BΡABEIA ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ

BΡABEIA ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ Α. ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΙΗΣΗ, ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ Αν με ρωτήσεις τι σημαίνει ποίηση, θα σου πω τρόπος ζωής, Είναι η φλέβα που χτυπά και γράφει με το αίμα ιστορία. Μερικές φορές σκληρή και άλλοτε με δόσεις ηλιαχτίδας. Εκείνη η φωνή στο υποσυνείδητο που δε σιγεί ποτέ. Που δεν κουράζεται να σε μυεί σε κόσμους αλλότριους. Ποίηση είναι ο,τι γράφεται στους φθαρμένους τοίχους, Στα ξεχασμένα τετράδια, στην  άμμο… Να βουτάς στα ύδατα πριν μείνουν τ’ απόνερα. Να νοιώθεις τα χρώματα του ανέμου. Ένα παιχνίδι δίχως νικητές  και ηττημένους. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Άσπρο  άλογο σε ζοφερό ουρανό. Αγαπημένη πατρίδα-προ πάντων- χωρίς σημαία. Σημείο συνάντησης έξω από τον τόπο και το χρόνο… Φλώρα Τσάκωνα Mαθήτρια του 3ου Γ.Ε.Λ. Πατρών Β. ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ Αχ Εποχή μου ,που δεν μ’ άφησες να ζήσω! Ζωή, που επιμένεις να ζω. Εσύ που ήξερες πως ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθώ Κι όμως αυτή ήταν η βουλή σου… Ποιος να σου εναντιωθεί Που κανένας μας λυγά μπροστά στην ομορφιά σου… Απέραντη λαχτάρα για όλα αυτά που  έρχονται…                       Άγνωστα, μαγικά, υπέροχα και τώρα που γεννήθηκα παλεύω για να «ζήσω»… Ονειρεύομαι το άπιαστο, το ακατόρθωτο Και απογοητεύομαι Αλλά γι’ αυτό δεν είν’ τα όνειρα; Πατώντας σταθερά στη γη να ονειρεύεσαι χωρίς νόμους, χωρίς όρια, χωρίς λογική, παρά μόνο με συναίσθημα. Εποχή μου, εσύ, που δεν μ’ άφησες να ζήσω, Κι όμως εγώ θα ζήσω…  Μαρία Ανδρουτσοπούλου Μαθήτρια 3ου Γ.Ε.Λ. Πατρών Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ Πότε; Κάθε 365 ημέρες ένας χρόνος φεύγει ένας χρόνος αλλάζει. Και εμείς μένουμε εδώ και τι κάνουμε; Τίποτα. Κάθε μέρα τρέχουμε, αγχωνόμαστε, θυμώνουμε, βρίζουμε και το πετυχαίνουμε; Τίποτα. Πότε θα ανέβουμε στο τρένο της ζωής και θα ταξιδέψουμε; Πότε θα τολμήσουμε; Πότε θα ζήσουμε; Πότε θα βάλουμε στην άκρη τα πρέπει και θα έρθουν στην επιφάνεια τα θέλω; Πότε θα ακολουθήσουμε την καρδιά και όχι το μυαλό. Ας αναρωτηθούμε όλοι πότε; Θεοδώρα Βισβάρδη Μαθήτρια Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδος ΕΠΑΙΝΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ  ΑΠΩΝ Ήσουν αετός και μ’ έμαθες ψηλά να πετώ -να μην φοβάμαι- Στον αντίλαλο, ριγούσε η αγάπη το νερό κυλούσε κι ο ήλιος πάλευε στην δύση κι όταν έφυγες κι έμεινε μόνη η καρδιά, έκλεισα στο αέρινο κλουβί, τη ζήση μου (εκείνο το κλουβί που ‘χα για σένανε πουλί περήφανο) Τώρα η απουσία με χτυπά και ξεθωριάζει την αγάπη Δεν απαντά κανείς και η φυλακή είναι άδεια. Αμαλία Ναστούλη  Μαθήτρια Εσπερινού Λυκείου Αμαλιάδος                                       Β’ ΕΠΑΙΝΟΣ ΕΙΡΗΝΗ Ένα μικρό μες τη νύχτα κλαίει… όλα γύρω του ερημωμένα πτώματα παντού, με φόντο το σκοτάδι. μάτια…γεμάτα δάκρυα λουλούδια μαραμένα, κτίρια μισογκρεμισμένα. Ένα μικρό παιδί κλαίει και φοβάται… και η οικογένειά του σκορπισμένοι εδώ κι εκεί… άλλοι χαμένοι, άλλοι νεκροί. άλλοι πληγωμένοι, δίχως φωνή. Ένα μικρό παιδί κλαίει και ξαναγεννιέται… μέσα από τα απομεινάρια ψάχνοντας τον ήλιο, την ελπίδα, την δικαίωση κρυμμένο πίσω από κάτι δοκάρια και το όνομα αυτού… Ειρήνη  Κουτσοπούλου Κων/να  Μαθήτρια του Εσπερινού  Λυκείου Αμαλιάδος                                       Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ                         Περί έρωτος ο λόγος. Έρωτα πλάνε, σε βλέπω στη λάμψη σου λουσμένο με της σαγήνης την ακατάλυτη δύναμη να κλέβεις τις ψυχές των τυφλών. Εκείνων που θαμπώνονται από την έξαρση του ανόητου… Των αδυνάμων. Που την ψυχή τους συγκλονίζει πόθος κίβδηλου  αγαθού.  Ολέθριος είσαι. Με των Σειρήνων το τραγούδι στα χείλη σου τους κατευθύνεις σε δρόμους σφαλερούς. Όμως ο άλλος. Ο ωραίος. Ο έρωτας του Αληθινού, που η ζεστασιά του αγκαλιάζει την πλάση, που η δύναμη του γεννά τη ζωή, κρατά θησαυρό την ελπίδα στη χούφτα του την ταπεινή. Δεν τον αντέχεις. Με τον καιρό σου αφανίζει τη λάμψη. Σου σταματά το τραγούδι το πλάνο. Άφαντο του Οδυσσέα το σκαρί… Αιώνιοι αντίπαλοι αντιμάχεστε Στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Αυτοί σας υπηρετούν. Αλίμονο σε κείνους που τυφλώνονται. Μακάριοι αυτοί που βλέπουν!. Μιχάλης  Μανουδάκης  Μαθητής 3ου Λυκείου Πατρών

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

                                             ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

                                        Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

                                        Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου κάθε χρόνου. Η αρχική  ιδέα  ανήκει στον  ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να καθιερωθεί  ο εορτασμός της ποίησης και  στη χώρα μας  όπως και σε άλλες χώρες.

Η εισήγηση αυτή  έφτασε στα χέρια του  τότε προέδρου  της ΄Εταιρείας Συγγραφέων Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων και  ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα γιορτής την 21η Μαρτίου,  μέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Πρώτη φορά γιορτάσθηκε  το 1998.

Το 1999  ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

          Οι  ποιητές και οι εραστές της ποίησης σ’ όλο τον κόσμο   , θα  γιορτάσουν την προσεχή Δευτέρα  21 του Μάρτη    την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης.

                  Ο γιορτασμός  αυτός είναι  μια ακόμη  ευκαιρία να διαβάσουμε  ποίηση  και  να ακούσουμε  ομιλίες  για την ποίηση και τους  Έλληνες και ξένους ποιητές.

                   Ο γιορτασμός αυτός  ίσως κεντρίσει  και  το ενδιαφέρον  ατόμων  που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ποίηση. Αυτή τη μέρα   ίσως  αναζητήσουν  κάποια   ποιητική συλλογή και  διαβάσουν κάποιους στίχους που  τους συγκίνησαν  στο παρελθόν και θα τους θυμίσουν  κάποιες  δικές τους συναισθηματικές στιγμές .

            Η ποίηση είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και  ψυχολογία.

Ο Έλληνας γνήσιος απόγονος του Ομήρου έχει κληρονομήσει το φίλτρο της ποίησης. ΄Έχει γίνει  εσωτερική ανάγκη  για δημιουργία, για τραγούδι,  μοιρολόγι, ύμνο, θρήνο,  θούριο, παιάνα.

 Η ποίηση τον ταξιδεύει, τον εμπνέει, τον παρηγορεί, του χαρίζει ελπίδα και αισιοδοξία. Με την ποίηση τραγουδάει, χορεύει, πολεμάει ονειρεύεται και  θρηνεί.

          Με την ποίηση  στο χωροχρόνο ο άνθρωπος αποτύπωσε τους καημούς  ,τις ελπίδες , τα βάσανά  ,τις προσδοκίες  του, για απελευθέρωση, και την αισιοδοξία του για υψηλότερους στόχους.

           Η ποίηση είναι το όστρακο που αντηχεί τη μουσική του κόσμου, είναι η αρμονία του σύμπαντος, η φωνή του λαού, η γλώσσα των εκλεκτών, ο λόγος του ερημίτη.

           Είναι πνευματική άσκηση, προσευχή στο κενό, διάλογος με την απουσία, προσκλητήριο σε ταξίδι. Είναι η ζωντανή φωνή του ανθρώπου, μέσα στην ερημιά της μεταφυσικής αγωνίας. Είναι η παρηγοριά των μοναχικών στο κυνήγι της στιγμιαίας  ευτυχίας.

          Είναι ο εσωτερικός κραδασμός του είναι, στις επιδράσεις των συναισθηματικών φορτίσεων. Είναι το ψυχικό βίωμα, το ηθικό  αντίκρισμα της αμεσότητας και της πληρότητας.

          Ο Άρης Δικταίος σ’ ένα δοκίμιo για την ποίηση γράφει: «Η ποίηση στις πιο υψηλές στιγμές της δεν είναι παρά η έκφραση της ανθρώπινης απελπισίας για την εφημερότητα τούτη».

Οι ίδιοι οι ποιητές μιλούν στα έργα τους για την ποίηση.

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου στο ποιήμα του, « Η ποίηση δεν μας αλλάζει» γράφει:

 Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο,

ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

 Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

 δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

 Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

 κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

 (Συλλογή«Δύσκολοςθάνατος»,εκδ.Εγνατία,1978)

Ο Γιώργης Παυλόπουλος σημειώνει στό ποίημα του:  «Τα αντικλείδια»

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

 Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

 Τίποτα  και προσπερνούνε.  Όμως μερικοί

 κάτι βλέπουν,  το μάτι τους αρπάζει κάτι

 και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

 Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

 Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.

 Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

 Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

 Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

 για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

 από τότε που υπάρχει ο κόσμος

 είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

 Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

 (Συλλογή «Τα αντικλείδια»,«Ποιήματα 1943-1997», εκδ. Νεφέλη)

 Ο Μιχάλης Γκανά γράφει τα εξής, «Περί ποιήσεως»

 Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση

 κι εγώ που δεν διαβάζω

 κινδυνεύουμε.

 Εσύ να χάσεις τα ποιήματα κι εγώ τις αφορμές τους.

 (Από τη συλλογή «Τα μικρά» –συγκεντρωτική έκδοση «Μιχάλης Γκανάς, 1978-2012»,εκδ.Μελάνι)

 Ο Μανόλης Αναγνωστάκης  στο ποίημα του  «Εκεί…» σημειώνει :

Εκεί θα τα βρεις. Κάποιο κλειδί Που θα πάρεις

Μονάχα εσύ που θα πάρεις Και θα σπρώξεις την πόρτα

 Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο

 Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως

Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν

 Οι καθρέφτες θα λάμψουν

Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο

 Εκεί θα τα βρεις Κάπου –

απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα

Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,

Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,

 Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών.

 Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως

 Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα

Προσεχτικά τις κουρτίνες

 Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν

 Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες

 Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι

Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί

Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις

Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο

 Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά

Τότε θα ξέρεις.

 (Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,

 αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας)

 (Από τη συλλογή «Η συνέχεια», 1954 –συγκεντρωτική έκδοση Μανόλης Αναγνωστάκης «Τα ποιήματα 1941-1971», εκδ. Νεφέλη, 2000)

Tέλος ο Νικηφόρος Βρεττάκος  σημειώνει στο ποίημα του:

 «Αν δε μου ‘δινες την ποίηση Κύριε»

Αν δε μου  ‘δινες την ποίηση, Κύριε,

δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω.

Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.

Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,

να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,

να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,

η έρημός μου λαό,

τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν; Πως σου φαίνονται; Είδες

τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;

Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως

στις γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι  έχω ακόμη καιρό!

Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.

Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι  ο κλήρος μου μεγαλώνει.

Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.

Όμως,

δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα.

  .

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΗ

Η Εταιρεία Λογοτεχνών για 7η συνεχή χρονιά σε συνεργασία με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη-Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου της, την προσεχή Δευτέρα 21 Μάρτη και ώρα 7.μ.

Με τις εκδηλώσεις αυτές προβάλλεται η ποίηση και οι ποιητές, παροτρύνονται κι ενισχύονται οι νέοι που καταπιάνονται να γράφουν τους στοχασμούς τους.

Για αυτό το σκοπό η Εταιρεία Λογοτεχνών έχει καθιερώσει Διαγωνισμό ποίησης μεταξύ των μαθητών των Γυμνασίων και των Λυκείων της περιφέρειας Νοτιοδυτικής Ελλάδος, ενώ δεν απέρριπτε συμμετοχές και από άλλα διαμερίσματα της χώρας.

Τα αποτελέσματα της κριτικής επιτροπής(Μαρία Καρέλα πεζογράφος , Σταύρος Ιντζεγιάννης λογοτέχνης- κριτικός βιβλίου και ο πρόεδρος της Εταιρείας) θα ανακοινωθούν από τον πρόεδρο στη διάρκεια της εκδήλωσης.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα κύριος ομιλητής της ημέρας θα είναι το τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών, συγγραφέας- Εκδότης-Διευθυντής της εφημερίδας «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» Θεόδωρος Λουλούδης ο οποίος θα μιλήσει με θέμα: «Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΧΑΪΑ» (Axαϊκή Βιβλιογραφία ποίησης)

Στο νόημα της γιορτής να αναφερθεί σε σύντομο χαιρετισμό του ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος θα παρουσιάσει και θα συντονίσει την όλη εκδήλωση.

Η εκδήλωση, θα εμπλουτισθεί με μελοποιημένες συνθέσεις γνωστών ποιητών από το συμπολίτη δικηγόρο-πιανίστα Ανδρέα Κότσιφα.

Θα γίνουν επίσης , απαγγελίες ποιημάτων γνωστών καταξιωμένων νεοελλήνων ποιητών, από τους ηθοποιούς Αλέξη Γκλαβά, Χρήστο Μασμανίδη και Χρήστο Μπαϊρακτάρη ενώ θα υπάρξει εμβόλιμη απαγγελία  εμβληματικών στίχων μεγάλων μας ποιητών από τη  Φιλόλογο-Θεατρολόγο Χριστίνα Κόκκοτα.

Τέλος θα γίνει η απονομή των βραβείων του  Ποιητικού Διαγωνισμού και η εκδήλωση θα κλείσει με  απαγγελίες των βραβευμένων ποιημάτων από τους ίδιους τους δημιουργούς.

Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΣΟΥΛΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΕΣΟΧΩΝ»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

 ΣΟΥΛΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

με τίτλο: «ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΕΣΟΧΩΝ»

Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών.

   Δευτέρα 7^η  Μαρτίου 2016 

  Παρουσίαση από τη Ποιήτρια Σοφία Στρέζου.

 

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ -ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΟΥΛΑ

Από τις εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ κυκλοφόρησε το 2014 η πρώτη ποιητική συλλογή της Σούλας Αντωνίου, ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΕΣΟΧΩΝ.

Το πρωτόλειο απάνθισμα περιλαμβάνει μικρά και μεγάλα ποιήματα, που οι ιδέες και οι βαθιές σκέψεις απασχόλησαν και απασχολούν την ποιήτρια.

Στα εκτεταμένα ποιητικά σώματα αναπτύσσει μια διδασκαλική ρητορική με ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις, σε ασκήσεις αυτογνωσίας.

Έχω την αίσθηση, πως η Σούλα Αντωνίου ξεκίνησε το ποιητικό της ταξίδι μετά από κάποια έκρηξη στο βυθό ασίγαστων ηφαιστείων,

καθώς λέξεις επωάστηκαν στη σιωπή της άσβηστης λάβας του. Κι όταν η λάβα ξεχύλησε κι άρχισε να κυλά στη σάρωση του χρόνου, εκείνη υπομονετικά περίμενε να κρυώσει κι ας έκαιγαν ακόμα τα δάχτυλα που αποτύπωναν την ενέργεια, στη συμμετρία των ενδοσκοπήσεων.

Έτσι, η αφηγηματική ροή της γίνεται μια απόπειρα ποιητικής δοκιμής, στις αρδεύσεις του λόγου.

Οι πολλαπλές και πολυποίκιλες αναγνώσεις έχουν ήδη απορροφηθεί στις εκβλαστήσεις της εκφραστικής της.

Συνειδητά, επεξεργάζεται το υπαρξιακό άλγος στη συμβατότητά του με το νοητικό.

Ανασύρει και ανασυστήνει πλοηγούς που έθρεψαν το πνευματικό της οικοδόμημα, με σύμφυτες αναπαραγωγές σε γόνιμες συμπορεύσεις. Για να φτάσει στα άδυτα της ψυχής, ερμηνεύοντας το ανεξήγητο σε εξηγήσιμο νόημα, από τα κατεργασμένα υλικά της νόησης.

Τούτοι οι πλοηγοί - δάσκαλοι είναι οι δικοί της εκλεκτικοί συγγενείς, που την συντρόφευσαν στην αναζήτηση της αλήθεια της και στις πτυχώσεις του ακριβού «γνῶθι σαὐτόν»!

Τους μνημονεύει, επιθυμώντας να ανακαλύψει τα δικά της ποιητικά όρια στα αχαρτογράφητα ίχνη εννοιών, που την καθόρισαν και διαμόρφωσαν την πνευματική της εξέλιξη.

Με αναστοχαστική διάθεση και χειμαρρώδεις λεκτικές αιωρήσεις συνθέτει ποιητικά σώματα, επιχειρώντας την προσωπική έξοδο στις εμποτισμένες από την διανοητική διεργασία της γνώσης και του αισθήματος.

Οι υφέρποντες συμβολισμοί επιδομούν την σύλληψη της θεματικής, ενσαρκώνοντας την αρχική ιδέα σε σχήμα ποιητικό. Έτσι, ακολουθεί την Αριστοτελική ρήση «διὸ οὐδέποτε νοεῖ ἄνευ φαντάσματος ἡ ψυχή».

Τα θεματολογικά της ανοίγματα εμπεριέχουν ευαισθησίες με ελεγειακούς τόνους, στους βηματισμούς των υπερρεαλιστικών υπερβάσεων. Γι’ αυτό και «η γλώσσα γίνεται η μόνη περιουσία» της/για να σβήσει η δίψα της γραφής».

Οδηγός της η ζωή και η ανάγκη διάδοσης των ιδεών και των σκέψεων, στην οδό της φιλοσοφικής αναζήτησης.

Γλώσσα,

η μόνη μου περιουσία,

όταν μοίρασα ισόποσα τα υπάρχοντά μου,

όταν ανάλωσα ανυποψίαστη το βλέμμα μου στο κενό

για να σβήσω μέσα μου τη δίψα της γραφής.

Η Σούλα Αντωνίου γίνεται ο χειρωνάκτης, που «γεωργεί λέξεις/ για να φυτρώνουν ποιήματα».

Το βαθιά καλλιεργημένο χώμα θρέφει διαχύσεις αισθήσεων, μεταμορφώνοντας τες σε άνθη. Για να αναδειχθεί η ωφελιμότητα από τις εκγυμνάσεις του βάθους πυκνών στιγμών, σε σκιερά περάσματα.

Δεν την απασχολεί ακόμα η μορφολογία των ποιημάτων.

Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να αποτυπώσει την προσωπική αγωνία, ως προς τι είναι ποίηση και πως μπορεί να την υπηρετήσει.

Πως να ενσαρκώσει την ενσυναίσθηση.

Πως να αξιωθεί και να οδηγηθεί - κατά τον Καβάφη - «στο πρώτο σκαλί/στην υψηλή σκάλα της ποιήσεως».

Γεωργώ τις λέξεις

για να φυτρώσουν ποιήματα,

μικρά μπουμπούκια αναθήματα

από μορφές μακρινές

από στιγμές πυκνές

από σκιές φευγάτες.

 

ΣΤΡΕΖΟΥ-ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η Σούλα Αντωνίου επιχειρεί να συγκολλήσει θραύσματα, για να φανεί το αχειροποίητο ποίημα. Στα παρένθετα μονοπάτια της ποίησης θα περιπλανηθεί πάνω σε γραμμές, ακολουθώντας ανυπότακτους φθόγγους.

Τα φωνήεντα κραυγάζουν και οι λέξεις απενοχοποιημένες συνηχούν σε πολυσύλλαβες διαδρομές. Επιθυμεί να ικανοποιηθεί το απρόβλεπτο σε περιγράμματα συγκινήσεων. Για να διατηρηθούν τα αποστάγματα διαμελισμένων μελισμάτων, που γίνονται αισθητικοί μετεωρισμοί στις απολήψεις του λόγου.

Η ποιήτρια αποφορτισμένη από θεωρητικούς και λυρικούς ελιγμούς, προσπαθεί προοδευτικά να διακινήσει αισθητικούς κανόνες. Κομίζει τα κινητήρια νεύρα της γλωσσικής της επάρκειας, για να λάμψουν πτυχές από «το φως των εσοχών», με προσωπικά κριτήρια πειραματισμού και αφοσίωσης στην ποιητική τέχνη.

ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ

Οι παλμοί της γραφής,

η κραυγή των φωνηέντων,

οι ανυπόταχτοι φθόγγοι,

η συνήχηση των λέξεων,

ο διαμελισμός των μελισμάτων.

Πώς να συγκολλήσει κανείς τα θραύσματα

ενός αχειροποίητου ποιήματος;

Για την Σούλα Αντωνίου γυμνές λέξεις αναλαμβάνουν την εκφραστική του έναρθρου λόγου. Χωρίς να χάνουν το ειδικό τους βάρος επιμελούνται την εγρήγορση της λογικής, στα ατέρμονα ταξίδια της γραφής.

Έτσι κι αλλιώς, για την ποιήτρια οι λέξεις δεν ιεροποιούνται ούτε αφήνει αγοραία να σπαταλώνται σε εκπτωτικές εκποιήσεις.

Τις τιμά, γνωρίζοντας καλά την μετασχηματική ισχύ τους, σε διανύσματα σιωπών που λυτρώνουν.

ΓΥΜΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Μη φτωχαίνεις το ειδικό βάρος των λέξεων

υποτάσσοντάς τις στην ανερμάτιστη λειτουργία της λογικής.

Μην τις περιφέρεις σαν λείψανα Αγίων

σε πανηγύρια, παζάρια και αγορές

έτοιμος να τις εκποιήσεις.

Μην τις υποθηκεύεις σε συμφωνητικά

που δεν μπορείς να τηρήσεις.

Μην τις φυλακίζεις σε μηνύματα χωρίς αντίκρισμα.

Μην τις ταριχεύεις σε σιωπές

που δεν δύνασαι να αποκρυπτογραφήσεις.

Απόθεσές τις, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,

στους ουρανούς της υπερβατικότητας

συνάπτοντας στην κυοφορία της συγκίνησης

μια νέα σχέση με την αυτογνωσία.

 

ΑΛΕΞΗΣ ΓΚΛΑΒΑΣ-ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΣΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ-ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΒΛΑΤΗ.

Στη Βαβέλ της ποίησης, η Σούλα Αντωνίου στέκεται ευλαβικά απέναντι στο χαρτί. Γίνεται ταπεινός ικέτης που σκύβει και προσκυνά αισθητικούς συγκλονισμούς νοημάτων.

Η έρημος των άσπρων σελίδων θα δεχθεί την προέλευση του ποιήματος, που ενσωματώνει το βίωμα και την καταγραφή του.

Οι λέξεις θα διασχίσουν την αιωνιότητα, κυνηγώντας χίμαιρες στη δίνη του ανεκπλήρωτου, που επιθυμεί να πραγματοποιηθεί με ευπρόφερτους φθόγγους. Για να απεγκλωβιστεί ο πόνος από προσωπικά ιδεογράμματα και να σταθεί μεσίστιο το μελάνι, στα γλωσσικά ταξίδια του.

ΑΣΠΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Ευλαβούμαι το χαρτί,

σκύβω σαν ταπεινός ικέτης

και το προσκυνώ.

Στα περιθώρια των άσπρων σελίδων

παραμονεύουν μα με εκδικηθούν

συγκλονισμοί

από το παλιό σεβάσμιο νόημα,

που αδιαπραγμάτευτο επιμένει

να μην κάνει έκπτωση ανάμεσα

στην γραφή και τον πόνο.

Κι όταν η ποιήτρια βυθισθεί στην απώλεια του εγώ, έρχεται ανάγλυφη η αγάπη να ανασύρει και να ρίξει φως στα σκοτάδια.

Διαχέεται στο πρόσωπό της, εμφυσώντας πνοές ζωής. Γιατί, η αγάπη μπορεί να συμφιλιώνει το ανείπωτο, ψηλαφώντας το αδύνατο που μεταβολίζεται σε δυνατό.

Κι όσο η ορατότητα των θαυμάτων θα κυοφορείται στα λήμματα της μνήμης, της αγάπης και του πάθους, τόσο η ποίηση θα σώζει τους ποιητές από ναυάγια και θανάτους.

Αγάπη…

με περισυνέλεξες από την απώλειά μου,

έριξες στο φως σκοινί το πρόσωπό σου

και με ανέσυρες.

Αν και κατά τον Franz Kafka, «ο άνθρωπος (βρίσκεται) απέναντι στο αίνιγμα της ύπαρξής του», η ποιήτρια το συναντά «καθηλωμένο στις αντινομίες της ζωής». Η περιρρέουσα διαρκή καταστολή των αναφλέξεών του δίνει στη Σούλα Αντωνίου περιθώρια λύσης του γρίφου, αρχειοθετώντας νοηματικές δομές που συνέβαλλαν στην οικοδόμηση της προσωπικότητάς της.

Επιδιώκει να εξορύξει κοιτάσματα από τις περιοχές του επιστητού, ζωοποιώντας εκμυστηρεύεις στα ψήγματα της μεγάλης αλήθειας. Γιατί μόνο έτσι, θα εισχωρήσει στο άδυτο, υποτάσσοντας στοχασμούς που ζητούν απαντήσεις.

Το αίνιγμα της ύπαρξης

το βρήκε καθηλωμένο στις αντινομίες της ζωής,

σ’ αυτά που ήθελε να εκμυστηρευθεί

και σ’ αυτά που ήθελε να της πουν.

Στην προμετωπίδα των ποιημάτων, η Σούλα Αντωνίου επαναπροσδιορίζει τη διαλεκτική της σχέση με ιλίγγους αναγνωστικής νοσταλγίας.

Η «απόπειρα πλήρωσης του «είναι» δοκιμάζεται από την οδύνη του, στην υπαρξιστική κοσμολογία της ποίησης.

Είναι η ατομική πτήση προς τη χώρα της ποιητικής χειραφέτησης!

Από τα μύχια της ψυχής της αναδύει και εντάσσει τη φωνή της, στις ικετικές προστακτικές των αισθήσεων.

Εκείνο που θέλει, που βαθιά επιθυμεί γίνεται παρακλητική ενέργεια, που απλώνεται με τον άνεμο στον ουρανό.

Είναι το πάθος της ζωής που ταξιδεύει με τα σύννεφα στην οριζόντια άλω της αγάπης. Για να ρέουν στα συναισθήματα το φως και ο αέρας, με νέους κατευθυντήριους προορισμούς προς το θάμβος του έρωτα, εποικοδομώντας τον λόγο.

Έτσι, τούτη η «παραληρηματική παραίσθηση» θα εξελιχθεί σε ποίηση, επιτρέποντας στο όνειρο να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής της!

Η ποιητική εμπειρία θα γίνει για την Σούλα Αντωνίου ο δρόμος, που θα επισυνάψει την εσωλεκτική της επάρκεια για νέες αναζητήσεις, στα εκλεκτικά σύνορα της ποίησης. 

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ-ΑΛΕΞΗΣ ΓΚΛΑΒΑΣ

Η ΟΔΥΝΗ ΤΟΥ «ΕΙΝΑΙ»

 «Αυτό που αναζητάς είναι κοντά σου

Σχεδόν σ’ αγγίζει» Friedrich Hölderlin

Στα μύχια της ψυχής μου

εντρυφεί μια απόπειρα πλήρωσης του «είναι».

Στην κρούστα του δέρματός μου δοκιμάζω

μια άλλη συνταγή αισθήσεων

που με στροβιλίζει.

Άνεμε, κάνε με κουβάρι και εκτίναξέ με.

Ουρανέ, κάνε με ταξιδιάρικο σύννεφο

και απογείωσέ με.

Ζωή, γίνε ποτάμι και παράσυρέ με.

Πάθος, γίνε καταλύτης και διάλυσέ με.

Πλανήτη, κάνε με μισόγεμο φεγγάρι και συμπλήρωσέ με.

Θεέ, γίνε συγκλονισμός και λύτρωσέ με.

Αγάπη, γίνε θάνατος και ανάστησέ με.

Ποίηση, γίνε παραληρηματική παραίσθηση

και επισύναψέ με σε μια γλώσσα

που κανείς πια δεν καταλαβαίνει.

  Αλέξης Γκλαβάς,

ΓΙΟΡΤΑΣΜΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

                                ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ

                                         ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

                                        

            Η Εταιρεία Λογοτεχνών και η Δημοτική Βιβλιοθήκη-Πολιτιστικός  Οργανισμός Δήμου Πατρέων   σας προσκαλεί  στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που θα γίνει στα πλαίσια  των φιλολογικών βραδινών την προσεχή  Δευτέρα 21 Μαρτίου και ώρα 7.μ.μ. στην αίθουσα του αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης  Πατρών.

                             ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Σύντομη εισαγωγική ομιλία για το νόημα της γιορτής, παρουσίαση του προγράμματος και συντονισμός της εκδήλωσης  από τον πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος.

           Κύρια ομιλία  από τον Συγγραφέα-Εκδότη-Διευθυντή της ημερησίας εφημερίδας των Πατρών Θεόδωρο Λουλούδη με θέμα:

«Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΧΑΪΑ»

(Αχαϊκή βιβλιογραφία Ποίησης)

            Απαγγελίες  ποιημάτων  μεγάλων νεοελλήνων ποιητών από  τους ηθοποιούς Αλέξη  Γκλαβά  και Χρήστου Μασμανίδη .

Απόδοση μελοποιημένων ποιητικών συνθέσεων στο πιάνο από το Δικηγόρο-Πιανίστα Ανδρέα Κότσιφα.

    

              Απονομή  βραβείων του Ζ΄ Ποιητικού Διαγωνισμού.

              Απαγγελίες των  ποιημάτων  που διακρίθηκαν στο  Ζ΄ Διαγωνισμό  Ποίησης   από τους ίδιους τους δημιουργούς.

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως