ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

                                                  Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

                                                 Επιτ.Δικηγόρου

                                                  Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

Πλήρης ημερών(91 ετών) έφυγε για το ταξίδι στην αιωνιότητα ο ποιητής και Δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρικόπουλος.Ο  Γιάννης Ανδρικόπουλος υπήεξε    ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδος και για  αρκετά χρόνια   Αντιπρόεδρός της.

 Έδινε  παντού και   πάντοτε  το  δημιουργικό του «παρών»   με  τις διαλέξεις του και  τα  κείμενά του  ( ποιήματά , Δοκίμια,  μελέτες, κριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις ).

 Παραθέτουμε μερικές αξιόλογες διαλέξεις του σε αίθουσες   της πόλης μας  : «Πατρινή  Πεζογραφία» , «Η Πάτρα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία» , «150 χρόνια   Πατρινή Ποίηση»,  «Γυναικεία Ποίηση της Πάτρας»,  «Γυναικεία Λογοτεχνία της Πάτρας» , «Καλαβρυτινή Λαϊκή Μούσα υμνεί το 21»,  «Χαιρετισμός στον Κορυδαλλό της Πλούμιτσας-Νικηφόρος Βρεττάκος»,  « Ποίηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου». 

 Τα τελευταία χρόνια  φιλοξενήθηκαν   εργασίες του σε ποίηση και δοκίμιο   στις  Ανθολογίες   της Εταιρείας  Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος     και  στο περιοδικό «ΑΧΑΪΚΑ».

          Ο Γιάννης   Ανδρικόπουλος   είναι καταγεγραμμένος     στη συνείδηση  των πνευματικών ανθρώπων και  των ασχολουμένων με τα γράμματα   κατά κύριο λόγο,  ως    ποιητής , χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζεται   η  αξία του υπόλοιπου συγγραφικού του έργου.

         Ακολούθησε την τακτική του αξέχαστου φίλου   ερημίτη του Πύργου   Τάκη Δόξα. Όπως  εκείνος δεν  εγκατέλειψε  τον   Πύργο έτσι κι ο Γιάννης Ανδρικόπουλος δεν εγκατέλειψε    το Αίγιο.  Έκλεισε ερμητικά  τα αυτιά του στις  σειρήνες  της  πρωτεύουσας με τις  υποσχέσεις  προβολής και  ευδαιμονισμού.  Στάθηκε  ορθός  στα υψώματα του Αιγίου και από εκεί εκπορεύτηκαν    οι εμπνεύσεις του.

Ο τελευταίος  σεισμός  στην πόλη κατάστρεψε την αετοφωλιά του,  όμως   εκείνος με θάρρος υπομονή και  επιμονή  την ξανάχτισε.  Το χάσμα που άνοιξε  ο σεισμός   το γέμισε με  τα ποιήματα των συλλογών του.

 

 Μόλις  περάτωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές  οπλίστηκε με θάρρος , τόλμη και αποφασιστικότητα  κι  έκτοτε πάνω από πενήντα και πλέον χρόνια βρίσκεται στην πρωτοπορία των πνευματικών   πραγμάτων  της πόλης του  και των  αγώνων της  για ένα καλλίτερο αύριο.

 Με όπλα   την πένα του και  τη δημοσιογραφική του έπαλξη  «ΦΩΝΉ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ» εργάσθηκε για την επιβίωση.  Ασχολήθηκε  με την έκδοση εφημερίδων και λογοτεχνικών περιοδικών, με τη μελέτη και  συγγραφή βιβλίων  πλουτίζοντας την Νεοελληνική Γραμματολογία  μας με πλήθος  εργασιών του  πάνω σε θέματα Αρχαιολογίας, Πεζογραφίας, Ποίησης, Κοινωνιολογίας, Ιστορίας και κριτικής.

 Ο  Ανδρικόπουλος είναι ένας ποιητής με βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα αλλά και εξίσου βαθύτατη  πίστη η οποία αποτυπώνεται εναργέστατα στο  σύνολο του  ποιητικού του έργου.

 Αυτή η πίστη τον  ενδυναμώνει και τον κάνει  πάντα πρωτοπόρο, αισιόδοξο  και αποφασιστικό.

 Εκφραστική λιτότητα και ήρεμη ευαισθησία χαρακτηρίζουν τη ζωή  και την ποίησή του.

Η γλώσσα του απλή ,κατανοητή, με πλούσιο λεξιλόγιο εμπλουτισμένο  με  εκείνο της   γλώσσας των Ευαγγελίων   και των εκκλησιαστικών κειμένων.

 Διατυπώνει  τους στοχασμούς μου με άνεση,  έντονο λυρισμό , με διαύγεια εννοιών και ισορροπημένο ρυθμό.

Το ποιητικό του έργο είναι πολυεδρικό. Είναι πλούσιο,  έντονα  κοινωνικό και βαθύτατα ανθρωπιστικό. Διακρίνεται  από  ένα ευγενικό  αγωνιστικό πάθος πατριδολατρίας και πατριωτισμού .

Οι  στίχοι του  στέλνουν στα πέρατα του κόσμου  ένα  αγωνιστικό μήνυμα ειρήνης αγάπης και ανθρωπισμού.

Άλλοτε   είναι ύμνοι  για ήρωες ,  αγωνιστές  και  καταστάσεις  και άλλοτε    γίνονται αναβαθμοί  περίσκεψης και πένθους για  τις συμφορές που ενέσκηψαν  κατά καιρούς  στον τόπο του.

Στίχοι  ζυμωμένοι  με  ιδρώτα και αίμα .Στίχοι αγωνίας για το  επέκεινα,   για το  αύριο  του τόπου   και αγώνα για τη βελτίωση της τύχης του.

Λυρική  ευαισθησία διαποτίζει την ποίηση του και  μας  δίνει έργα μακράς  ψυχικής πνοής.

          Η ποίηση του Γιάννη Ανδρικόπουλου  είναι  γνήσια κι αληθινή έτσι όπως με απλοχεριά και με μια πληθωρικότητα μας την προσέφερε και μας την προσφέρει  και σήμερα.

          Αυτή η πληθωρική  και συνάμα ποιοτική προσφορά  του αναγνωρίσθηκε και αναγνωρίζεται  καθημερινώς  όχι μόνο από τους ομότεχνους  και τους κριτικούς της λογοτεχνίας   αλλά και από  πολιτιστικούς φορείς,  ιδρύματα, Τοπική Αυτοδιοίκηση και τέλος από την Ακαδημία Αθηνών.

 Τιμήθηκε    ως τώρα για το έργο του, με ψηφίσματα,  χρυσά μετάλλια, τιμητικά διπλώματα  και με άλλες τιμητικές διακρίσεις .

          Η Εταιρεία Λογοτεχνών πρόσφατα  μετά από σχετική εισήγηση  του προέδρου της     τον τίμησε  στη διάρκεια  εκδήλωσης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών εκτιμώντας την πάνω από μισό  αιώνα προσφορά του  στα Ελληνικά Γράμματα  επιδίδοντας του τιμητική πλακέτα και σχετικό τιμητικό ψήφισμα.

     Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος ευτύχησε να τιμηθεί  τελευταία  και  από την γενέτειρα του το Αίγιο όπου η  Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Αιγιαλείας παρουσίασε  το ετήσιο περιοδικό  «Ρίζες» το οποίο ήταν  αφιερωμένο εξολοκλήρου στο έργο του καταξιωμένου Δημοσιογράφου και Λογοτέχνη Γιάννη Ανδρικόπουλου.

 

 

 

17

 

Ανδρικόπουλος, Γιάννης (1930 Αίγιο -2021 )

Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος γεννήθηκε το 1930 στο Αίγιο και από δέκα επτά χρονών μοίρασε τη ζωή, τη σκέψη και την ψυχή του, ανάμεσα σε δύο μεγάλες αγάπες: τη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε το 1947 με ποίηση από τις σελίδες της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ του Σπ. Μελά. Ήταν ο νεότερος συνεργάτης του περιοδικού. Μέσα σε δυο-τρία χρόνια δημοσιεύονταν ποιήματά του σ' όλα τα έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1952 εκδίδει λογοτεχνικό περιοδικό ΑΧΑΪΚΗ ΕΣΤΙΑ και το 1954 το ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ. Η συγγραφική του δραστηριότητα χωρίζεται σε τρεις διαφορετικές περιόδους. Η πρώτη ξεκινάει το 1954 με την πρώτη ποιητική συλλογή Αποχωρισμός και το κλείνει το 1968. Είναι περίοδος καθαρά ποιητικής έμπνευσης, οπότε εκδόθηκαν συνολικά οκτώ ποιητικές συλλογές. Η δεύτερη περίοδος του συγγραφικής δουλειάς ξεκίνησε το 1975 με την έκδοση της εφημερίδας ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ και του φιλολογικού περιοδικού ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΦΩΝΗ, όπου συνεργάστηκαν οι κορυφαίοι της νεοελληνικής γραμματείας και οι λογοτέχνες της περιφέρειας.

Η περίοδος αυτή κράτησε μέχρι το 1987 οπότε διέκοψαν την έκδοσή τους εφημερίδα και περιοδικό. Η τρίτη, εξαιρετικά γόνιμη και παραγωγική περίοδος ξεκίνησε το 1988 και συνεχίζεται. Σ' αυτά τα χρόνια διακρίθηκε στη σύγχρονη ποίηση και στο κριτικό δοκίμιο. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρίας Κριτικών Λογοτεχνίας, της Ελληνικής Εταιρίας Χριστιανικών Γραμμάτων, της Εταιρίας Φίλων Παν. Κανελλόπουλου και της Εταιρίας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος. Συνεργάζεται με όλα τα ελληνικά και τα ελληνόφωνα λογοτεχνικά περιοδικά, κι έχει εκδώσει πάνω από 40 διαλέξεις, σε διάφορες πόλεις της χώρας.

 

ΤA  MATIA  ΣΟΥ  

 

Στα μάτια σου θάλασσα ξανοίγει

 πλατειά – ντύνονται μ’ άνθη ως πέρα οι κάμποι

 μα είναι φορές που σα διαμάντι λάμπει

 το δάκρυ – κι ο καημός, βρόχι, με πνίγει.

 

 Σαν κάτι απ’ την καρδιά μου νάχη φύγει,

που η πίκρα της ζωής την τρώει σαν κάμπη.

 Τα μάτια σου γελάνε – ουράνια θαμπή

 εντός μου πλημμυράνε μ’ ένθεα ρίγη.

 

 Τα μάτια σου ένα τρέμουλο, ένα χάδι,

 κ’ έτσι γλυκά-γλυκά που με κοιτάνε

 τα πιο μεγάλα πάθη μου ξυπνάνε

και θάθελα ένα ωχρό θλιμμένο βράδι,

 που αγνάντια τους θε νάμαι και σιμά τους,

 το θάνατο να βρω στ’ ανάβλεμμά τους.