές. Στη θέση του    μυστηρίου του  Γάμου βάλαμε  μια  συμβολαιογραφική πράξη. Τη  Μάνα την αντικαταστήσαμε με την τηλεόραση. Στη θέση των άλλοτε παιδιών βάλαμε τα  σκυλιά… Τον πνευματικό πατέρα μας τον αντικαταστήσαμε  με τα  μέντιουμ  και τους ψυχολόγους. Τη θεία  Λειτουργία  την αντικαταστήσαμε με κολυμβητήρια και φροντιστήρια. Την επικοινωνία μας και το Θεό και την προσευχή  την ανταλλάξαμε με γιόγκα. Τη  Νηστεία με δίαιτες. Υποκαταστήσαμε το Χριστό με  τον χρυσό και τη φιλαργυρία. Μ’ αυτό τον τρόπο  άδειασε ή ψυχή μας… Και μετά από αυτά  ήρθε η κρίση ή μεγάλη .Εκείνοι που ήταν ταγμένοι να φυλάνε Θερμοπύλες συμβιβάσθηκαν με ένα μισθό δημόσιου υπαλλήλου. Και οι πολιτικοί  μας χάιδευαν τα αυτιά και δανείζονταν για να εξασφαλίσουν τις αποταμιεύσεις του στις Ελβετικές και άλλες τράπεζες. Η  απάντηση σε ερωτήσεις επιστημόνων και τεχνοκρατών που επέσειαν τον κίνδυνο των συνεπειών του υπερδανεισμού ήταν: «‘Όταν θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιστρέψουμε τα δάνεια, θα ζούμε εμείς;». Έτσι ένοιωθαν πως είχαν και την πίτα ακέραια και το σκύλο χορτάτο. Τώρα το ζήτημα   είναι πως οι «Πατριώτες» αφού έκαναν το κουμάντο τους  καταχρέωσαν  τη χώρα, φυγάδευσαν τα κλεμμένα τους,  στο εξωτερικό ,οι νέοι μας δεν έχουν πλέον μέλλον οδηγούνται  στα ξένα για μια όχι καλύτερη τύχη αλλά για επιβίωση. ,Αλήθεια τελικά  για ποια πατρίδα να αγωνιστεί σήμερα ο  νέος μας. Για μια  πατρίδα   καταχρεωμένοι και πουλημένη στους ξένους; Για  ποια πίστη  και  ποια θρησκεία ,γι’ αυτή που  την καταντήσαμε μια τυπολατρία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;  πόλο  έλξης κάθε φοβισμένου , ημιμαθούς ,φιλόδοξου  και φιλάργυρου;  Δεν είναι πού δεν ευημερούμε και πτωχεύουμε, είναι πού δεν έχουμε συναίσθηση των ευθυνών μας και δεν μετανοούμε… Δεν είναι η οφειλή των δανείων, είναι η οφειλή των δακρύων!... Μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει και το ατύχημα στην περίπτωσή μας είναι πως πλέον δεν πιστεύουμε ούτε στα θαύματα..  Ο Θεός βοηθός…