ΛΕΩΝΙΔΑ.Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ:ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ: «Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ» ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια.Δοκίμιο

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

 

          ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ:  «Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ» ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια.Δοκίμιο.

Εκδόσεις: «ΤΟ ΔΟΝΤΙ».    Πάτρα  2021

 

                                      

 

Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδος

 

           Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο δικός μας ο χρόνος» Ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια. κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην πόλη μας,  σε μια άκρως επιμελημένη και καλαίσθητη εκτύπωση από τις εκδόσεις  της πόλης μας   «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» το δεύτερο κατά σειρά έργο, πρώτο στο χώρο της λογοτεχνίας,  , του  διακεκριμένου Δικαστή-Αρεοπαγίτη  της Πόλης μας Αργύρη Σταυράκη.

          Πρόκειται για ένα έργο  260  σελίδων όπου ο συγγραφέας  μας δίνει με γλαφυρό τρόπο, επενδυμένες  λογοτεχνικά ακριβείς περιγραφές, τη ζωή, τη δράση, τις ενασχολήσεις, το βιοπορισμό, τις αντιξοότητες ,τις χαρές και τις λύπες  του κόσμου της υπαίθρου, της εποχής του που ήταν και δική  μας εποχή στη διάρκεια ενός χρόνου.

Όταν  ο συγγραφέας  ομιλεί για το «δικό μας χρόνο» ,αναφέρεται όχι αποκλειστικά στο δικό του προσωπικό χρόνο αλλά στο χρόνο μιας ολόκληρης γενιάς της γενιάς μας.

Μιας περιόδου μετά τον εμφύλιο  που πέρασε ανεπιστρεπτί κι επισκιάστηκε από την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας των  νέων ηθών και του τρόπου ζωής   που μας επεφύλαξε ο   πολιτισμός του μπετόν, του αλουμινίου , του πλαστικού, της τηλεόρασης  και  της ταχύτητας.

          Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελεί έναν ύμνο της χλωρίδας, και  της πανίδας,  που εκείνη την εποχή αποτελούσε και την πρώτη  χωρίς  βιομηχανική επεξεργασία ύλη  για την  επιβίωση  των ανθρώπων της υπαίθρου.

Αγνή και αμόλυντος ακόμη η ύπαιθρος χωρίς φυτοφάρμακα και καρκινογόνες ουσίες που δυστυχώς σήμερα  παντού έχουν επικαλύψει κάθε  επιφάνεια της. 

        Ένα κυκλάμινο, μια παπαρούνα ένα στάχυ, ένα σταφύλι, ένα σύκο, ένας κότσυφας, ένας καλογιάννος, ένα τρυγόνι κι ένα ταπεινό στρουθί είναι σημεία-σύμβολα πάνω στα οποία  αναδεικνύεται η  ευαισθησία του συγγραφέα και πάνω σ’ αυτά τα απλά αγριολούλουδα του βουνού και του κάμπου, αλλά και τα άγρια πετεινά του ουρανού, υφαίνεται  ένας θεσπέσιος καμβάς όπου η γραφίδα-χρωστήρας του συγγραφέα απεικονίζει  ένα ειδυλλιακό περιβάλλον όπου λαμβάνουν χώρα όσα η ίδια η ζωή εξελικτικά στη διαδρομή του αέναου χρόνου επιτάσσει.

          Ο τόπος είναι ο χώρος που πάνω σ’ αυτόν βιώνετε μια ζωή δύσκολη αλλά κι ευχάριστη. Όποιος  τυχερός την έζησε, τη νοσταλγεί. Μπορεί να ήταν φοβερά δύσκολη εκείνη η περίοδος, μπορεί να είχε πίκρες και αντιξοότητες, όμως στο βάθος της είχε  την ικανοποίηση της προσπάθειας, της   επιτυχίας  και  της επιβίωσης.

΄        Ήταν μια  ικανοποίηση  που κυριαρχούσε στο χώρο και σε έκανε να νιώθεις ότι τα πάντα εξαρτιόντουσαν από σένα  αρκεί να είχες τη θέληση να αναζητήσεις το δικό σου παράδεισο. Αρκεί να είχες τη θέληση για αγώνα.

 Τα πάντα ήταν στη διάθεσή σου  και  σε πρώτη ζήτηση αρκεί να κινούσες  τα χέρια σου .

          Ο συγγραφέας δίνει  στις καιρικές  συνθήκες κάθε εποχής,   διαστάσεις τελετουργίας.

          Ο  ιεροφάντης  καιρός, είναι  εκείνος που καθορίζει  τις κινήσεις των ανθρώπων μέσα στο χώρο.

  Με τις εναλλαγές του, παρέχει  την ποικιλία εικόνων στη φύση και στη ζωή. Μ’ αυτές τις  εναλλαγές ξεκουράζει τον  κάθε στρατοκόπο  της ζωής, τον ανανεώνει και τον συνεγείρει για να συνεχίσει την  προσπάθεια .

          Όσοι δεν είχαν την τύχη να ζήσουν τις στιγμές που περιγράφονται στο έργο του κ. Σταυράκη σίγουρα έχουν χάσει ένα παράδεισο από τη ζωή τους.

 Εμείς τον ζήσαμε και τον αναπολούμε.

 Το σκάψιμο του αμπελιού και της σταφίδας όσο κουραστικό και επίπονο κι αν ήταν όσο και εάν μας φιλοδωρούσε με φουσκάλες στις παλάμες , συνήθως την περίοδο των διακοπών του Πάσχα,  όλα αυτά ήταν παρανυχίδες μπροστά στην ικανοποίηση που ένιωσες όταν  τρυγούσες κι απολάμβανες τις τραγανές  ρόγες   των διαφόρων ποικιλιών σταφυλιών ή έβλεπες τη μαυρομάτα σταφίδα ξαπλωμένη νωχελικά σ’ αλώνια να περιμένει τη συγκομιδή της.

          Τα εφηβικά χρόνια για τη γενιά μας και για το χώρο που ζήσαμε δεν ήταν  άγουρα χρόνια , ήταν χρόνια  υπεύθυνα, δύσκολα και  δημιουργικά.

          Ο συγγραφέας μας χάρισε με το έργο του, κάποιες γλυκόπικρες αναμνήσεις και ένα προβληματισμό για το σήμερα για το οποίο  κι εμείς  δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

           Ο  Σταυράκης με το έργο του  αποδεικνύει πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες, επιστήμονες που δεν τους απορρόφησε η καθημερινότητα, δικαστές που πέρα από την απονομή του δικαίου διακονούν και την τέχνη του λόγου.

          Το πόνημά του αφιερώνει στη ιερή μνήμη των γονέων του, που όπως σημειώνει… «θα δάκρυζαν αν μπορούσαν να το διαβάσουν»!...

          «Γεννήθηκα, σημειώνει στον πρόλογο του, μεσ’ στα κυκλάμινα και στις ευωδιές της βροχής κι ακούω ακόμη τον ψίθυρο της καλαμιάς και τα’ ανέμου. Τα τριζόνια και τα’ αηδόνια της νύχτας. Χαμένος(;) παράδεισος…»Αναρωτιέται.

   Στό τέλος του βιβλίου του ο συγγραφέας παραθέτει κι ένα κατάλογο πουλιών που περιλαμβάνονται στις αφηγήσεις του έργου του ,καθώς και γραμματική και ετυμολογική εξήγηση της ονομασίας τους.

 Τι να προσθέσουμε πλέον εμείς. Αξίζει να διαθέσει κανείς λίγο χρόνο για να απολαύσει το έργο του κ. Σταυράκη: «Ο δικός μας ο χρόνος».                   

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

 

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ:

ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

 

Σημείωμα  Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

Μια ακόμη απώλεια σημείωσε η Εταιρεία  Λογοτεχνών.

Μετά την απώλεια από Κορωνοϊο του αντιπροέδρου της Λεωνίδα Καρνάρου και των τακτικών μελών της  Γιάννη   Παπαναστασόπουλου και Ευάγγελου Τρίγκα έφυγε χτες, πλήρης ημερών(95 ετών) ο σημαντικός συγγραφέας και στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης  της Ηλείας Γεώργιος  Κων/νου Σταυρόπουλος.

Ο  αείμνηστος  φίλος συγγραφέας Σταυρόπουλος Γεώργιος, υπήρξε ο μεγαλύτερος από τα δεκατρία(13) παιδιά  του υπέρπολυτέκνου   Κων/νου και  Γεωργίας Σταυροπούλου  το γένος Μουσά.

 Γεννήθηκε  το έτος 1927 στην Οινόη της Πηνείας του  Νομού Ηλείας.

 Το Δημοτικό Σχολείο τελείωσε στο  χωριό του  υπό δυσμενείς  συνθήκες.

Το έτος 1939 έδωσε εξετάσεις στο Γυμνάσιο Αμαλιάδας με πρώτο μάθημα την  Έκθεση ιδεών.

Στο μάθημα αυτό διακρίθηκε και οι καθηγητές- εξεταστές αποφάσισαν  την εγγραφή του  χωρίς να τον εξετάσουν σε άλλα μαθήματα.

Όταν αποβίωσε η μητέρα του , σύνηθες  ήταν το φαινόμενο, το πρώτο παιδί της οικογένειας να ορίζεται  βοηθός του πατέρα.

΄Ετσι  δεν παρακολούθησε τα μαθήματα του  Γυμνάσιου,  παρέμεινε στο χωριό του  και ασχολήθηκε με όλες τις αγροτικές εργασίες, αλλά και κατά περιόδους σαν βοσκός.

Το έτος 1942 σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε να ασκεί πράξεις κινητού εμπορίου , πηγαίνοντας με ένα άλογο φορτωμένο με αλεύρι μπομπότας στα χωριά Βούναργο και Ξυλοκέρα περιοχής Πύργου, από δύσβατους δρόμους το οποίο   και  αντάλλασσε με λάδι.

          Το  λάδι στη συνέχεια  μεταπωλούσε με συμπλήρωμα πατάτας, στα ορεινά χωριά (Ανθώνα - Άγναντα - Λαμπεία  και  Σκιαδά).

 ’Όλες αυτές οι συναλλαγές  γίνονταν  πάντοτε με είδος, γιατί το νόμισμα, η τότε  δραχμή, είχε εξευτελιστεί.

Οι μετακινήσεις εκείνες τον βοήθησαν να γνωριστεί  με ανθρώπους των γραμμάτων που συναντούσε στα χωριά, εκπαιδευτικούς  και διάφορους συνταξιούχους  δημόσιους  λειτουργούς, που τους εντυπωσίαζε η ενασχόλησή του από αυτή του τη   μικρή  ηλικία  με το εμπόριο.

Από  τους πνευματικούς ανθρώπους εκείνης  της εποχής ο μικρός Γιώργος  κέρδισε πάρα πολλά που τον βοήθησαν σε όλο το διάβα της ζωής του.

 Έτσι πέρασε  εκείνη η οδυνηρή εποχή της κατοχής που επισώρευσε πολλά δεινά στο λαό και άφησε ρίζες εμπλοκής του εμφυλίου χωρίς να τον παρασύρουν τα συνθήματα, απειλές και οι διωγμοί.

Ήταν ο άνθρωπος που αντίθετα  καταδίκαζε τις κινήσεις αμφοτέρων των πλευρών με   αποτέλεσμα να συλληφθεί με αιτιολογία  την  πλύση εγκεφάλου από την αστυνομία για την κριτική του στο δημοψήφισμα του έτους 1946.

Τον Ιούνιο του έτους  1948 λεηλατείται το παντοπωλείο του, το  σπίτι του τα  πρόβατα του, το τυροκομείο που ο ίδιος ως τεχνίτης και με  τη βοήθεια των αδελφών του λειτουργούσε.

Τον Ιανουάριο του   1949  ξεκινά  και πάλι το εμπόριο χωρίς οικονομική εξάρτηση.

 Οι τράπεζες αντί να βοηθήσουν τον υπεύθυνο πατέρα του τον κυνήγησαν για εξασφάλιση του παθητικού που είχε στην διαμονή του ως συμμοριόπληκτος.

           Το 1951 παντρεύτηκε  τη Μαρία Βούλγαρη, μοναχοκόρη με ακίνητη περιουσία και  χωράφια για δουλειά.

Επιδίδεται στη καλλιέργεια σιτηρών, με αποτυχία από την  έλλειψη λιπασμάτων.

Ανενημέρωτος της στρατιωτικής νομοθεσίας στρατεύεται στις 12-10-1952 καταταγείς στο Κ.Ε.Μ. Καταδρομών Βουλιαγμένης.

          Απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού  τον Ιανουάριο 1954.Του ήταν αρκετά  δύσκολο κάθε ξεκίνημα χωρίς χρήματα.

          Επιδόθηκε στη καλλιέργεια καλαμποκιού και με  ένα μικρό αριθμό  αμνοεριφίων όπου μετά την παραγωγή τους  άρχισε την εμφάνισή του στην αγορά και τις επανασυνδέσεις με εμπόρους.

Σιγά- σιγά αναγνωρίστηκε η εντιμότητα του κι’ επιδόθηκε σε εμπόριο μεγάλης ακτίνας για την περιοχή.

          Από νεαρής ηλικίας παρείχε τη βοήθεια στους συγχωριανούς του για κάθε γραφική εξυπηρέτηση αφιλοκερδώς καθώς και στους εκάστοτε προέδρους που μέχρι το 1954 δεν διέθεταν  γραμματείς.

Το 1959 με προτροπή των κατοίκων της περιοχής, θέτει υποψηφιότητα και  εκλέγεται πρόεδρος της Κοινότητος  Οινόης Ηλείας.

          Ευαίσθητος ως χαρακτήρας, μη υποκύπτων στις παράλογες απαιτήσεις και προ του κακού να είχε επαγγελματικό κόστος εις βάρος της οικογένειας που είχε τέσσερα παιδιά (τα οποία δικαίωσαν τις προσδοκίες του κι έγιναν επιστήμονες) παραιτήθηκε.

          Επανεκλέγεται  το 1967-1974, και 1986-1994 υπηρέτησε την Κοινότητα 17 έτη με ενεργό δράση σε Συνέδρια και σε κάθε  Κοινωνικό Προσκλητήριο.

Πολλά έργα έγιναν επί Προεδρίας του, ορισμένα με ατομικές του δαπάνες.

Η  απονομή   του τίτλου επιτίμου Προέδρου επιβεβαιώνει όλα τ’ ανωτέρω.

Ο Ελληνικός  Ερυθρός  Σταυρός  του απένειμε  Χάλκινο Μετάλλιο και Δίπλωμα για την προσφορά του  την 10-8-1987, καθώς  επίσης  τιμήθηκε  από τους Φιλανθρωπικούς φορείς UNICEF, ACTIONAID και για άλλες πολλές προσφορές του που το απαιτούσαν διάφορα συμβάντα.

 

 

          Υπήρξε  συνεργάτης των τοπικών εφημερίδων «ΠΑΤΡΙΣ», «ΑΥΓΗ», «ΠΡΩΪΝΗ», «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», και «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΣ» «ΜΟΥΣΩΝ ΜΕΛΑΘΡΟΝ» «ΦΟΛΟΗ» «ΔΙΒΡΗ»  και του νεοεκδοθέντος Πανεπιστημιακών Καθηγητών «GELESTIA» ενώ διατηρούσε   ένα πλούσιο αρχείο με άρθρα και παρεμβάσεις ακόμη και σε άλλες εφημερίδες για κοινωνικά, πολιτικά, και Διεθνή θέματα με την επικαιρότητά των.

Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος.

Ακόμη είχε διακριθεί για το λογοτεχνικό και συγγραφικό του έργο από διάφορους  Λογοτεχνικούς φορείς:

-Στα Τίρανα με το έργο του: «Να σου ζήσει αφέντη το μουλάρι»

-Στη Θεσσαλονίκη με το έργο του: «Χειμώνας να μην έχεις από το μύλο» «Οι κουτσαβάκηδες» «Μακεδονικός αγών».

-Στη Λάρισα με το έργο του: «Από τα καλώς συναγμένα παίρνει τα μισά ο διάβολος, και από τα κακώς και το νοικοκύρη»

-Στην Αθήνα από την Π.Ε.Λ.από την ΟΥΝΕΣΚΟ  για το έργο του: «Ο έρωτας που έγινε θρύλος»,Κρίθηκε Νουβέλα.

-Στην Πετρούπολη Αττικής με το έργο του: «Όταν ζούνε στην ερημιά χωρίς συναναστροφή»,

-Στη Σαλαμίνα  με το έργο του: «Το ποδήλατο του Αστυνόμου» «Οι προέλληνες» «Η Αθήνα μετά το 1821»Μελέτες.

-Στην Ολυμπία .διατριβή με τίτλο: «Ποίοι γράφουν και διαβάζουν»

-Από την Αμφικτιονία Ελληνισμού για το ποίημα του στον Παγκόσμιο διαγωνισμό με τίτλο: «Ειρήνη» και

-Από τον Φυσιολατρικό Σύνδεσμο Πατρών για το ποιητικό του έργο.

          Ο αγαπητός μας Γιώργος Σταυρόπουλος πρέπει να έφυγε ικανοποιημένος μια και είδε τα παιδιά του να προοδεύουν και τα έργα των χειρών του και του πνεύματος του να επαινούνται.

Γιώργο μου καλό σου ταξίδι. Επάξια κέρδισες την αιωνιότητα…

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ Δημήτρη Νικολόπουλου : «ΤΑ XAIΡΕΤΗΜΑΤΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ!..» Πάτρα 2016

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

 Δημήτρη Νικολόπουλου : «ΤΑ  XAIΡΕΤΗΜΑΤΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ!..»  Πάτρα 2016

 

 

                    Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη

                    Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

 

 

Έχει   αρκετό καιρό που κυκλοφόρησε  το δεύτερο κατά σειρά έργο του συμπολίτη Εκπαιδευτικού και Συγγραφέα Δημήτρη-Δήμου Νικολόπουλου με τον τίτλο :

 «ΤΑ ΧΑΙΡΕΤΗΜΑΤΑ ΑΠ΄ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ», το οποίo    έφτασε  πρόσφατα στα χέρια μας με μία λίαν  τιμητική αφιέρωση.

 

Ο Δήμος Νικολόπουλος όπως τον γνωρίζουμε και τον φωνάζουμε  στους κύκλους μας είναι από τους παλιούς αρίστους εκπαιδευτικούς που λάμπρυναν την παιδεία και μόρφωσαν εκατοντάδες νεοέλληνες της κυρίως  υπαίθρου  χώρας.

Ξεκίνησε  την οδοιπορία του   από το χωριό του Πλάτανος Αιγιαλείας  όπου μετά  το Δημοτικό, ακολούθησαν  σπουδές του  στο Γυμνάσιο Ακράτας  οι  οποίες συνεχίσθηκαν και περατώθηκαν  στο Γυμνάσιο  Παγκρατίου Αθηνών.

 Ακολούθως  ο Δήμος , σπούδασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία από την οποία αποφοίτησε με βαθμό άριστα.

 Μετά  την ολοκλήρωση των σπουδών του  σταδιοδρόμησε ως παιδαγωγός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση  και προσέφερε τις υπηρεσίες του από καίριες θέσεις και τίμησε επάξια το εκπαιδευτικό  του  έργο.

Ως παιδαγωγός υπηρέτησε αρχικά σε διάφορα απομακρυσμένα σχολεία της χώρας στις περιοχές Αιτωλοακαρνανίας, Ηλείας Αχαΐας και στα Δημοτικά Σχολεία 9^ο και 2^ο(Στρούμπειο) της πόλεως των Πατρών.

 Επιπροσθέτως εργάσθηκε για μια επταετία

στην Τριάντειο Επαγγελματική και Βιομηχανική σχολή Πατρών, όπου παρέσχε φροντιστηριακή διδασκαλία.

          Υπηρέτησε επί εξαετία ως Διευθυντής Γραφείου της Γ΄ Εκπαιδευτικής Περιφερείας Πατρών και του Γραφείου της Στ΄Ανωτέρας Εκπαιδευτικής Περιφερείας Δημ. Εκπαίδευσης και ως αιρετός Σύμβουλος της Ανώτερης Εκπαιδευτικής Περιφερείας Δημοτικής Εκπαιδεύσεως.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσω  τις απόψεις του αείμνηστου Διευθυντού-της ψυχής της Τριαντείου  Σχολής Δημήτρη Μαργαρίτη που περιλαμβάνεται  σε  έκθεση για την πιστοποίηση , το ήθος και την προσφορά στη Σχολή του Εκπαιδευτικού Δήμου Νικολόπουλου.

 Σημειώνει  μεταξύ των άλλων και τα εξής: «….Εν τη εκτελέσει της ανατεθείσης αυτώ ανωτέρω υπηρεσίας και εν τη αρμοδιότητί μου ελέγχου και εποπτείας των σπουδών και των εκπαιδευτικών διατάξεων διαπίστωσα ανενδοιάστως και εξ αντικειμένου, ότι κέκτηται αρίστην θεωρητικήν επιστημονικήν καταρτισιν, αρτιωτάτην διδακτικήν ικανότητα και μεθοδικότητα γενικωτέραν εγκυκλοπαιδικήν συγκρότησιν, εξαίρετον ήθος και ευσυνειδησίαν υποχρεώσεών του, παρασχεθείσης έτη περαιτέρω αυτοβούλως πάσης πολλαπλής συμμετοχής και δράσεώς του εις γενικότερα έργα της σχολικής δραστηριότητος, εξ ων μεγίστη η συμβολή του προς ευόδωσιν των κοινωφελών σκοπών της καθ’ ημάς Σχολής»

Ο Δήμος Νικολόπουλος τόσο κατά τη διάρκεια των διδακτικών του υποχρεώσεων όσο και μετά την συνταξιοδότηση του   υπήρξε ένας σεμνός και  ένας ενεργός πολίτης  αλλά κι  ένας καταξιωμένος συγγραφέας, δεν παρέμεινε ποτέ  απλός θεατής  της ελληνικής πραγματικότητας.

Υπήρξε ένας δυναμικός άνθρωπος που δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος με ότι έκανε ο ίδιος αλλά και  το κοινωνικό σύνολο.

 Η έγνοια  για τη σωστή εκπαίδευση  των  παιδιών δεν υπολείπονταν  από την έγνοια των ζητημάτων που απασχολούσε το σύνολο της κοινωνίας μας.

Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον του για τα κοινά και για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων  τον έκαναν να  συνεργάζεται δημοσιεύοντας  επίκαιρα άρθρα του και εργασίες  του στις τοπικές ημερήσιες, εβδομαδιαίες ακόμη και μηνιαίες εφημερίδες.

Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί  στο παρελθόν στις εφημερίδες   «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ» «ΗΜΕΡΑ» «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» και  «Η ΓΝΩΜΗ»  των Πατρών,  «ΣΤΥΞ» «ΕΡΕΥΝΑ» και «ΧΕΛΜΟΣ» της Αιγιάλειας  αλλά και στα περιοδικά «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΌ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΌ ΒΗΜΑ» «ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΑΤΡΏΝ», «ΑΧΑΪΚΑ» και «ΕΨΙΛΟΝ» καθώς και  της Εφημερίδας  των  Αθηνών «Ελευθεροτυπία».

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης πως ο Δήμος Νικολόπουλος  αμέσως μετά την κυκλοφορία του δευτέρου βιβλίου του, εκλέχτηκε  τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος μετά από εισήγηση του προέδρου της και με παμψηφεί απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου, αφού εκτιμήθηκε τόσο η ποσότητα αλλά κυρίως η ποιότητα του έργου του  και κυρίως το ήθος του συγγραφέα.

Μετά την συνταξιοδότησή του μας προσέφερε τρεις συνολικά εκδόσεις βιβλίων του.

Το πρώτο φέρει τον τίτλο: «Μνήμες, στοχασμοί ,αναπολήσεις» και εκτείνεται σε 448 σελίδες.

Το δεύτερο φέρει τον τίτλο: «Τα χαιρετήματα από τον τόπο μας» και εκτείνεται σε 200 σελίδες το οποίο και παρουσιάζουμε με το σημερινό μας σημείωμα.

          Και το τρίτο   βιβλίο με  τίτλο : «Τα δημοσιεύματα, της αειθαλούς έγνοιας» το οποίο εκτείνεται σε 140 σελίδες.

Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης στο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί κείμενα και άρθρα του συγγραφέα που έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

 

          Ο συγγραφέας με πλούσιο λεξιλόγιο και πλούτο σοβαρών σκέψεων εκθέτει τις απόψεις του οι οποίες αποτελούν προϊόντα μελέτης αλλά και ορθής κρίσεως ζητημάτων που ενδιαφέρουν και απασχολούν τόσο ατομικά όσο και το σύνολο της κοινωνίας μας.

Τα κείμενά του τα διακρίνει  θάρρος και ειλικρίνεια που απαιτούν οι περιστάσεις να πραγματεύεται ζητήματα και θέματα που μας πληγώνουν και ζητούν λύσεις.

          Ένας συνειδητός πολίτης και μάλιστα της πνευματικής συγκρότησης του συγγραφέα δεν μπορεί να μένει απαθής σε όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στις μέρες μας και γι’ αυτό βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση συναγερμού.

Ο συγγραφέας όπως θα διαπιστώσει και ο αναγνώστης του βιβλίου δεν είναι μονοδιάστατος στα θέματα που τον απασχολούν και δεν νοιάζεται αποκλειστικά για ζητήματα παιδείας αλλά καταπιάνεται με όλα τα ζητήματα της σημερινής  καθημερινότητας.

Η συνεχής εγρήγορση  του συγγραφέα μεταφράζεται σε κείμενα στα οποία ευθαρσώς και χωρίς φοβίες και αναστολές παραθέτει στα κείμενα του.

 Ακόμη και το γεγονός ότι συγκέντρωσε τα κατά καιρούς δημοσιεύματα του σ’ αυτό το βιβλίο, αποτελεί μια επί πλέον απόδειξη πως τον ενδιαφέρει, οι απόψεις του, απόψεις βγαλμένες από την πείρα χρόνων και γνώσης, να μεταδοθούν σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες πληθυσμού, αφού πολλοί σήμερα δεν ενδιαφέρονται από αμέλεια αλλά και  βιασύνη να μη διαβάσουν τα κείμενα του συγγραφέα.

Εδώ με άνεση χρόνου  μπορούν να γίνουν μέτοχοι των ιδεών, των σκέψεων και των επιχειρημάτων του συγγραφέα και έτσι να διαμορφώσουν σταθερή και βάσιμη άποψη για ζητήματα του καιρού μας, που εάν αδιαφορήσουμε για την επίλυσή τους, η αδιαφορία μας θα δημιουργήσει  πελώρια κύματα και θα μας καταπιεί.

          Ο φίλος συγγραφέας Δήμος Νικολόπουλος με το βιβλίο του αυτό πρέπει να νοιώθει ανάλαφρος αφού έβγαλε τις δικές του ευθύνες όσο και το φόρτο της υποχρέωσης κάθε πνευματικού ανθρώπου να ρίχνει φως  από το πληθωρικό δικό του στους δρόμους και τα μονοπάτια  των συνανθρώπων μας που δεν μπόρεσαν, ή  οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν να αποκτήσουν γνώσεις επαρκείς     για την καθημερινή πορεία τους στη ζωή.

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση των πνευματικών ανθρώπων είναι όταν γίνονται πρωτοπόροι και  φάροι φωτεινοί για το φωτισμό των συνανθρώπων για μια πετυχημένη κι ευτυχισμένη πορεία.

Κι ο Δήμος Νικολόπουλος προς αυτή την κατεύθυνση στρέφει το μέχρι σήμερα  δημοσιευμένο με τα βιβλία του έργο του.

Κι εμείς από τη σκοπιά μας θαυμάζουμε τη λαμπρή και φωτεινή πορεία του και από αυτή τη θέση του απευθύνουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια.. Μπράβο αγαπητέ φίλε  συνοδοιπόρε Δήμο…

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

 

                ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ  ΜΗΤΕΡΑΣ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

          Επίτ. Δικηγόρου-Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

 

 

           Η δεύτερη Κυριακή του Μάη κάθε χρόνο είναι αφιερωμένη στην Μητέρα .

Η  άνοιξη, ο ήλιος, η ποικιλία των  χρωμάτων, οι μυρωδιές και ηδονές , πανηγυρίζουν μαζί της.

Η  ανοιξιάτικη γιορταστική   μέρα είναι αφιερωμένη σ’ εκείνη που ανάμεσα στους ανθρώπους προεξάρχει ως ένα από τα πλέον  εκλεκτότερα δημιουργήματα της παγκόσμιας  της Ιστορίας.

 Είναι αφιερωμένη  σε  κείνη που  προηγείται  στην τελεσιουργία  δημιουργίας νέων ψυχών, την τεκνογονούσα και τεκνοτροφούσα.

 Στο πρόσωπό της βλέπουμε τη συνέχεια της ανθρώπινης ζωής,  που τροφοδοτεί διαρκώς τον κοινωνικό ιστό  με  νέο σωματικό αλλά και πνευματικό αίμα.

Αυτή είναι που σμιλεύει κυρίως τις ψυχές των παιδιών σε πνευματικά καλλιτεχνήματα.

                 Ο σημερινός ύμνος ευγνωμοσύνης κι’ αγάπης ανήκει σ’ εκείνη που νοηματίζει τη ζωή μας, στο πρόσωπό της οποίας  συναντάμε την πηγή όλων των λεπτών και ευγενικών αισθημάτων.

 Στην πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου, που θερμαίνει και την πιο παγωμένη από τα δεινά του βίου καρδιά.

 Σ’ εκείνη, που μένει όρθια, όταν όλα τα άλλα στηρίγματα χάνονται γύρω μας, και που η στέρησή της  συγκλονίζει τον ψυχικό μας κόσμο και να προκαλεί απέραντη  θλίψη.

                Σήμερα  θα αποτίσουμε ιδιαίτερο φόρο τιμής στην πολύτεκνη   Μητέρα  που με  την καλλιτεκνία της αποτελεί εγγύηση επιβίωσης του έθνους μας.

Στη σημερινή εποχή της κατάπτωσης και της παρακμής, μέσα στη φρίκη της αθλιότητας που μας κυκλώνει στέκεται  όρθια στη μεγαλοσύνη της και ακαταμάχητη στη δοκιμασία σαν  μια μαρτυρία πίστεως, ελπίδας, κι’ αγώνα.

              Τρυφερή μητέρα σμήνους παιδιών, είναι το άρωμα της κοινωνίας μας, είναι μια διάψευση των ειδώλων  της ανέσεως και του συρμού, μια υπερνίκηση του κομφορμισμού και του υπολογισμού, είναι ένα έμπρακτο κήρυγμα που το πνεύμα νικά την ύλη και η θέληση υπερισχύει των φυσικών δυσκολιών.

                     Η πολύτεκνη Μάνα μέσα στο σύγχρονο ρεύμα του συμβιβασμού και των παρεκκλίσεων είναι δημιουργός μιας ηρωικής  ζωής,  καθήκοντος και τιμής, γιατί είναι πράξη ηρωισμού η απόκτηση πολλών παιδιών σήμερα.

 Τα πολλά παιδιά για να αναπτυχθούν,  απαιτούν  εκδαπάνηση  χρόνου ,σωματικών και πνευματικών δυνάμεων, μεγέθη που σήμερα , εποχή της υλοφροσύνης και της συμβατικότητας οι γυναίκες κατά κανόνα   δεν δέχονται να θυσιάσουν.

  Σήμερα το πνεύμα θυσίας και  διακονίας, που καταξιώνει και ομορφαίνει τη ζωή του ανθρώπου, είναι ξένο από τις περισσότερες. 

 Η πλειονότητα των γυναικών  ειρωνεύεται  εκείνες που έχουν πολλά παιδιά.

Η πολύτεκνη Μάνα  σήμερα, παράλληλα με τον αγώνα της να θρέψει  τα παιδιά της  έχει  να αντιμετωπίσει  τους σαρκασμούς και τις ειρωνείες των δήθεν  ελευθέρων πνευμάτων.

 Είναι υποχρεωμένη  να ακούει  πολλές φορές ,αντί  επαίνου το λίαν  επιτιμητικό: «και ποιος σας είπε κυρία μου  να κάνετε τόσα παιδιά;»

        Σήμερα που δοκιμάζεται η αντοχή μας και κρίνεται η συνέχιση ή μη της ύπαρξης μας στη γη  των πατέρων μας, η πλειονότητα των γυναικών  είναι έτοιμες όχι μόνο να μη φέρουν τη ζωή στον κόσμο αλλά να τη θανατώσουν, όταν άθελά τους εμφανιστεί.

        Σήμερα  η αντίθετη με τους θείους νόμους  εξάπλωση των αμβλώσεων, η θανάτωση των κυοφορούμενων  εμβρύων, συνεισφέρει αποτελεσματικά στην υπογεννητικότητα που αποτελεί για  τον Ελληνισμό μια  σύγχρονη κερκόπορτα.

     Σήμερα η  φυγοτεκνία, και η ολιγοτεκνία   αποτελούν την  κυριότερη απειλή που δέχεται  το Έθνος, γιατί χωρίς επαρκή νεανικό πληθυσμό είναι αδύνατη η ανάπτυξη και η ασφάλεια της πατρίδας μας.

    Όσο κι αν φροντίζουμε  για τους εξοπλισμούς   ματαιοπονούμε  ,αν  δεν υπάρξει ικανοποιητικός αριθμός νέων  προς   υπεράσπιση των ιερών και των οσίων μας.

        Ο Θουκυδίδης, ρεαλιστής  πάντοτε είχε πει: «Άνδρες πόλις, ού τείχη και νήες ανδρών κεναί» δηλαδή οι άνδρες είναι που σώζουν την πόλη και όχι τα τείχη και τα πλοία, που είναι άδεια από άνδρες.

 Η επίλυση του    δημογραφικού  είναι θέμα εθνικό, και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί κατά προτεραιότητα.

 Για να μη γίνουμε στο μέλλον ένας λαός του παρελθόντος πρέπει να εφαρμοστεί μια πολιτική γεννήσεων, πολιτική  που να πείθει τους νέους,  ότι είναι πρωτίστως προς το συμφέρον τους η δημιουργία οικογένειας και μάλιστα πολυμελούς.

         Όλοι πρέπει να αντιληφθούν ότι κάθε βοήθεια και διευκόλυνση κάθε μέτρο προς την πολύτεκνη Μητέρα  είναι προσφορά για την επιβίωση  του έθνους μας.

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ:ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΡΩΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΡΩΟ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ  ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ 

 

                           Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επίτ. Δικηγόρου

                  Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

                                                                

Με πρωτοβουλία του υπερπολύτεκνου εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέα Εγλυκάδος αείμνηστου ιερέα π. Δημητρίου Γ. Αθανασοπούλου, παιδιού και του ιδίου υπερπολύτεκνης οικογένειας,  υλοποιήθηκε  τόσο η  ιδέα όσο και  το σχέδιο της δημιουργίας  Ηρώου της Πολύτεκνης Οικογένειας, πρώτο στη χώρα μας και μάλιστα στην πόλη των Πατρών.

Το ηρώο  στήθηκε στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αποστόλου Ανδρέου Εγλυκάδος, δίπλα στο προυπάρχον  Ηρώο Πεσόντων.

  Έτσι στο σημείο εκείνο συναντώνται και συμπληρώνεται το αιώνιο Ελληνορθόδοξο τρίπτυχο:  Πίστη , Πατρίδα και  Οικογένεια.

Τις δαπάνες  του έργου ανέλαβαν οι Αφοί Κ. Ρουμελιώτη στη μνήμη του πολύτεκνου πατέρα τους  Κωνσταντίνου και οι πολύτεκνοι της ενορίας  Εγλυκάδος, ενώ τη δαπάνη για την προμήθεια  των αναγκαίων  μαρμάρων κατέβαλε το Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδος Πατρών..

Το Ηρώο αποτελείται από μια τοξωτή πλάκα λευκού μαρμάρου  (1,83Χ1,50Χ0,23) που στηρίζεται σε βάθρο (0,44Χ1,65Χ0,71) που διαθέτει τρεις βαθμίδες από λευκό μάρμαρο. Στην πρόσοψη του βάθρου  χαράχτηκαν  οι  εξής επιγραφές:

«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΓΟΝΕΙΣ ΕΠΙ ΤΕΚΝΟΙΣ»

ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ   ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΛΟΓΊΕΣ  ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

13-9-1992.

Στη δεξιά πλαϊνή όψη έχει χαραχτεί στο πάνω μέρος μια άλλη επιγραφή που γράφει: ΕΠΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑΣ ΔΗΜ. ΑΒΒΙΔΙΩΤΟΥ  ΔΗΜ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΩΤ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ  ενώ στο κάτω μέρος σημειώνονται  τα εξής:  ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ  ΑΦΟΙ Κ. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΤΗΛ.322-181 ΠΑΤΡΑ ενώ στην  πίσω πλευρά της πλάκας αναγράφεται  ότι το έργο έγινε: ΕΠΙ ΙΕΡΕΩΝ π. ΔΗΜ. Γ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, π. ΚΩΝ. Δ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ.

Στην αριστερή πλαϊνή όψη του βάθρου αναγράφεται ότι το ηρώο έγινε:   ΕΠΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ.

Στην πρόσοψη του Ηρώου υπάρχει ανάγλυφος αναπαράσταση του Ιησού που ευλογεί μια πολύτεκνη οικογένεια.  Η μορφή του Ιησού κυριαρχεί σε ανώτερο επίπεδο με τα χέρια του υψωμένα πάνω από τις κεφαλές των δύο ηρώων γονέων, του πατέρα δεξιά που κρατά στην αγκαλιά του ένα μικρό κορίτσι και της μητέρας  αριστερά που κρατά ένα μικρό αγόρι.

Ανάμεσα στους γονείς, σε χαμηλότερο επίπεδο  υπάρχουν οι φυσιογνωμίες  άλλων  πέντε παιδιών, διαφόρων ηλικιών, δύο κοριτσιών και τριών αγοριών.

 Η οικογένεια απεικονίζεται ,όπως αρμόζει σε μια αξιοπρεπή, χριστιανική οικογένεια με απέριττη ενδυμασία-πατέρας χωρίς  γραβάτα, μητέρα και κόρες  χωρίς κοσμήματα-κάθε αγόρι φέρει ενδυμασία ανάλογη με την ηλικία του-ο μεγαλύτερος σακάκι και πουκάμισο κλειστό μέχρι το λαιμό, όπως ο πατέρας, ο δεύτερος σακάκι με μπλούζα και  ο τρίτος μπλούζα-αλλά και η μεγαλύτερη κόρη φοράει μπέρτα όπως η μητέρα της.

Γενικά πρόκειται για ένα ρεαλιστικό και καλαίσθητο έργο, θυμίζει και παραπέμπει σε  μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια.

Γύρω-γύρω η πλάκα πλαισιώνεται από ένα καλαίσθητο ανάγλυφο  περίγραμμα με κλαδιά κληματαριάς, από την οποία κρέμονται τσαμπιά σταφύλια, στα πλαϊνά από δύο και στο μέσον του πάνω πλαισίου ένα τσαμπί.

Σα σύνολο θυμίζει μια ωραία Βυζαντινή εικόνα, σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση.

Η πρωτότυπη ανάγλυφη σύνθεση είναι αφιερωμένη στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, που όπως τονίζει ο Πλούταρχος «αυτή πρέπει να έχει καλά θεμέλια, ίνα με την καλήν αυτήν φύσιν και επί πλέον τον λόγον (μάθησιν) και με το έθος (άσκησιν) πραγματοποιηθεί η αρετή» (Περί παίδων αγωγής 2^α)

Φωτογραφίες  του Ηρώου ταξίδεψαν, μέσα από τις σελίδες  περιοδικών και  εφημερίδας των πολυτέκνων σ’ όλες τις γωνιές της χώρας αλλά και στο εξωτερικό όπου υπάρχει και ζει Ελληνισμός ενώ  πολλά συγχαρητήρια στάλθηκαν όχι μόνο για την ιδέα της ανέγερσης αλλά και για την καλλιτεχνική του ποιότητα.

 Τα αποκαλυπτήρια του Ηρώου έγιναν με κάθε επισημότητα  και μεγαλοπρέπεια την Κυριακή το πρωί της 13^ης Σεπτεμβρίου 1992.

Στη Θεία λειτουργία που προηγήθηκε χοροστάθηκε ο τότε Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος, ο οποίος και έκανε τα αποκαλυπτήρια  αναφερθείς  στη σύντομη αλλά μεστή ομιλία του στο θεσμό της οικογένειας και ιδιαίτερα της πολύτεκνης.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο τότε  πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πατρών και Περιχώρων Δικηγόρος Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος μετά την ομιλία του απένειμε  συμβολικά εκ μέρους της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος  και του τοπικού Συλλόγου Πολυτέκνων ειδικο μετάλλιο και τιμητικό δίπλωμα στην υπερπολύτεκνη μητέρα της Πάτρας (14 εν ζωή παιδιά) πρεσβυτέρα Μαρία Ιερέως Νικολάου Καράμπελα.

Στην εκδήλωση εκ μέρους της Κυβερνήσεως παρέστη ο πολύτεκνος Υφυπουργός Παιδείας κ. Βασίλης Μπεκίρης, ο Δήμαρχος Πατρέων κ. Ανδρέας Καράβολας εκ μέρους του Νομάρχη Αχαΐας ο Δ/ντής κ. Δημήτρης Παναγιωτακόπουλος και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.κ. Δημήτριος Βακάλογλου και Πέτρος Ρηγάτος.

Για το χαρακτηρισμό  του  έργου ως Ηρώου και για  την τοποθέτησή του μακράν του κέντρου της πόλεως διατυπώθηκαν  αντιδράσεις. (ΗΜΕΡΑ 3-11-1994). Στις αντιδράσεις αυτές τοποθετήθηκε ο πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης  Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης (10-11-1994) τονίζοντας τον ηρωισμό των πολυτέκνων  στους Εθνικούς αγώνες αλλά και τους καθημερινούς ,  με τους οποίους συμβάλλον  στην επιβίωση του Έθνους

 

Βίβιαν Φαρμάκη: «Η “πολιτιστική πολιτική” στη Γλώσσα και τη Λογοτεχνία»

 

«Η “πολιτιστική πολιτική” στη Γλώσσα και τη Λογοτεχνία»

(Σημείωση: Απόπειρα θεματοποίησης μιας αντίληψης-πρότασης για τη γλώσσα και λογοτεχνία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης)

 

 

 

 

 

 

        
Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός του Λόγου, ως τη γλώσσα – μέσον λειτουργικής επικοινωνίας αλλά και τη γλώσσα της τέχνης και της αισθητικής, θεμελιώνεται και κρίνεται αναγκαίο να ερευνάται μέσα στο πλαίσιο της «πολιτιστικής πολιτικής» και της προβληματικής αυτής στην εποχή της παγκοσμιοποίηση

          Η απόπειρα θεματοποίησης της πολιτιστικής πολιτικής αρθρώνεται σε δύο βασικές συνιστώσες, τον «αντισυστηματικό»-ανοικτό χαρακτήρα, νοούμενον, ως τη θεμελιώδη αρχή δημιουργίας μορφών, αφενός του λογικού μηχανισμού δομής λόγου, προωθητικού της συνεννόησης μεταξύ πομπού – δεκτή, δηλαδή των παραγόντων επικοινωνίας της εκάστοτε γλωσσικής κοινότητας, αφετέρου των μορφών τέχνης και κουλτούρας^. Η δε άλλη συνιστώσα είναι η «αποσπασματοποίηση».

          Τούτο το τελευταίον νοείται ως τη μη αναπαραγωγή, έστω και ατελή, των τυπικών προτύπων της χειραγώγησης του σύγχρονου ανθρώπου.

          Ο «λόγος», ως άνω, μας ενδιαφέρει και μας αφορά εντός της διαχρονικότητας της πορείας του κόσμου, καθότι ο άνθρωπος εξικνείται από το μακρινό προϊστορικό παρελθόν και κινείται από την ανάγκη κατανόησης, εξευμενισμού των φυσικών στοιχείων που τον περιβάλλουν αλλά και των «ακατανόητων» δυνάμεων που ρύθμιζαν την καθημερινή του ζωή και την ανάγκη επικοινωνίας, ανάγκη έκφρασης των αγωνιών του, των φόβων, των απογοητεύσεων, ελπίδων, σκέψεων για τον άνθρωπο και την αέναη δημιουργούμενη κοινωνία του σε συσχετισμό πάντα με την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική, περιβάλλουσα αυτόν, πραγματικότητα.

          Επομένως, κύρια η πολιτιστική ταυτότητα εκάστου λαού, διαμορφώνεται αλλά και προσδιορίζεται από τα χαρακτηριστικά του «πραγματικού» του κόσμου, των αληθινών καταστάσεων αυτού και τα δυναμικά στοιχεία του παρόντος, συνυφασμένα με εκείνα του παρελθόντος, διαμορφουμένων σε συγκεκριμένες μορφές, οι οποίες δημιουργούν άπειρα επίπεδα, και τα οποία συνίστανται στο πολυδιάστατο της ζωής αυτού στο σύνολό του, και το πολυσύνθετο του ατόμου στο επίπεδο της μικροδομής εκάστης αναλόγου κοινωνίας.

          Η γλώσσα δε, πράγματι, αποτελεί συστατικό στοιχείο κάθε πολιτιστικής ταυτότητας και υπόκειται στο φυσικό νόμο της δυναμικής εξέλιξης και ανάπτυξης αυτής.

          Οι νόμοι αυτοί είναι οι διάφοροι «ρητορικοί τρόποι», «τα αρχέτυπα, οι μύθοι, με επίκεντρο το ανθρώπινο υποκείμενο καθενός λαού, «η αυτόνομη ρηματική δομή», μέσω της οποίας εκφράζεται και αποκρυσταλλώνεται τόσον η πραγματικότητα, μια τάξη αντικειμένων, η οποία υπάρχει αντικειμενικά εξωτερική προς τη δική μας ύπαρξη και ανεξάρτητη απ’ αυτήν, όσον η φυσική πραγματικότητα, η κοινωνική πραγματικότητα ή η ψυχική πραγματικότητα της ατομικότητας εντός του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου, όπως οι εκδηλώσεις της ατομικής μας πνευματικής ζωής, ως μέρος της δημιουργούμενης εικόνας της πραγματικότητας, αντικατοπτρίζουσα αυτήν, ως γνωστική αντανάκλαση της ανθρώπινης σκέψης και πράξης.

          Επομένως, η ανάλογη εμπειρία καθενός ατόμου και σε συνολικό επίπεδο κάθε λαού, εμφανίζεται στον άνθρωπο με ένα ιδιαίτερο τρόπο, ως κάτι το οικείο αυτού, το οποίο συμβαίνει και σε άλλους, που τον συνδέει με την ανθρωπότητα, δεν τον απομονώνει από αυτή, όμως τον διαφοροποιεί, ως προς τα ιδιαίτερα βιώματα, τις επιστήμες, τις ιδιοσυγκρασίες, τις πεποιθήσεις και «δόγματα», δηλαδή τις δυναμικές καταγραφές του ιστορικού παρελθόντος αυτού, τα οποία επιδρούν στο άτομο και διαμορφώνουν την πολιτιστική του ταυτότητα.

          Άρα το ανοικτό σύστημα, δομικό στοιχείο της πολιτιστικής πολιτικής, ως μια μεθοδολογικά θεμελίωση μιας πολιτικής, η οποία προτείνει ένα σύστημα - αντισύστημα, ως αντίληψη - εκδοχή σύλληψης σκέψης και πράξης με σύγχρονους όρους, αποκτά ιδιαίτερη αξία στη σύγχρονη πραγματικότητα των αναπτυγμένων και ακριβέστερα των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών.

          Η εν λόγω «πολιτιστική πολιτική», ως σύστημα - αντισύστημα, και σύμφωνα με τη φιλοσοφία της πολιτισμικής πράξης, η οποία προϋποθέτει τη βίωση της κουλτούρας, ως χειραφέτηση, λειτουργεί, ως προωθητική δύναμη κάθε διαρκούς προσπάθειας σύλληψης, επεξεργασίας και δημιουργίας πάντοτε διαφορετικών και νέων μορφών^. άρα και περιεχομένων είτε γνωστικών, είτε περιεχομένων τέχνης και αισθητικής.

          Τοιουτοτρόπως, σήμερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης, υπό το πρίσμα των γενικότερων αλλαγών, οι οποίες συντελούνται, με κυρίαρχα το φαινόμενο της εκβιομηχάνισης, της ετεροκατευθυνόμενης παιδείας και των ταχύτερων ρυθμών, τους οποίους επιδιώκει το κράτος για την παραγωγή «αποφοίτων» και «πτυχιούχων», χωρίς τον στόχο βελτίωσης και εκσυγχρονισμού των μέσων για την παραγωγή τους και με το «δόγμα» της συνιστώσας της «χρηστικότητας της γνώσης, της προτεραιότητας και της παραγωγικό-τητας αυτής, καθίσταται αναγκαία,  η ευρωστία μιας αντίρροπης δύναμης, ως διαμεσολάβησης έναντι στην πολιτιστική αλλοτρίωση κάθε λαού και την ισοπέδωση αυτού, καθώς και έναντι της μεθοδευμένης ορθολογικοποίησης, η οποία αποτελεί μέγα διακινδύνευμα, απειλή για την εκπαιδευτική – πολιτισμική αναβάθμισή του. ‘

          Το ιδανικό της πολιτιστικής πολιτικής, με το δίπολο της θεωρίας αυτής την αυτονομία και ετερότητα, αναδεικνύεται σε κυρίαρχη θεωρητική αρχή και πράξη, αντιτιθέμενη στην τυποποίηση, την παγίωση στις κατεστημένες λογικές, συγχρόνως δε αποτελεί το ισχυρόν αντίβαρον έναντι της αλλοτριωτικής ομοιομορφίας, την εναλλακτική πρόταση υποστηρίζουσα και συμβάλλουσα σε κάθε τρόπο πλαισίου δράσης και γνήσιας αυθεντικής δημιουργίας στο εσωτερικό κάθε πολιτισμικής – επικοινωνιακής δομής κάθε μορφοποιημένης πολιτικής ταυτότητας με απώτερο και στέρεο ιστορικό παρελθόν. (Εδώ μπορούμε να θεωρήσουμε, την ελληνικότητα, ως πολιτιστικό παρελθόν και δυναμικό παρόν).

          Επομένως, η πολιτιστική πολιτική, ως αυτόνομη ανοικτή συστημική θεμελιωμένη θεωρία, καθίσταται δυνατή να θετικοποιήσει και τις αρχές της εκάστοτε πολιτιστικής ταυτότητας, και να ισχυροποιήσει τα δεδομένα της σκέψης της τέχνης και κουλτούρας αυτής, ως τη συνθετότητα αυτής, αντιστρατεύουσα, τοιουτοτρόπως, το ιδεολογικό εποικοδόμημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, του στεγνού οικονομίστικου εργαλειακού, τεχνοκρατικού, κρίσιμη απειλή για την πολιτισμική ανθρωπιστική παγκοσμιοποιημένη υποκειμενικότητα και ιστορικά εδραιωμένη εντός του παγκοσμιοποιημένου συστήματος.

 

Βίβιαν Φαρμάκη

Διδάκτωρ Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Πτυχιούχος Τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας

Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Κριτικός Λογοτεχνίας

Μέλος Association Internationale de la Critique Litteraire

Paris -  France