ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΟΗΣ

ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΟΗΣ

ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΣΚΛΗΡΟ

Ρομαντικέ οδοιπόρε

των βουνών και της υπαίθρου

με τα πρώτα χιόνια μας άφησες.

Τι κρίμα!..

και δεν θα μας ξαναρθείς.

Τα χιονισμένα σου μαλλιά

έγιναν ένα με το χιόνι,

κι οι αίθουσες

της πνευματικής Πάτρας

έχασαν τη φωνή σου,

την ορθόδοξα διαμαρτυρομένη

για τον Ελληνισμό και τον Πολιτισμό του.

Την «Αγροτική Κοινωνία» του.

Υπερασπίσθηκες μέσα απ’ την πόλη

την πολυθόρυβη τα δίκαια του αγρότη.

Καστροπολεμιστή της Αρόης,

 έπεσες  πάνω στους ονειρικούς σου μετεωρισμούς

με μια μόνιμη επιμονή

«το Δημοτικό μας Τραγούδι»

και τους Ελληνικούς μας χορούς.

Τραγούδησες  στη Στοά της Ηχούς

κι ‘ αναθάρρησαν

τα λείψανα του κλέους.

Χόρεψες στο Αρχαίο Θέατρο

και μαζί σου χόρεψαν

ο Μακρυγιάννης κι ο Βενιζέλος,

μαζί και τ’ανταρτόπουλα της Αντίστασης.

Καστροπολεμιστή της Αρετής

Ιεραπόστολε της  Παράδοσης

χορεύοντας πέρασες  τα Ιλίσια

χορεύοντας και στην αιωνιότητα!...

Πάτρα 29-11-1985- 29-11-2016

Το ποίημα γράφτηκε μετα την πληροφορία του θανάτου του ζηλωτή της Αγροτικής Κοινωνίας και του Ελληνικού Πολιτισμού.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα ΑΥΓΗ  του Πύργου στο Φυλ.2062/23-12-1985