BΡABEIA ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ

BΡABEIA ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ Α. ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΙΗΣΗ, ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ Αν με ρωτήσεις τι σημαίνει ποίηση, θα σου πω τρόπος ζωής, Είναι η φλέβα που χτυπά και γράφει με το αίμα ιστορία. Μερικές φορές σκληρή και άλλοτε με δόσεις ηλιαχτίδας. Εκείνη η φωνή στο υποσυνείδητο που δε σιγεί ποτέ. Που δεν κουράζεται να σε μυεί σε κόσμους αλλότριους. Ποίηση είναι ο,τι γράφεται στους φθαρμένους τοίχους, Στα ξεχασμένα τετράδια, στην  άμμο… Να βουτάς στα ύδατα πριν μείνουν τ’ απόνερα. Να νοιώθεις τα χρώματα του ανέμου. Ένα παιχνίδι δίχως νικητές  και ηττημένους. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Άσπρο  άλογο σε ζοφερό ουρανό. Αγαπημένη πατρίδα-προ πάντων- χωρίς σημαία. Σημείο συνάντησης έξω από τον τόπο και το χρόνο… Φλώρα Τσάκωνα Mαθήτρια του 3ου Γ.Ε.Λ. Πατρών Β. ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ Αχ Εποχή μου ,που δεν μ’ άφησες να ζήσω! Ζωή, που επιμένεις να ζω. Εσύ που ήξερες πως ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθώ Κι όμως αυτή ήταν η βουλή σου… Ποιος να σου εναντιωθεί Που κανένας μας λυγά μπροστά στην ομορφιά σου… Απέραντη λαχτάρα για όλα αυτά που  έρχονται…                       Άγνωστα, μαγικά, υπέροχα και τώρα που γεννήθηκα παλεύω για να «ζήσω»… Ονειρεύομαι το άπιαστο, το ακατόρθωτο Και απογοητεύομαι Αλλά γι’ αυτό δεν είν’ τα όνειρα; Πατώντας σταθερά στη γη να ονειρεύεσαι χωρίς νόμους, χωρίς όρια, χωρίς λογική, παρά μόνο με συναίσθημα. Εποχή μου, εσύ, που δεν μ’ άφησες να ζήσω, Κι όμως εγώ θα ζήσω…  Μαρία Ανδρουτσοπούλου Μαθήτρια 3ου Γ.Ε.Λ. Πατρών Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ Πότε; Κάθε 365 ημέρες ένας χρόνος φεύγει ένας χρόνος αλλάζει. Και εμείς μένουμε εδώ και τι κάνουμε; Τίποτα. Κάθε μέρα τρέχουμε, αγχωνόμαστε, θυμώνουμε, βρίζουμε και το πετυχαίνουμε; Τίποτα. Πότε θα ανέβουμε στο τρένο της ζωής και θα ταξιδέψουμε; Πότε θα τολμήσουμε; Πότε θα ζήσουμε; Πότε θα βάλουμε στην άκρη τα πρέπει και θα έρθουν στην επιφάνεια τα θέλω; Πότε θα ακολουθήσουμε την καρδιά και όχι το μυαλό. Ας αναρωτηθούμε όλοι πότε; Θεοδώρα Βισβάρδη Μαθήτρια Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδος ΕΠΑΙΝΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ  ΑΠΩΝ Ήσουν αετός και μ’ έμαθες ψηλά να πετώ -να μην φοβάμαι- Στον αντίλαλο, ριγούσε η αγάπη το νερό κυλούσε κι ο ήλιος πάλευε στην δύση κι όταν έφυγες κι έμεινε μόνη η καρδιά, έκλεισα στο αέρινο κλουβί, τη ζήση μου (εκείνο το κλουβί που ‘χα για σένανε πουλί περήφανο) Τώρα η απουσία με χτυπά και ξεθωριάζει την αγάπη Δεν απαντά κανείς και η φυλακή είναι άδεια. Αμαλία Ναστούλη  Μαθήτρια Εσπερινού Λυκείου Αμαλιάδος                                       Β’ ΕΠΑΙΝΟΣ ΕΙΡΗΝΗ Ένα μικρό μες τη νύχτα κλαίει… όλα γύρω του ερημωμένα πτώματα παντού, με φόντο το σκοτάδι. μάτια…γεμάτα δάκρυα λουλούδια μαραμένα, κτίρια μισογκρεμισμένα. Ένα μικρό παιδί κλαίει και φοβάται… και η οικογένειά του σκορπισμένοι εδώ κι εκεί… άλλοι χαμένοι, άλλοι νεκροί. άλλοι πληγωμένοι, δίχως φωνή. Ένα μικρό παιδί κλαίει και ξαναγεννιέται… μέσα από τα απομεινάρια ψάχνοντας τον ήλιο, την ελπίδα, την δικαίωση κρυμμένο πίσω από κάτι δοκάρια και το όνομα αυτού… Ειρήνη  Κουτσοπούλου Κων/να  Μαθήτρια του Εσπερινού  Λυκείου Αμαλιάδος                                       Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ                         Περί έρωτος ο λόγος. Έρωτα πλάνε, σε βλέπω στη λάμψη σου λουσμένο με της σαγήνης την ακατάλυτη δύναμη να κλέβεις τις ψυχές των τυφλών. Εκείνων που θαμπώνονται από την έξαρση του ανόητου… Των αδυνάμων. Που την ψυχή τους συγκλονίζει πόθος κίβδηλου  αγαθού.  Ολέθριος είσαι. Με των Σειρήνων το τραγούδι στα χείλη σου τους κατευθύνεις σε δρόμους σφαλερούς. Όμως ο άλλος. Ο ωραίος. Ο έρωτας του Αληθινού, που η ζεστασιά του αγκαλιάζει την πλάση, που η δύναμη του γεννά τη ζωή, κρατά θησαυρό την ελπίδα στη χούφτα του την ταπεινή. Δεν τον αντέχεις. Με τον καιρό σου αφανίζει τη λάμψη. Σου σταματά το τραγούδι το πλάνο. Άφαντο του Οδυσσέα το σκαρί… Αιώνιοι αντίπαλοι αντιμάχεστε Στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Αυτοί σας υπηρετούν. Αλίμονο σε κείνους που τυφλώνονται. Μακάριοι αυτοί που βλέπουν!. Μιχάλης  Μανουδάκης  Μαθητής 3ου Λυκείου Πατρών