ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΘ. ΜΟΥΛΙΑΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ 35 ΧΡΟΝΙΑ (1979-2015) ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΘ. ΜΟΥΛΙΑ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ- ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ  ΜΕ ΤΙΤΛΟ:

«ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ  35 ΧΡΟΝΙΑ (1979-2015) ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ»

ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ (15-12-2016)

            Η Πάτρα, παρότι ήταν ανέκαθεν κατ’ εξοχήν εμπορική πόλη, το επίπεδο μόρφωσης των κατοίκων της δεν ήταν ευκαταφρόνητο και η εν γένει πνευματική παραγωγή τους, από το 1836, που τυπώθηκε το πρώτο βιβλίο μέχρι σήμερα, ήταν και συνεχίζει να είναι σημαντική.

           Τεκμήρια αυτής της πνευματικότητας είναι τα πολλά σχολεία που ιδρύθηκαν και λειτούργησαν από το 1830 μέχρι σήμερα, ιδιωτικά και δημόσια, οι πάμπολλες και σημαντικές εφημερίδες που κυκλοφόρησαν, τα βιβλία που εκδόθηκαν, οι βιβλιοθήκες που συγκροτήθηκαν, ιδιωτικές, σωματείων και η δημοτική, τα διάφορα μουσεία που δημιουργήθηκαν και τέλος τα πνευματικά σωματεία που ιδρύθηκαν κατά καιρούς, για τα περισσότερα από τα οποία οι γνώσεις μας είναι ελλιπείς, διότι δεν βρέθηκε κάποιος να καταγράψει τις δραστηριότητές τους.

            Θυμάμαι τον «Όμιλο Λαϊκών Αναγνωστηρίων», μία πνευματική εστία που διέκοψε τη λειτουργία της στις αρχές της δεκαετίας 1970, η οποία δωροφόρησε πολλούς από εμάς, νέους τότε και μας έμαθε να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε.

           Από το βήμα των «Λαϊκών Αναγνωστηρίων» πέρασαν πολλά και σημαντικά πρόσωπα, αλλά όλος αυτός ο πνευματικός αμιτός, δυστυχώς δεν έχει καταγραφεί, για να τοποθετηθεί στις σωστές της διαστάσεις, η συμβολή τους στη διαμόρφωση της πνευματικής κοινωνίας της πόλης. Ούτε έχουν καταγραφεί οι πνευματικές δυνάμεις που δημιούργησαν και συντήρησαν αυτή την πνευματική εστία.

            Λίγα χρόνια μετά τη διάλυση των «Λαϊκών Αναγνωστηρίων», το 1979, μερικοί πνευματικοί δημιουργοί της πόλης μας ίδρυσαν την «Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος», ένα σωματείο που διανύει το 36ο έτος συνεχούς λειτουργίας του και με τις δράσεις του, έχει καταξιωθεί ως έγκυρο πνευματικό καθίδρυμα, στο οποίο έχει ενταχθεί σχεδόν όλο το πνευματικό δυναμικό της πόλης των Πατρών.     Δυστυχώς από τα ιδρυτικά μέλη του ελάχιστα είναι ακόμα στη ζωή, αλλά η φλόγα δεν έσβησε, διότι, ως ζωντανός οργανισμός, συνεχώς ανανεώνεται και ενισχύεται με νέα πρόσωπα.

           Την πρωτοβουλία για την ίδρυση της «Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος» είχαν οι Κώστας Τριανταφύλλου, Μανώλης Πράτσικας και Λεωνίδας Μαργαρίτης, οι οποίοι πλαισιώθηκαν και από άλλους συμπολίτες, συγγραφείς και λογοτέχνες.

          Το 1979, η ενασχόληση με τη λογοτεχνία και την ποίηση δεν ήταν και τόσο αποδεκτή, παρά ταύτα κάποιοι τόλμησαν και η συγκομιδή διασώζεται στην ωραία Επετηρίδα της «Εταιρείας», για τα 35 χρόνια ζωής και δράσης της, που επιμελήθηκαν οι Σταύρος Ιντζεγιάννης, Σοφία Κλήμη-Παναγιωτοπούλου και Λεωνίδας Καρνάρος, με τη βοήθεια του αεικίνητου και πάντα πρόθυμου προέδρου, εν πολλοίς συναδέλφου και φίλου Λεωνίδα Μαργαρίτη.

            Οι δεσμοί μου με την «Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος» ξεκίνησαν το 2001, όταν, με πρωτοβουλία του αείμνηστου ερανιστή της ιστορικής παράδοσης της πόλης μας και της περιοχής της Κώστα Τριανταφύλλου, παρουσιάστηκε το βιβλίο μου το «Λιμάνι της Σταφίδας». Από το 2003 είμαι τακτικό μέλος.

Οι εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στα 35 χρόνια του βίου της, είναι πάμπολλες και έκανε πολύ καλά η διοίκηση της «Εταιρείας», που εξέδωσε τον ωραίο αυτό τόμο, στον οποίο έχουν διασωθεί οι πνευματικές δράσεις των μελών της.

           Κάθε πνευματική εκδήλωση, όπως και κάθε καλό ή κακό έργο, έχει να αντιμετωπίσει τον αμείλικτο χρόνο, ο οποίος, ως φθονερός εχθρός των έργων, όπως τον χαρακτηρίζει ο Κάλβος, σβήνει τα πάντα.

           Για τα μέλη της «Εταιρείας», που φιλοξενούνται στις σελίδες του «Χρονικού», η αναφορά σ’ αυτούς είναι μία ικανοποίηση, ενώ για το πνευματικό κοινό, η έκδοσή του αποτελεί «Θυμίαμα ψυχισμού και διακονία υποδειγματικής γραφής», όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήρισε ο πρόσφατα συγχωρεθείς Μανώλης Πράτσικας.

            Ξεφυλλίζοντάς το, θυμήθηκα εκδηλώσεις που είχα λησμονήσει, ακόμα και κάποιες στις οποίες είχα συμμετάσχει κι εγώ ο ίδιος και είδα προσφιλή πρόσωπα, πολλά από τα οποία δεν είναι κοντά μας πλέον. 

           «Χρονικά» σαν αυτό που παρουσιάζουμε απόψε, αποτελούν πνευματικά «ταμιεία» και σημεία αναφοράς για τους επιγενόμενους, οι οποίοι, ανατρέχοντας στις σελίδες τους, θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν τις διαστάσεις της πνευματικότητας της κοινωνίας των Πατρών και να χρησιμοποιήσουν υλικό από τις εκδηλώσεις αυτές, με την ποικιλία των θεμάτων τους, πολλές από τις οποίες είναι πρωτότυπες και επιστημονικά αξιοποιήσιμες.

           Βέβαια δεν περιλαμβάνεται στον τόμο το περιεχόμενο των διαφόρων ομιλιών και ούτε θα ήταν δυνατόν να γίνει αυτό, λόγω έκτασης του βιβλίου. Όμως η καταγραφή του ομιλητή καθοδηγεί τα βήματα όποιου ενδιαφέρεται να μάθει πού θα βρεί αυτό που τον ενδιαφέρει.

            Με την «Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος» συνδέονται άρρηκτα δύο χώροι, οι οποίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στη συλλογική μνήμη των Πατρών. Πρόκειται για τη «Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών», στης οποίας το εντευκτήριο έγιναν πολλές εκδηλώσεις μελών της Εταιρείας και της οποίας Πρόεδρος, για πολλές δεκαετίες, ήταν ο αείμνηστος Κώστας Τριανταφύλλου και τώρα ο θεολόγος-φιλόλογος Ιωάννης Αθανασόπουλος.

           Με την ίδια φιλόξενη διάθεση συνεχίζει να διαθέτει και σήμερα το βήμα της, σε μέλη της Εταιρείας και σε άλλους πνευματικούς δημιουργούς, εχόμενη των σκοπών της και της μακράς παράδοσής της.

           Ο άλλος χώρος είναι το φιλόξενο και εντυπωσιακό βιβλιοστάσιο-αναγνωστήριο της «Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών», στο οποίο γίνονται οι τακτικές εκδηλώσεις κάθε Δευτέρα, με την πρόθυμη ανταπόκριση του προσωπικού της Βιβλιοθήκης.

           Η έκδοση του «Χρονικού», σε εποχή οικονομικής και ηθικής κρίσης, εκπέμπει ένα αισιόδοξο μήνυμα, που το έχει μεγάλη ανάγκη η κοινωνία μας, η οποία ζει με το άγχος της επιβίωσης και της εξοικονόμησης της καθημερινότητάς της.

           Συγχαίρω τους συντελεστές της όλης προσπάθειας και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της «Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος» και ιδίως τον πρόεδρο και εύχομαι να συνεχιστεί η δράση της, με την ίδια ζέση.

          Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να δίνουμε το παρόν και να συμμετέχουμε. Σε μία πόλη περίπου 300.000 κατοίκων, αυτοί που βρίσκουμε χρόνο να ασχοληθούμε και με τον πολιτισμό, είμαστε μία μικρή μειοψηφία και το «Χρονικό» είναι ένας πλήρης προσωπογραφικός κατάλογος αυτής της μειοψηφίας.

          Και δικαιούμεθα να ελπίζουμε, ότι δεν θα σβήσει η φλόγα και ότι θα υπάρξουν νέοι άνθρωποι, που θα μας διαδεχθούν και θα συνεχίσουν να ανησυχούν και να προβληματίζονται για το μέλλον της χειμαζόμενης κοινωνίας μας, παίρνοντας παράδειγμα απ’ όσα θα διαβάσουν στις σελίδες του «Χρονικού».

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΗΛΙΑ ΣΠ.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΚΙΑΘΑ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΣΠ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «Ο ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ  ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ (1892)»

(Η παρουσιαση έγινε στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρειας Λογοτεχνών  στο αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιθήκης Πατρών τη Δευτέρα 12η Δεκμεβρίου 2016 )

«Ναῦς επήξατο τῆς Λοκρίδος ἔνθα νῦν ἀπ’ ἐκείνου ὁ τόπος Ναύπακτος λέγεται»

Πλοίο ναυπηγήθηκε απ’ εκείνον στη Λοκρίδα όπου τώρα ο τόπος ονομάζεται Ναύπακτος. Εκείνος, είναι ο Τήμενος ένας από τους τρεις γιους του Αριστόμαχου που ήταν αρχηγός των Ηρακλειδών.

Πράγματι, η νύφη του Κρισσαίου Κόλπου ήταν στην αρχαιότητα Λοκρικό Ναυπηγείο γεγονός που κληροδότησε στο μικρό ψαροχώρι το όνομα Ναύπακτος.

Ναύπακτος ή Έπαχτος για τους Έλληνες, Λεπάντο για τους Φράγκους, Ναμπάκτο για τους Άραβες, Αϊναμπαχτί που σημαίνει «Κάτοπτρον της Ευτυχίας» για τους Μουσουλμάνους.  «Μικρό Αλγέρι» κατά τον ενετό γεωγράφο  Marco Vincenzo Coronelli λόγω της σημαντικής παρουσίας των πειρατών στον κόλπο της.

Μια πόλη που η ίδρυσή της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ένας οικισμός που παρουσιάζει συνεχή ζωή και δραστηριότητα για πάνω από 40 αιώνες διατηρώντας την ονομασία του από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.

Η μεγάλη στρατηγική σημασία της, η επίζηλη θέση της στον κλειστό ακόμα για τον αρχαίο κόσμο Κορινθιακό κόλπο ήταν φυσικό ν’ αναγκάσει πολλούς αρχαίους συγγραφείς να ασχοληθούν μαζί της. Ο Πλούταρχος, ο Απολλόδωρος, ο Αισχύλος, ο Στράβων, ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ο Παυσανίας, ο Ξενοφών, ο Δημοσθένης είναι μερικοί απ’ αυτούς. Ο μεγάλος Αθηναίος ιστορικός Θουκυδίδης εξιστορώντας τον Πελοποννησιακό πόλεμο αναφέρει στο έργο του 37 φορές τη Ναύπακτο. Για κάποιο διάστημα διέτριψε στη Ναύπακτο ο Ησίοδος ο οποίος θρυλείται ότι ενταφιάσθηκε σ’ αυτή.

Ο ιστορικός βίος της περιοχής σ’ όλη σχεδόν τη μακραίωνη διαδρομή της είναι ταραγμένος. Η γειτνίασή της με τα Μικρά Δαδρανέλια, όπως αποκαλούσαν τα φρούρια Ρίου – Αντιρρίου ήταν φυσικό να την φέρει στο κέντρο πολεμικών διενέξεων. Στα 1571 στον κόλπο του Λεπάντο αναχαιτίσθηκε δίπλα στις Εχινάδες νήσους, η απειλητική για την Ευρώπη τουρκική ναυτική δύναμη. Μια περιοχή που την σφιχταγκαλιάζουν ο Εύηνος και ο Μόρνος κατηφορίζοντας  από τα βόρεια ψηλά και απόκρημνα βουνά στον Κορινθιακό κόλπο. Η επαρχία Ναυπακτίας με έκταση 860 περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων μια από τις πέντε επαρχίες του νομού της Αιτωλοακαρνανίας κατέχοντας το νοτιανατολικό άκρο του, φαντάζει μοιρασμένη ανάμεσα στον ήμερο τόπο του Βενέτικου και δύσβατου των Κραβάρων. Το 92% περίπου της επιφάνειας είναι ορεινό και μόνο το υπόλοιπο 8% είναι πεδινό.

«Ὅτι βουνά και γκρεμῆλες, ὅτι ποτάμια και ρέματα εἶχε ὁ θεός, τά σώριασε σέ τοῦτο τό κομμάτι τῆς Ρούμελης» γράφει για τα Κράβαρα ο Δημήτρης Λουκόπουλος. Η ορεινότητα της περιοχής δημιούργησε πολλά προβλήματα στους κατοίκους της.

Η Ναυπακτία στο διάβα των αιώνων ταλανίστηκε από πολέμους, επικίνδυνες κυριαρχίες, κρίσεις, σεισμούς και επιδημίες. Όλα αυτά καθιστούσαν δεινή τη θέση των Ναυπακτίων και δημιουργούσαν ανασφάλεια στον πληθυσμό ο οποίος για να ασφαλιστεί πολλές φορές κατέφευγε σε συλλογικό ξενιτεμό. Σταδιακά επήλθε η πληθυσμιακή συρρίκνωση της επαρχίας που στις ορεινές περιοχές προσέλαβε επιδημική μορφή. Ο χωρικός της Ναυπακτίας εγκατέλειπε τη δύσκολη ζωή του χωριού αναζητώντας καλύτερους όρους διαβίωσης στις πλησιέστερες πόλεις, στην Πάτρα, στην Αθήνα και στο εξωτερικό.

Στα νεώτερα χρόνια, στα τέλη του 19^ου αι. αρχές του εικοστού παρατηρήθηκε η πρώτη μεταναστευτική δίψα του Ναυπάκτιου για καλύτερη ζωή. Στην απέναντι μεριά από τη γενέθλια γη έστεκε η Αχαΐα με τη φημισμένη πρωτεύουσά της. Η πόλη του Πατρέα επιδείκνυε με καμάρι τα θεϊκά προικιά της στην γύρω περιοχή. Λίγωναν οι Ναυπάκτιοι από τον πλούτο της «τρανής γειτόνισσας». Το λιμάνι της, πύλη της Ελλάδας προς την Ευρώπη και το Νέο Κόσμο, αποτελούσε σημαντικό πυλώνα οικονομικής ανάπτυξης. Ο «λευκός χρυσός» της, η σταφίδα, αντανακλούσε στις πλαγιές της Κλόκοβας και της Βαράσοβας στέλνοντας καλέσματα στους Ναυπάκτιους. Αυτοί περνούσαν στην απέναντι πελοποννησιακή ακτή χρησιμοποιώντας το θαλάσσιο μονοπάτι που αναφέρεται στο Χρονικό του Μορέως:

«Εἰς τον Ἔπαχτον ἀπέσωσεν ἑτότες ὁ δεσπότης

Ἀπαί τό Δρέπανον περνᾷ και ἦλθεν εἰς τήν Πάτραν». Λίγες δεκάδες Ναυπάκτιοι στην αρχή της δεκαετίας του 1890, κυρίως από τα ορεινά χωριά της επαρχίας, εγκαθίστανται στην πόλη της Πάτρας. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα δουλέψουν αρχικά ως ανειδίκευτοι εργάτες ή και ως υπηρέτες σε διάφορους εμπόρους ή σε γνωστές πατρινές ευκατάστατες οικογένειες. Στην αρχή οι έποικοι θα προσπαθήσουν να αντιπαρέλθουν το περιφρονητικό «αυτός είναι Κραβαρίτης» που τους συνοδεύει ύστερα από τα γραφόμενα του Ανδρέα Καρκαβίτσα.

Δεν θα αργήσουν να προσαρμοστούν στη νέα τους «πατρίδα», να καταπιαστούν με το εμπόριο και να στήσουν δικές τους δουλειές, να καζαντίσουν.

Ναυπακτιακής καταγωγής στρατιωτικοί την ίδια χρονική στιγμή υπηρετούν σε μονάδες των Πατρών.

Η Ναυπακτιακή παροικία στην Πάτρα όλο και μεγαλώνει. Η σκέψη για την ίδρυση πατριδοτοπικού συλλόγου ωριμάζει. Στις 30 Αυγούστου του 1892 ιδρύεται ο «Σύνδεσμος των εν Πάτραις Ναυπακτίων», ο τρίτος από πλευράς αρχαιότητας στους πατριδοτοπικούς συλλόγους των Πατρών. Έχουν προηγηθεί οι Καλαβρυτινοί το 1873 και οι Κρητικοί το 1884. Οι πενήντα τρεις Ναυπάκτιοι που έμεναν τότε στην Πάτρα υποβάλλουν στο πρωτοδικείο την αίτηση και το αποτελούμενο από 37 άρθρα καταστατικό του υπό ίδρυση συνδέσμου. Στις 23 Ιανουαρίου 1893 ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ και ο Υπουργός Εσωτερικών Γ. Ν. Θεοτόκης ενέκριναν το καταστατικό του και έτσι άρχισε το υπεραιωνόβιο ταξίδι της ζωής του ο Ναυπακτιακός Σύνδεσμος Πατρών.

Αποτέλεσε την ανθρώπινη γέφυρα ανάμεσα στα δύο Καστέλια του Ρίου-Αντιρρίου. Έγινε ο διαχρονικός συνδετικός κρίκος των εν Πάτραις Ναυπακτίων με τη γενέθλια γη. Με την παράδοση, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της αγαπημένης γενέτειρας. Αέναος «τηλέγραφος» για όλους τους Ναυπάκτιους που άφησαν τα χωριά τους για το Πατρινό όνειρο και ζούσαν με τη νοσταλγία των δικών τους ανθρώπων, την επιθυμία όταν οικονομηθούν να βοηθήσουν τα γονικά τους και την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Ο Σύνδεσμος δυνάμωσε αρκετά στον εικοστό αιώνα, απέκτησε εκατοντάδες μέλη και σημαντικά περιουσιακά στοιχεία όπως γραφείο (από το Μάιο του 2000), ναό και εφημερίδα. Από το 1925 στη θέση «Ανθεια» σημερινά Ζαρουχλέικα, οι Ναυπάκτιοι της Πάτρας είχαν πλέον το δικό τους λατρευτικό χώρο τον ιδιόκτητο ναό του Αγίου Χαραλάμπου, δωρεά της οικογένειας Χαραλαμπόπουλου.

«Εἰς Πάτρας ἐξετυποῦντο Ναυπακτιακαί ἑβδομαδιαίαι ἐφημερίδαι ὅπως ἡ “Ναυπακτία” 1905-1910» αναφέρει ο Κώστας Τριανταφύλλου στο Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών. Τον Ιούνιο του 1997 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Ναυπακτιακή Φωνή». Μπήκε σε νέα φάση κυκλοφορίας από τον Ιούλιο του 2001 με το φύλλο με αριθμό 18.

Μοναδικό το έργο του Ναυπακτιακού Συνδέσμου ο οποίος επέζησε μέσα από δύσκολα πολεμικά εθνικά χρόνια.

«Προσφέρετε αλήθεια… αλογάριαστα πολλά,

σε χρόνια δύσκολα… αβέβαια πολλά,

Όλα τ’ αναδεικνύετε της Ναυπακτιακής γης,

με σπουδή, έφεση κι αγάπη…»

γράφει εύστοχα ο Γεώργιος Σιμιτζής.

Λόγια αληθινά.

Οι Ναυπάκτιοι της Πάτρας μεγαλούργησαν στη δεύτερη πατρίδα τους. Το ταξίδι ζωής σ’ αυτή αντάξιο της καστρόπολης της Ρούμελης, του σμαραγδιού του Κορινθιακού. Αντάξιο της γενέτειρας του Βλαχογιάννη, του Μελά, του Αθάνα, του Ροντήρη, του Σταμ-Σταμ και τόσων άλλων σημαντικών του Ελληνισμού.

Ένα ταξίδι ζωής που και το πιο σύγχρονο πλοίο φαντάζει ανήμπορο να το ολοκληρώσει. Το πιο σβέλτο άλογο ποτέ δεν πρόκειται να το φθάσει. Είναι αλήθεια ότι εκτός των άλλων και το βιβλίο μπορεί να ταξιδέψει τον άνθρωπο στα μακρινά…

«Τέτοιο ταξίδι ανέξοδο… τόσο λιτό,

Κι όμως παντού το νου μας μεταφέρει…»

Αγαπητοί φίλες και φίλοι

Εγώ, Ρουμελιώτης γαρ, αλλά μη Ναυπάκτιος επέλεξα να ταξιδέψω με το βιβλίο του Ηλία του Δημητρόπουλου. «Ο εν Πάτραις Ναυπακτιακός Σύνδεσμος» στις άγνωστες πτυχές της παρουσίας των Ναυπακτίων στη φιλόξενη Πάτρα.

Ο συγγραφέας γεννημένος στο Κουκιόκαστρο κατά τον Pouqueville- σημερινό Νιόκαστρο- τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1940 μπολιάζεται από μικρός με τα ιδεώδη της πατρογονικής γης. Από πολύ νωρίς έχει μάθει να ξεχωρίζει το πατριωτικό από το αντεθνικό, το γνήσιο από το μη αυθεντικό, το ιερό από το ανίερο.

Τα λόγια του μεγάλου έλληνα διανοητή Νίκου Καζαντζάκη γίνονται κτήμα του:

«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους…»

Μετά από την ευδόκιμη υπηρεσία του στην Πολεμική Αεροπορία και την αποστρατεία του, το 1998, στράφηκε στον κοινωνικό και πνευματικό χώρο της Ναυπάκτου. Ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα της ευρύτερης περιοχής.

Δημοσίευσε πολλά δοκίμια και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Διακατέχεται από τη φλογερή επιθυμία να βοηθήσει τη γενέθλια γη και το Δεκέμβριο του 1999 εντάσσεται στο Ναυπακτιακό Σύνδεσμο. Στο χαραμέρι του 21^ου αιώνα, τον Ιανουάριο του 2001 αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Γραμματέα του Συνδέσμου και παράλληλα τη διεύθυνση της εφημερίδας του συλλόγου τη «Ναυπακτιακή Φωνή». Στις αρχαιρεσίες του Μαρτίου του 2007 εκλέχθηκε ο 12^ος Πρόεδρος του Ναυπακτιακού Συνδέσμου. Η προεδρική του βούληση είναι διαρκώς στραμμένη προς τις εικόνες της γενέθλιας γης.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Σύνδεσμος δεν εκπροσωπεί ένα χωριό ή μία πόλη μεμονωμένα, αλλά αντιπροσωπεύει ολόκληρη τη Ναυπακτία.

Η προσπάθειά του δικαιώνεται. Με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου αναλαμβάνει το έργο της συγγραφής βιβλίου για τη Ναυπακτιακή παροικία στην Πάτρα.

Ο Ηλίας Δημητρόπουλος ενισχύοντας την πένα του με τη δεκαπεντάχρονη εμπειρία του στα διάφορα διοικητικά πόστα του Συνδέσμου περατώνει το συγγραφικό του έργο «Ο εν Πάτραις Ναυπακτιακός Σύνδεσμος». Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις 319 σελίδες του βιβλίου του σαν ιστορικό καμβά που αναδεικνύει πρόσωπα και καταστάσεις τους Έθνους, της Πάτρας και της Ναυπακτίας. Το βιβλίο διαιρείται σε τρία βασικά μέρη. Τα δύο πρώτα, αν και έχουν παρόμοια θεματολογία, διαφέρουν ως προς την προσέγγισή της.

Πιο συγκεκριμένα το Α΄ μέρος είναι και το μεγαλύτερο έχει έκταση 156 σελίδες, σχεδόν τις μισές του βιβλίου. Αποτελείται από 13 κεφάλαια και καλύπτει την πρώτη περίοδο του Συνδέσμου 1892-1949. Η άδηλη απώλεια του αρχείου του Συνδέσμου για τη συγκεκριμένη περίοδο και η απουσία ζωντανών αφηγήσεων και μαρτυριών από τα ιδρυτικά μέλη της πρώτης γενιάς δυσκόλεψε το συγγραφικό έργο.

Σημαντικότερες ιστορικές πηγές για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αποτέλεσαν ο πατρινός τύπος της εποχής και οι οδηγοί των Πατρών του 1910 και 1930.

Το Β΄ μέρος του βιβλίου έκτασης 92 σελίδων καλύπτει την περίοδο από 1949 μέχρι σήμερα και αποτελείται από 9 κεφάλαια. Βασικές πηγές για τη συγγραφή του αποτέλεσε το αρχείο του Συνδέσμου. Και στα δύο μέρη ο Ηλίας Δημητρόπουλος παραθέτει τα βιογραφικά στοιχεία των δώδεκα μέχρι σήμερα προέδρων του σωματείου παραθέτοντας ταυτόχρονα και τις εκάστοτε συνθέσεις των Διοικητικών Συμβουλίων. Το 9^ο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους αναφέρεται ολοκληρωτικά στην έκδοση της «Ναυπακτιακής Φωνής».

Στο τρίτο μέρος που καταλαμβάνει και τη μικρότερη έκταση –αποτελείται μόνο από 3 κεφάλαια- δεσπόζει το 2^ο κεφάλαιο που αναφέρεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους.

Η έκδοση συμπληρώνεται με φωτογραφικές μνήμες από τη ζωή του συνδέσμου και απόσπασμα του «Οδηγού των εν Πάτραις Ναπακτίων» που εκδόθηκε το 1953. Από το μοναδικό ίσως διασωθέν αντίτυπο του Οδηγού παρατίθενται τα 350 ονόματα των Ναυπακτίων με τα πλήρη στοιχεία τους (διευθύνσεις, επάγγελμα, τόπος καταγωγής κ.λπ.) που συνθέτουν τη Ναυπακτιακή κοινότητα στην Πάτρα στα μέσα του 20^ου αιώνα. Ειδικότερα ο συγγραφέας ομορφαίνει και ενισχύει την ιστοριογραφία του για το Σύνδεσμο με 56 φωτογραφικές απεικονίσεις προσώπων και εκδηλώσεων του Συνδέσμου καθώς και με την παράθεση 100 εγγράφων, αποσπασμάτων εφημερίδων, διαφημιστικών καταχωρίσεων και άλλων ιστορικών τεκμηρίων που αφορούν τους Ναυπάκτιους της Πάτρας.

Ο Ηλίας Δημητρόπουλος στις σελίδες του βιβλίου του μιλάει για ζωντανά πράγματα με ζωντανή γλώσσα. Στα κείμενά του, καμία όψη της αλήθειας δεν θυσιάζεται στην άλλη. Οι στοχασμοί του λαμπεροί αποτυπώνουν καθάρια την πραγματικότητα. Όσες φορές τοποθετείται με τα γραφόμενά του για τα δρώμενα του Συνδέσμου ο λόγος του είναι σοβαρός και σεμνός, πυκνός και λιτός.

Όπως ο ίδιος αναφέρει, μια εσωτερική παρόρμηση τον ωθούσε για τούτο το ιστόρημα με στόχο να αναδειχθούν οι πρωτοπόροι Επαχτίτες που πέρασαν το «αυλάκι» με κατεύθυνση την Πάτρα. Για να μη μείνουν αδικαίωτοι όλοι αυτοί.

Μονάχη έγνοια του η γενέτειρα. Μοναδική αγωνία του οι νέες γενιές των Ναυπάκτιων στην Πάτρα, απόγονοι των παλαιών, να μη χαλαρώσουν τους δεσμούς με τις πατρίδες τους.

Οι νέοι Ναυπάκτιοι που εγκαθίστανται στην Αχαϊκή πρωτεύουσα να μη διακατέχονται από την αίσθηση του ξενιτεμένου.

Αγαπητέ πρόεδρε να σαι σίγουρος ότι η δική σου «Βίβλος» θα αποτελεί παντοτινό συνδετικό κρίκο με τη γενέθλια γη και τους εν Πάτραις συμπατριώτες σου.

Γιατί, δεν ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;         Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα. — Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;   Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;         Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.         Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;         Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν. —Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,  και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη  στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;         Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.         Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί         τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε         για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί         τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα. — Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν  σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·  γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,  και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·  γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια  μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;         Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·         και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους. —Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα  να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;         Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·         κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες. — Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία  κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).  Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,  κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;         Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.         Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,         και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.                                __  Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.  Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

                            

                                                                          ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΛΕΒΗ ΗΛΕΙΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 1829

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΛΕΒΗ  ΗΛΕΙΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 1829

                              Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

                              Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της ελεύθερης Ελλάδας από τον Ιωάννη Καποδίστρια έγιναν με απόφαση του οι πρώτες εκλογές 1829  για την εκλογή αντιπροσώπων οι οποίοι θα συμμετείχαν σε μια τέταρτη Εθνοσυνέλευση   όπως ο ίδιος είχε υποσχεθεί.

Η Εθνοσυνέλευση πραγματοποιήθηκε στο Άργος από την 1^η Ιουλίου μέχρι την 6^η Αυγούστου 1829.

Στη συνέλευση αυτή έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι των Επαρχιών ανάλογα με τη δύναμη εκάστης οι οποίοι ορίσθηκαν μετά από ψηφοφορία των κατά οικισμό αντιπροσώπων.

Από  την επαρχία Γαστούνης στην οποία ανήκε και ο οικισμός Κελεβή αναδείχθηκαν τέσσερις υποψήφιοι (Γεώργιος Σισίνης, Αναγνώστης Ματσούκας, Διονύσιος Κλοκανάς και Αθανάσιος Ζήσιμος).

Οι εκλογές αυτές έγιναν στο χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής(ναό  κοιμητηρίου) υπό την εποπτεία του ιερέως της ενορίας ονόματι Ιωάννη,(στο πρακτικό εκλογής δεν σημειώνεται επίθετο,προφανώς κάποιος πρόγονος της οικογένειας Παπαγιανόπουλου) και του τότε  δημογέροντα  Αναγνώστη Παπαναστασοπούλου.

Το πρακτικό εκλογής των αντιπροσώπων, τα ονόματα των πολιτών που συμμετείχαν στην ψηφοφορία και τα αποτελέσματα των εκλογών έχουν καταγραφεί ,προφανώς από τον ιερέα ο οποίος έκανε χρέη και  υπεύθυνου γραμματέα της εφορευτικής επιτροπής.

Το πρακτικό αυτό ανήκει στο Αρχείο Καποδίστρια, Υποαρχείο Γενικής Γραμματείας, Φάκελος 199 και φέρει ταξινομικό αριθμό 361.

Αντίγραφο αυτού του εγγράφου αποκτήσαμε από  ευγενική προσφορά του συμπατριώτη(από το Μπρουμα-σημερνή Ηράκλεια Αρχαίας Ολυμπίας) Φιλολόγου-Ιστορικού Ερευνητή  και υποψηφίου διδάκτορα του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών Σωτήρη Καράμπελα τον οποίο και από  αυτή τη θέση  ευχαριστούμε.

Πρέπει να σημειώσουμε πως στο πρακτικό αυτό έχουν καταχωρηθεί η ονομασία του οικισμού , η ημερομηνία εκλογής, τα ονόματα των συμμετασχόντων κατοίκων  στη διαδικασία εκλογής, τα ονόματα των υποψηφίων και παραπλεύρως τις θετικές και αρνητικές ψήφους που έλαβε καθένας από αυτούς.

Τέλος το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας επικυρώθηκε με την υπογραφή στο τέλος του εγγράφου του Ιερέα και του Δημογέροντα του οικισμού και συγκεκριμένα του Παπα-Ιωάννη και του Αναγνώστη Παπαναστασόπουλου.

Το κείμενο του πρακτικού είναι γραμμένο με τόνους και  ορθογραφικά λάθη  κι έτσι θα το παραθέσουμε ως έχει:

1:  Ιερεας   Ιωανις

2:  αναγνώστης Παπαναστασόπλος

3 :  διονισιος αναστόπλος

4 :   αναγνοστις  ντουλαβερις

5 :    θεοδορος  Κασελάς

6 :    Γεόργιος Παπα χαραλαμπόπλος

7 :    διονισιος  Νικολουτζόπλος

8 :     νικολακης  Καπαρέλις

9  :    Κοφεντζής Φιδιόγαμπρος

10:    Γιανάκης  Φλιγκούρος

11 :    διμίτρις μανηάς

12 :    Γιοργις ρουμελιοτόπλος

13:   αναστάσης  Κολοβερδής

14:  θεοδορίς  τζιμπέρις

15:  Νικολός Κεφαλούρος

16 :  Παναγιώτις Κελαβίτζος

17 :  αθανασις  Σελάς

18 :  στάθις   Καυκάς

19 :  Κοσταντίς  Κολοβερδίς

20 :   θάνος γκομόλις

21  :  διμιτρις Κατζαρέλις

22   :  διμιτρις βικολόπλος

23   :  γιανάκις Κοχυλάς

24   : γιάνις Καλόγερος

25   :  σπύρος λάλος

26    : διμίτρις χαηδόπλος

27    : Γιόργις  παρασκεβοπλος

28    : Πανάγος Καλαμαράς

29    : διμιτρις ζωιζωνις

30    : Κωσταντίς ραμαντάνις

31     : Πέτρος  πετρόπουλος

32      :Αναγνώστις αναγνοστοπλος

Ακολουθεί η διαλογή των ψήφων και η έκδοση των αποτελεσμάτων.

Πρέπει εδώ να σημειώσουμε πως  υπήρχαν  θετικές και αρνητικές ψήφοι για κάθε υποψήφιο.

Έτσι στις εκλογές επικράτησε ο Διονύσιος Αναστόπουλος με 19 θετικές ψήφους και  1 αρνητική,

και ακολούθησαν οι:  Αναγνώστης Παπαναστασόπουλος με 7 θετικές και 13 αρνητικές  ενώ  ισοψηφήσαν με 6 θετικές και 14 αρνητικές οι : Πέτρος Πετρόπουλος και Αναγνώστης Ντουλαβέρης.

Τελικά επελέγη  ως εκπρόσωπος του οικισμού Κελεβή ,ο Διονύσιος Αναστόπουλος ο οποίος έλαβε μέρος και στην εκλογή των αντιπροσώπων που  έλαβαν μέρος στη Συνέλευση του Έθνους που έγινε στο Άργος από 11 Ιουλίου μέχρι 6 Αυγούστου 1829.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΔΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕ ΕΠΑΞΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΔΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕ ΕΠΑΞΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ                     Ο Γιάννης Βουλδής γεννήθηκε το 1926 στη Χαλανδρίτσα και απεβίωσε στην Πάτρα το  Φεβρουάριο του 2015(20-2-2015) Από τα µέσα της δεκαετίας του ‘50  υπηρέτησε τη δημοσιογραφία   ξεκινώντας ένα όμορφο ταξίδι στην εφημερίδα “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”, στην οποία εργάστηκε για 45 χρόνια Υπήρξε   συντάκτης ερευνών, ελεύθερος χρονογράφος,, καλλιτεχνικός αρθρογράφος, αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας .               Αρχικά  ξεκίνησε την σταδιοδρομία του από την εφημερίδα «Ανεξάρτητος Τύπος» των Αθηνών , αλλά το μεγαλύτερο χρόνο της θητείας του τον έκανε δημιουργικά   στην ημερήσια εφημερίδα, «Πελοπόννησος», ως συντάκτης, αρχισυντάκτης, αρθρογράφος, χρονογράφος και διευθυντής σύνταξης. Υπήρξε επίσης  συνεργάτης και αρθρογράφος της  εφημερίδας  «Η Γνώμη» καθώς επίσης συνεργάστηκε με πολλές αθηναϊκές εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια ,στέλεχος και υπεύθυνος των γραφείων του συγκροτήματος Δ.Ο.Λ. και ανταποκριτής στην πόλη μας  των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ», καθώς  και συνεργάτης του περιοδικού «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ». Ακόμη συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Αθηναϊκή» «Ανεξάρτητος Τύπος», «Βραδυνή» και «Ελευθεροτυπία», «Αχαϊκά Νέα» και «Εμπρός» Άρτας .                Ο Γιάννης Απ. Βουλδής είχε υπογράψει μεγάλο αριθμό χρονογραφημάτων  με τα ψευδώνυμα  «Ταπεινός», «Το βελόνι», «Ο Περαστικός», «Ο Αθέατος» και «Ο Φακός», και Θέμης Βλαστός, ενώ για πολλά χρόνια  στην εφημερίδα «Πελοπόννησος»  διατηρούσε την στήλη με τον τίτλο «Από τον κύκλο της ζωής».                    Ο Γιάννης Απ. Βουλδής είχε αναπτύξει πλούσια συνδικαλιστική δραστηριότητα. Ειδικότερα, είχε εκλεγεί επί μία εξαετία πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου Ηπείρου Νήσων, καθώς και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης της ΕΣΗΕΠΗΝ ενώ  τον Οκτώβριο του 1994  πρωτοστάτησε στην ίδρυση   της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών  της οποίας  υπήρξε μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της.                   Κατά την διάρκεια της Γερμανικής  κατοχής  είχε αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση μέσα από τις τάξεις της ΕΠΟΝ  ενώ αργότερα  υπήρξε μέλος του  ΔΣ του Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941 – 1944.                 Το 2006 είχε τιμηθεί από το «Ίδρυμα Προαγωγής δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση» τόσο για την προσφορά του στην δημοσιογραφία, όσο και την αντιστασιακή του δράση. Επίσης, είχε τιμηθεί με το παράσημο του Αγίου Ανδρέα, καθώς και με τιμητικό δίπλωμα και παράσημο από τον Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Αγωνιστών  Εθνικής Αντίστασης 1941 – 1944.             Ο αείμνηστος Γιάννης Απ. Βουλδής είχε εκδώσει τέσσερα  βιβλία με  τίτλους: -        «Στα μονοπάτια της Ζωής» με υπότιτλο Χρονογραφικά Μοτίβα  336 σελίδων από τις «ΑΧΑΪΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ» της πόλης μας τον Ιούλιο του 2000, -«Κοινωνικές Παρυφές» με υπότιτλο, Σε χρονογραφική ρότα, 382 σελίδων από τις ίδιες ως άνω εκδόσεις τον Οκτώβριο του 2002 -«Περιδιαβάζοντας». 326 σελίδων από τις ίδιες εκδόσεις το Σεπτέμβριο του 2005 και - «Στο διάβα  του χρόνου» 400 σελίδων από τις ίδιες εκδόσεις και όλα με την  τυπογραφική φροντίδα του συμπολίτη λιθογράφου, τυπογράφου και συγγραφέα Αντώνη Παπαντωνόπουλου.                Στην προσωπική του ζωή είχε την ατυχία να χάσει νωρίς τη σύζυγό του Αναστασία, και ανέλαβε το δύσκολο καθήκον να μεγαλώσει µόνος του τα δύο τους παιδιά, τον Απόστολο και τη Χρύσα.               Πρέπει τούτη την ώρα να τονίσουμε ιδιαίτερα την προσωπική στάση του Γιάννη Βουλδή στην αντιμετώπιση της στέρησης της συντρόφου του και την απουσία της από τη διατροφή και φροντίδα των ανηλίκων παιδιών τους ρόλο που ανέλαβε ο ίδιος χωρίς να αναζητήσει αντικαταστάτη.             Σε ένα χρονογράφημα του αφήνει να ξεφύγει ο πόνος και η βαρύτατη ευθύνη του στην ανατροφή, το μεγάλωμα και την αποκατάσταση των παιδιών του. Σημειώνει σε ένα από αυτά, που περιέχονται στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο: «ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ  ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»           «Στο χαμόγελό της, παραδίδει, ο πρεσβύτης ευκλεείς ελπίδες, για την μετατόπιση κάθε πίκρας της ζωής. Και δεν είναι, η διαδρομή του, απαλλαγμένη θλιβερών συμβάντων. Διπλή η αποστολή του από τριακονταετίας, χιόνισε παράκαιρα την ύπαρξή του, και αυλάκωσε το πρόσωπό του. Ανατροφή, αγωγή, μελέτη των μαθημάτων βλαστών του, στον τελειομανή εργαζόμενο. Φόρτωμα δυσβάσταχτο στους ώμους του κοινωνικά, ιεραποστόλου. Και ανηφόριζε τον Γολγοθά του σιωπηρά-αδιαμαρτύρητα. Η τόση πρόωρη μετάσταση της Μάνας των παιδιών του, στην περιοχή της αιώνιας ανυπαρξίας, επεσκίαζε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του. Έτσι κύλαγαν ,με τον μονότονο ρυθμό τους οι εποχές. Η ορφάνια δημιούργησε συνθήκες, που δεν άφησαν αλώβητα τα βλαστάρια. Η προσήλωση στο σκοπό των σπουδών τους, βοήθησε στην αποπεράτωσή τους. Η εφηβεία παρέδωσε την σκυτάλη στην άνδρωση.  Και η επακολουθήσασα επαγγελματική τους σταδιοδρομία συνηγόρησε  στην αναζήτηση συντρόφου. Η ευτυχία στη έγγαμη πορεία τους ήταν ορατή….»            Ο Γιάννης Βουλδής ευτύχησε να δει τα παιδιά του όπως θα ήθελε, ευτυχισμένα και επαγγελματικά αποκατεστημένα.              Ο     γιος του  Απόστολος,  συνεχίζει τα βήματα του  πατέρα του στην δημοσιογραφία και η κόρη του  Χρύσα ασκεί το λειτούργημα του  δικηγόρου ,σήμερα είναι  μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών.             Τα παιδιά του αποτελούν τη συνέχεια του στην σημερινή πραγματικότητα.              Όπως επεσήμανε σε ψήφισμά της  η Ένωση Συντακτών Πελοποννήσου Ηπείρου & Νήσων, , «η εμβληματική προσωπικότητα του Γιάννη Βουλδή θα αποτελεί πάντα πηγή έμπνευσης για τις νεότερες γενιές τόσο για τη επαγγελματισμό και την προσήλωσή του στις αρχές που διέπουν τη δημοσιογραφία, όσο και για σημαντική συμβολή του στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις του κλάδου.               Πριν κλείσω τη μικρή μου αναφορά στο Γιάννη Βουλδή θέλω να αναφερθώ στο  συγγραφέα επίλεκτο τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών.             Έχοντας υπ’ όψη μου τη μακροχρόνια ποιοτική και ποσοτική προσφορά στα γράμματα των αείμνηστων πλέον δημοσιογράφων και συγγραφέων Γιάννη Βουλδή, Γιάννη Καραλή και Νίκου  Πολίτη σ τη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου   της 9ης Ιουνίου 2005 πρότεινα την ανακήρυξη τους σε  επίτιμα μέλη της Εταιρείας.               Η πρότασή μου   έγινε δεκτή   παμψηφεί.               Ο τιμώμενος απόψε αείμνηστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Βουλδή με μια καθ’ όλα ευγενική επιστολή του,  όταν πληροφορήθηκε την απόφαση του Δ.Σ.  για την ανακήρυξη του σε επίτιμο μέλος, απάντησε ως ακολούθως:              Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε. Αισθάνομαι την απαρέγκλιτη υπαγόρευση της τιμής, να σας εκφράσω και εγγράφως τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου-και δι’ υμών εις τα μέλη του Δ.Σ. της Ε.Λ.Ν.Δ Ελλάδος-για την παμψηφεί ληφθείσα απόφαση ανακήρυξης μου επιτίμου μέλους της Εταιρείας Λογοτεχνών, στης οποίας τους κόλπους εντάσσονται Στοχαστές, Συγγραφείς, Ποιητές και ευρύτερης αποδοχής Διανοητές. Παρακαλώ δεχθείτε την αμέριστη υποχρέωσή μου, συνοδευομένη με θερμές ευχές Υγείας και πνευματικής δημιουργικότητας όλων μας. Με ιδιαίτερη εκτίμηση Γιάννης Απ. Βουλδής.               Το γεγονός της ανακήρυξης σε επίτιμο τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών του τιμωμένου  έχει καταχωρηθεί  στο προσφάτως ειδικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε η Εταιρεία μας   για την επέτειο των 35 χρόνων ζωής και δράσης της   με παράθεση και φωτογραφίας του.                 Θα κλείσω την μικρή μου εισήγηση με λίγα ακόμη λόγια που είδαν το φως της δημοσιότητας από πνευματικούς ανθρώπους των γραμμάτων και συναδέλφους του δημοσιογράφους  μετά από την έκδοση κάθε έργου του.                 Ο αείμνηστος ιστορικός και λογοτέχνης,   πρώτος  πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Κώστας Τριανταφύλλου, αμέσως μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου του  με  τίτλο: «Τα μονοπάτια της ζωής», μεταξύ άλλων  σημειώνει στην εφημερίδα  «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»  και  τα εξής:                «O  φίλος Γιάννης Βουλδής,  επλάτυνε το κείμενο, το προχώρησε, κάθε κομμάτι έχει την ενότητά του, το θέμα του και το στόχο του. ,Δεν έχει την συντομολογία των παλαιοτέρων, το παιχνιδιάρικο ύφος, έχει όμως τώρα στοχασμό, σχεδιασμό, απλώνεται το θέμα έως και που εξαντλείται. Είχε το δικό του  τρόπο να γράφει το χρονογράφημα του και βρίσκω πως η πρωτοτυπία του είναι επί τω καλώ και το εκτιμώ . Υπάρχει η επικαιρότητα, τα θέματα του τα παίρνει από τη ζωή, από κάθε νέο στοιχείο της ζωής, από νέο γεγονός που συγκεντρώνει και κεντρά την ευαισθησία του.  Το νέο γεγονός του δίνει την έμπνευση να εκφραστεί με μια ευρύτητα κριτικής και εξακρίβωσης της αιτιολογίας του.              Εδώ πρέπει να εκτιμηθεί το γράψιμο του κ. Βουλδή οι σύντομες προτάσεις του, η ηρεμία του γραψίματος, η μελέτη, η εξακρίβωση του περιεχόμενου του νέου γεγονότος ως νέας πραγματικότητας. Με το βιβλίο αυτό βρίσκουμε ολοκληρωμένο τον κ. Βουλδή να τον εκτιμήσουμε ως συγγραφέα. Και αυτό κάνουμε τώρα με πολύ  ενθουσιασμό»              Ο συνάδελφός του αείμνηστος Θανάσης Γκόβας σημειώνει μεταξύ των άλλων και τα εξής:             «Ο Γιάννης Βουλδής ανήκει σ’ εκείνους τους «καθαρόαιμους» χρονογράφους και τους πραγματικούς στυλίστες. Με το δικό του απολύτως προσωπικό ύφος ,αλλά και ήθος. Που παρά τον κάματο και τις ευθύνες του ευσυνείδητου εφημεριδογράφου, εύρισκε τον πολύτιμο χρόνο να υπηρετεί επί καθημερινής  βάσεως ,τη Δημοσιογραφία της επικαιρότητας, αλλά και να διακονεί το χρονογράφημα σε μια δύσκολη και αντιπνευματική εποχή. Σε μια εποχή ταχύτητας καθώς (και τραχύτητας) που δεν αφήνει περιθώρια, για ευαισθησίες.               Για μια πνευματική ανάλωση που απαιτείται στη σύζευξη λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας ο Γιάννης Βουλδής με την έκδοση της συλλογής αυτής που περιέχει ένα μικρό μόνο μέρος της συνολικής χρονογραφικής του δημιουργίας δίνει και το στίγμα της ευρυμάθειας του, της κριτικής του σκέψης. Αλλά και του μέτρου που αφήνει έξω τη υπερβολή και την αμετροέπεια, σύνηθες σύνδρομο εκείνων που γράφουν……….              Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σ’ αυτή την προσπάθεια «επιστροφής στις ρίζες» σημαντική βοήθεια μπορούν να προσφέρουν να προσφέρουν τα «μονοπάτια της ζωής» κυρίως στους νέους δημοσιογράφους οι οποίοι θέλουν ν’ ανοίξουν δημιουργικούς δρόμους».              Tέλος  ο συλλειτουργός του, στο ίδιο τέμενος στην  «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ»  αείμνηστος Γιάννης Καραλής σημειώνει μεταξύ άλλων και τα εξής:                «Προσφορά στις νεότερες γενιές ,για όσα έζησε, όσα μετέφερε με την πέννα του στα Κυριακάτικα φύλλα της εφημερίδας, τα συμβάντα και τα δρώμενα, περασμένα υπό την διήθηση της σκέψης και το στοχασμό του, από την συναισθηματική του   ευαισθησία. Εικόνες, πράξεις, αισθητικές και ρεαλιστικές μορφές αναπολήσεις της εφηβείας, φευγαλέα οράματα, με προσδοκίες ενός καλύτερου, δικαιότερου κόσμου για αδελφοσύνη και αγάπη….. Τώρα τα  επιλεγμένα χρονογραφήματα στη  συλλογή:  «Στα μονοπάτια της ζωής» γίνονται χτήμα στους νεότερους και δείγμα ορθής και καλής γραφής με προσωπικό ύφος στους επίδοξους διαδόχους στο δημοσιογραφικό λειτούργημα.»              Αλλά και το επόμενο βιβλίο του Γιάννη Βουλδή  με τίτλο «Κοινωνικές παρυφές» είχε ευμενή αποδοχή από τους πνευματικούς ανθρώπους και κριτικούς.       Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος Ποιητής και κριτικός στη στήλη «Η Νεοελληνική Λογοτεχνία» της εφημερίδας «Η ΓΝΩΜΗ» μεταξύ άλλων σημειώνει και τα  εξής:              «Ο λόγος του Γ.Β. ενώ άπτεται της φλεγόμενης επικαιρότητας και εκφράζει την καθημερινότητα με ένα λυρικό ένδυμα και μια πολιτισμένη ευαισθησία, παραμένει ωστόσο ρεαλιστικός, με έντονο το τραγικό ,υπαρξιακό στοιχείο και την αγωνιώδη ανάσα, για τις προετοιμασίες των προβλημάτων.              Σ’ όλα τα θέματα του βιβλίου κυριαρχούν τα υπαρξιακά ρίγη και η τραγικότητα μιας ψυχής, ενός ανθρώπου κι ενός συγγραφέα που αγωνίζεται κι αγωνιά για τις ηθικές αξίες της ζωής, για τις προδοσίες των προσδοκιών, για τα μοιραία κι οδυνηρά διηγήματα στο ψυχικό υπέδαφος.             Ο συγγραφέας πότε με οξύτατο ανατομικό νυστέρι και πότε με στοχαστική ανησυχία περιγράφει κι αποκαλύπτει τις αμέτρητες πληγές που συνθέτουν την ουσιαστική δυστυχία της περιθωριακής η στρατευμένης ανθρώπινης μονάδας μέσα στα δίχτυα της βιομηχανικής κι υλιστικής απληστίας……………………..            Στις Κοινωνικές παρυφές ο εκφραστικός τρόπος είναι υψηλής ποιότητας ,οι απόψεις που διατυπώνονται στερούνται στοιχείων μονολιθικότητας και ασάφειας. Δεν υπάρχουν πουθενά παρωπίδες ,σημάδια έπαρσης κι αδιαλλαξίας. Αντίθετα ξεχωρίζουν πολύτιμες αρετές,  όπως η ήρεμη διάθεση ,η διαύγεια της σκέψης και η αδημαγώγητη κατανόηση.          Τα χρονογραφήματα  του Γ.Β. νε καθαρά περιγράμματα την πολυεδρικότητα  της ζωής και την προσέγγιση με στοχαστική ενατένιση, με αμεσότητα και αμεροληψία και με ανεπιτηδευτη ανθρωπιά.          Τα πολύ ενδιαφέροντα κι αισθητικώς άρτια κείμενα του βιβλίου στοχεύουν στην ανάσχεση της καταλυτικής υλιστικής πλημμυρίδας στην κοινωνική ψυχική γαλήνη, στη βίωση του πνεύματος της ελευθερίας ,στην αναγκαιότητα της πίστης εξασφαλίζει την εσωτερική ευφορία των ατόμων, την εφαρμογή της αληθινής δημοκρατίας, της ειρήνης του κόσμου και τέλος την εξάλειψη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο.»              Επίσης ο συνάδελφός του  δημοσιογράφος Θανάσης Μπαμπανέβας σε σημείωμα του στην εφημερίδα «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ» αναφέρει για το βιβλίο του   μεταξύ άλλων και τα εξής:             «Άξιος χειριστής του λόγου, εραστής απαράμιλλος της γραφίδας ο Γιάννης Βουλδής βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής .Παρακολουθεί τους μοιραίους  της ζωής. Καταγράφει τα όνειρα, τις βλέψεις, τις αναζητήσεις ,τις όποιες προσδοκίες και παρουσιάζει ανάγλυφα την ανθρώπινη υπόσταση, έτσι  όπως είναι στην πραγματικότητα. Αφτιασίδωτη, απαλλαγμένη από τα μη ,τα δήθεν και τα κατά συνθήκην ψεύδη. Για δεύτερη φορά ο Γ.Β. μετά τα χρονογραφικά μοτίβα «Στα μονοπάτια της ζωής» τολμά, εμβαθύνει και συνεχίζει την ενδιαφέρουσα περιήγησή του σε λιμάνια υπήνεμα, που καταξιώνουν τον άνθρωπο και δεν τον ευτελίζουν. Τον αναγορεύουν σε πρωταγωνιστή στο σημερινό θέατρο του παραλόγου, όπου το κυνήγι της χίμαιρας έχει αλλοιώσει χαρακτήρες και οδηγεί σε δύσβατα απροσπέλαστα  μονοπάτια με προσωπικούς ανταγωνισμούς και διαγκωνισμούς για μια αμφιλεγόμενη καταξίωση.»             Για το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του Γιάννη Βουλδή με τίτλο «Περιδιαβάζοντας»ο αείμνηστος θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Μανώλης Πράτσικας θα σημειώσει μεταξύ άλλων και τα εξής:           «Και με το τρίτο βιβλίο του ο Γιάννης Βουλδής εντυπωσιάζει με τον όγκο των δημοσιευμάτων του. Χρονογράφος, ίσως και να αυτοαποκαλείται εκτός της πολύμοχθης δημοσιογραφικής του παρουσίας. Όμως προσωπικά εγώ παραδέχομαι πλέον ότι οι προαναφερόμενες ιδιότητες του Γ.Β. έχουν αδικήσει τον κεκρυμένο εδώ πεζογράφο. Όλα τα κείμενα περιέχουν τις οξύτατες παρατηρήσεις και τις διεισδύσεις στα βιώματα και τα κοινωνικά δράματα. Με τη διεργασία του πεζογράφου καταγράφει το κάθε κείμενο με παραλλαγές ύφους και προβληματισμού όμοιου με τον Μωπασάν, απλός στην αφήγηση. Παραμένει όμως θεματικά εξομολόγος ενώπιος ενωπίω στη διαλεκτική και την σχέση του αιφνιδιασμού από το πεπρωμένο, την πικρία και την αμφισβήτηση από της τύχης τα γραμμένα.            Τα κείμενα και τα θέματα παίρνει  από την ιστορικότητα της διαδρομής γίνονται και απολογητικά κυρίως το υπαρξιακό δεδομένο ως κοινωνικοποιημένη παραλλαγή.          Ο Γιάννης Βουλδής αν έδινε μια πρόσθετη  σελίδα προς την έξοδο του θέματος ασφαλώς και θα κέρδιζε και μια δεύτερη αναγνώριση για ένα έργο του ξεχωριστού διηγηματογράφου.  Όμως θα σταθώ και στη γραφή  του Γ.Β. η οποία έχει μια συνεχή ροή καλλιέργειας και λυρισμού.»              Ο φίλος συνάδελφος Δικηγόρος και Συγγραφέας σε κριτικό του σημείωμα στην εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» αναφέρει μεταξύ των άλλων και τα εξής:  «Περιδιαβάζοντας ο αναγνώστης το βιβλίο του Γιάννη Βουλδή αισθάνεται παρατηρητής οικείων καταστάσεων που θα μπορούσαν σε αρκετές περιπτώσεις να είχαν συμβεί και στον ίδιο, προκαλώντας του απογοήτευση η γεμίζοντας τον ελπίδες….               Χωρίς περιττά καλολογικά στοιχεία που κάνουν ένα γραπτό κατ’ επίφαση ελκυστικό ο Γ.Β. δημιουργεί στον αναγνώστη του μια ευχάριστη αίσθηση ,αλλά πολλές φορές και κάποιες μελαγχολικές σκέψεις.                Σε ένα χρονογράφημά του για τους λαθρομετανάστες, διερωτάται, με αρκετή δόση πίκρας και απογοήτευσης: «Η πολιτεία τι θα πράξει για την δυνατή ανακούφιση των αξιοθρήνητων λεγομένων ,λαθρομεταναστών;»Αλλού πάλι διερωτάται  για τον Κίσιγκερ και την απονομή σ’ αυτόν του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης»τι την ήθελε αυτή την τόσο εντυπωσιακή διάκριση αφού οι στο προσκήνιο δραστηριότητές του-που έγιναν αργότερα γνωστές-απείχαν των προθέσεών του;» ……………….Ένα ταξίδι στην πραγματικότητα της εποχής μας είναι το βιβλίο του Γ.Β. όπου η στάση ζωής των ηρώων του, μας δίνει πολλές φορές το έναυσμα να αμφιβάλλουμε για το συγκεκριμένο και το δεδομένο.»             Από το τελευταίο έργο του Γιάννη Βουλδή  «Στο διάβα του χρόνου» να περιοριστούμε  να αναφέρουμε  ένα μικρό απόσπασμα από όσα είπε κατά την παρουσίαση του βιβλίου  ο φίλος  ποιητής Διονύσης Καρατζάς και μ’ αυτό θα κλείσω την εισήγησή μου.             «Ο πολυποίκιλος στιγματισμός των ηρώων αποτελεί και το κομβικό θεματολογικό σημείο  του Βουλδή. Από τη μια με κριτήριο τις λεγόμενες σταθερές αξίες των περασμένων γενιών, ενεργοποιεί τη μνήμη, τη νοσταλγία και τη σύγκριση και επικρίνει κάποτε τον αυθορμητισμό και την άμετρη ίσως ελευθερία και ειλικρίνεια των σημερινών ανθρώπων. Από  την άλλη, με κριτήριο την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε στις μέρες μας τονίζει τη σπουδαιότητα της αφοσίωσης ,της αμοιβαιότητας και της αγάπης όπου τις βρίσκει να διασώζονται ανάμεσα τη χαλάρωση των ηθών και των παραδόσεων, στην κρίση της οικογένειας ,στη δυστυχία του μετανάστη ,στο πάθος του χαρτοπαίχτη, στην παραμέληση του καθήκοντος. Εντοπίζει αξίες που χάθηκαν κάτω από τις προσχώσεις των αλλεπαλλήλων κυμάτων του εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης και καταγγέλλει την υποδούλωση του σημερινού ανθρώπου στις αδυναμίες του… Ο αγαπητός σ’ όλους μας Γιάννης Βουλδής με το έργο του που μας δόθηκε σε τέσσερις τόμους των 1446   συνολικά σελίδων αλλά και από το ανέκδοτο έργο του κατάκτησε επάξια την αιωνιότητα που δικαιούνται οι μεγάλοι δημιουργοί των εποχών. .