KAΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΠΟΥΣ

ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ΚΑΤΑ  ΓΕΡΟΛΑΙΩΝ  Στην ιστοσελίδα της τοπικής ημερησίας εφημερίδας "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ" ΣΤΙΣ 28/05/2019 αναρτήθηκε το παρακάτω κείμενο που αφορά την Εταιρεία μας και τα Φιλολογικά Βραδινά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.  Το ίδιο κείμενο με τη φωτογραφία του συντάκτη του δημοσιεύθηκε στο φύλλο της ίδιας εφημερίδας στις 29 Μαΐου 2019.Το παραθέτουμε στην κρίση των αναγνωστών μας όπως παραθέτουμε και σχόλιο του προέδρου μας μόνο στο σημείο που το κείμενο αυτό μας αφορά.Τα υπόλοιπα σημεία του κειμένου-άρθρου τα αφήνουμε να τα κρίνουν οι αναγνώστες μας. Καλή αντάμωση στους κοινούς μας τόπους! ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΙΔΗ* «Τάκη μου, εννοείται πως θα ψηφίσω εσένα!» Ηταν πρώτα ο καιρός που δεν θύμιζε καθόλου Μάιο. Εκνευριστική συννεφιά για σχεδόν όλο το μήνα ενώ μετράγαμε αντίστροφα για το καλοκαίρι. Και έπειτα υπήρχε μία ουσιαστική αλλαγή από τις προηγούμενες τοπικές εκλογές. Σχεδόν όλοι οι άνω των 60 ετών βρίσκονται πλέον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και οι μεγάλοι στο facebook κάνουν σαν μικρά παιδιά. Συγκινούνται με ένα απλό λάικ, νομίζουν πως αν τους βάλεις καρδούλα και γράψεις «Καλή Επιτυχία!» η ψήφος σου σε αυτούς είναι τουλάχιστον σίγουρη. Ο δε προβληματισμός που υπήρξε πριν πέντε χρόνια για τον υπερπληθώρα των υποψηφίων ήταν πλέον ανάξιος λόγου! Όπως κάποιος εύκολα αλλάζει τη φωτογραφία προφίλ του, έτσι απλά έβαλε και αυτή του «υποψήφιου δημοτικού συμβούλου». Πρόσωπα με τα χέρια σταυρωμένα και τα μανίκια σηκωμένα έτοιμα να αναλάβουν δουλειά. Με αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση πως «όλα είναι πιθανά» αν ο συνδυασμός τους περάσει στον δεύτερο γύρο. Τόσα πολλά πρόσωπα που μόνο ένας ηλικιωμένος τελωνοφύλακας θα είχε δει σε παλαιότερες εποχές. Στο δε αναλογικό κόσμο με δυσκολία μπορούσες να κυκλοφορήσεις. Εκανες τρία βήματα και όλο και κάποιος σε «καμάκωνε» δίνοντας πέρα από το χέρι και την κάρτα του. Φίλοι πραγματοποιούσαν καταδρομικά πολύ πρωί τις δουλειές στο κέντρο για να αποφύγουν το λεφούσι γνωστών και άγνωστων υποψηφίων που θα τους πλεύριζαν. Στη δε εφημερίδα σε έπνιγαν τόσα λαμπερές φωτογραφίες υποψηφίων όταν προσπαθούσες να μάθεις τα νέα μίας απογοητευτικής καθημερινότητας. Διάβαζες για το νέο που έρχεται σε μία χώρα που το μόνο κυριολεκτικά που την απασχολεί είναι οι συντάξεις. Αν δε είχαν και το τηλέφωνό σου καλύτερα να το είχες πετάξει στην θάλασσα. Νομίζω πως οι μόνοι που είναι ευχαριστημένοι με αυτή την προεκλογική περίοδο είναι ο Ζάκερμπεργκ του facebook, τα τυπογραφεία που έκαναν χρυσές δουλειές και ο αδιόριστος φιλόλογος. Αυτός που έδειξε στον οικογενειακό του περίγυρο την αξία του πτυχίου του. Βοήθησε, ίσως και έγραψε, τις εκθέσεις ιδεών για την «Πάτρα μας», «τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της» και τις «απεριόριστες δυνατότητές της». Βοηθώντας μαζί με τους μαθητές του και κάποιους άλλους υποψηφίους να φτιάξουν τσάτρα πάτρα ένα κείμενο. Φορτώνοντάς το με κοινοτοπίες που θα τις τα πάρει το καλοκαιρινό αεράκι του Ιουνίου όπως αυτές αμέσως μετά τις εξετάσεις της Γ' Λυκείου. Στη δημοτική αρχή έχει διοχετευτεί όλο αυτό το κύμα δυσαρέσκειας τα χρόνια της κρίσης. Κακός ο λαϊκισμός αλλά είναι μεγάλο ζήτημα όταν αυτός συναντάει τη λαϊκότητα. Και οι άνθρωποι του Δήμου είναι άλλης ιδιοσυγκρασίας από αυτήν του πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου. Οι μόνοι που προσπάθησαν να ακούσουν την κραυγή αγωνίας που ακούγεται στις υποβαθμισμένες γειτονιές από ανθρώπους που από νοικοκύρηδες κατάντησαν νεόπτωχοι. Και το προσπάθησαν όλη την περίοδο, όχι τις τελευταίες είκοσι μέρες. Η δε κριτική από τους υπολοίπους ήταν σχεδόν πάντα, απλά για να γίνει. Ο δε αντικομμουνισμός τους απίστευτα γελοίος. Ήταν σουρεαλιστικό οι αριστεριστές και οι παλιοί Κνίτες των δεκαετιών '70 και '80 να έχουν εξαπολύσει ένα κυνήγι μαγισσών κατά της δημοτικής αρχής όπως στην Αμερική του Μακάρθυ. Κρατάμε το «Κοινοτικόν», ένα χώρο πρότυπο πανελλαδικά, παράταιρο σε όλη αυτή την δικτατορία της μετριότητας. Οι συγκροτημένες προτάσεις του μαζί με την καλόπιστη κριτική του σίγουρα θα λειτούργησαν σαν το γραπτό του καλού μαθητή που όλοι οι υπόλοιποι λοξοκοιτάνε. Επιπλέον συγκρατούμε τη θετική αύρα που έβγαλε το «Σπιράλ». Μία προσπάθεια από ανθρώπους της κοινωνίας που ανταμώνουν στον εθελοντισμό, την καινοτομία και τον πολιτισμό και σίγουρα όχι στις πολιτικές ζυμώσεις. Μας θύμισε με το επιτυχημένο σποτ της πώς από τα Ψηλαλώνια μπορούμε να κοιτάμε το φεγγάρι, όπως τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του Δ. Σιμόπουλου. Ας ελπίσουμε αυτή η ομάδα αφού απλωθεί, να δεθεί γερά και να «σπάσει» τον τοίχο της ελληνικής εκλογική κανονικότητας. Επειδή ακούστηκε «η Πάτρα μας» τόσες φορές, επειδή τόσες φωτογραφίες «ανέβηκαν» από μεριές της ας πούμε και εμείς δύο αράδες. Η πόλη έχει αλλάξει από την Πάτρα με πέντε δρόμους και τρία σχολεία του '60. Η σημερινή πλειοψηφία των δημοτών δεν νιώθει τίποτα για τη γωνία Ερμού και Κορίνθου. Καθόλου δεν την ενδιαφέρει ποιον είχε φιλόλογο το '77 το Ε΄ Αρρένων. Οι παλιές πρωτιές φαντάζουν αστείες όταν μας έχουν πάρει φαλάγγι βορειοελλαδίτικες περιοχές που ήταν σχεδόν χωριά τη δεκαετία του '80. Ας είχαν προσπαθήσει και αυτοί που αισθάνονται κάτι παραπάνω για όλα αυτά να τα αναδείξουνε σε όλους τους υπολοίπους. Με κάποιο μουσείο πόλης, κάποιο ίδρυμα υποτροφιών, κάποιο σοβαρό επιστημονικό αρχείο. Γιατί οι αναμνήσεις του καθενός είναι για τους υπολοίπους ακαταλαβίστικα πράγματα, στα όρια μάλιστα της γραφικότητας. Και για αυτή την κατάσταση δεν φταίνε μόνο οι Πατρινοπατρινοί αλλά και οι Πατρινοί. Οι περήφανοι Μακεδόνες, οι λεβέντες Κρητικοί, οι δωρικοί Ηπειρώτες , οι υπέροχοι Καλαβρυτινοί όλοι αυτοί που έχουν διαμορφωθεί αλλού αλλά μένουν σχεδόν από πάντα εδώ ας κατανοήσουν έστω κάπως αργά ότι είναι κάτοικοι αυτής της πόλης. Πως δεν κάνουν εδώ το εξαμηνιαίο Erasmus τους, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του προβληματικού μωσαϊκού όπως παρουσιάζεται στην ταινία Amarcord του Φελίνι. Οργανικό μέρος της γκαλερί πορτρέτων που αναφέρει συχνά ο Κ.Μ. Οταν λοιπόν κατανοήσουν όλοι οι παραπάνω πως η πόλη είναι ενιαία, όταν απλωθεί στο σύνολό της βλέποντας τον ίσκιο της, τότε θα ξεκινήσει να διευρύνει ορίζοντες. Πολλές φορές αναφέρθηκε η λέξη μιζέρια όλη αυτήν περίοδο. Εκατοντάδες στόματα διατράνωσαν πως πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή. Και για να την προφέρουν τόσα στόματα σίγουρα επιβεβαιώνουν την ύπαρξή της. Αλλά επειδή δεν πρότειναν κάτι ουσιαστικά άλλο πέρα από τον εγωισμό τους , το αίτημα είναι η διαχείρισή της. Είμαστε στο 2020 με δύο βαγόνια να πηγαίνουν μέχρι το Ρίο και ψάχνουμε με κιάλια το παλιόδρομο για το αεροδρόμιο του Αράξου. Δεν μπορεί να είναι άλλο το πρόταγμα από το να διαχειριστούμε την μιζέρια μας. Για αυτό θα ψηφίσει η πλειοψηφία όσο στενάχωρο και αν φαντάζει. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Ο νυν δήμαρχος θα επανεκλεγεί πανηγυρικά. Αλλά η ζωή θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές. Το χαρτομάνι των φυλλαδίων θα μαζευτεί, οι αντίπαλοι υποψήφιοι θα ξανασμίξουν σαν να μην είχαν χωριστεί ποτέ.  Το άγαλμα του Παλαμά θα παραμείνει πνιγμένο στα αμάξια και οι γερολαίοι θα συνεχίσουν να μιλάνε για τον ίδιο ακατάπαυστα στα φιλολογικά βραδινά της Βιβλιοθήκης. Το Νότιο Πάρκο θα υποδεχτεί εκατοντάδες περιπατητές και αθλητές που αναζητούν να περπατήσουν μία πλατιά ισάδα. Κι ο αέρας θα πάρει ψέματα, πικρίες και προσωπικές διαψεύσεις. Φτάνει μόνο να κρατήσουμε το κέρδος. Κάποιοι εκατοντάδες συμπολίτες ξέφυγαν από τις τυποποιημένες καθημερινές διαδρομές τους. Βρέθηκαν σε γειτονιές που δεν έχουν πατήσει ποτέ, μπήκαν σε ιδρύματα που αγνοούν της δράση τους και αντάλλαξαν χνώτα και προβληματισμούς με αγνώστους που μένουν στο παρακάτω δρόμο. Ας είναι μία προσπάθεια αυτογνωσίας όλα αυτό. Μία απόπειρα να μείνει ανοιχτό το πάντα κλειστό info center στην πλατεία Συμμάχων. Οχι για τους τουρίστες αλλά για εμάς τους ίδιους. Καλή αντάμωση στους κοινούς μας τόπους! *O Δημήτρης Μακρίδης είναι συγγραφέας  ΣΧΟΛΙΟ του προέδρου μας Λεωνίδα Μαργαρίτη  Φυσικά στη χώρα μας όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο Τσαρούχης,είσαι ότι δηλώσεις. Ο παραπάνω συντάκτης του κειμένου Συγγραφέας,  διακατέχεται από ένα ιδιότυπο ηλικιακό ρατσισμό.            Δεν θα του κάναμε τη χάρη να του χαρίσουμε τον τίτλο του υπεύθυνου πολίτη που  με την ευκαιρία  της προεκλογικής περιόδου θέλησε  θεωρητικά, θα θίξει τα κακώς κείμενα της πόλης μας.           Ένα πεντάστηλο  φίλης τοπικής εφημερίδας, ήταν αρκετό για να προβάλλει τον ναρκισσισμό του.            Είναι όντως αν κρίνουμε από τη φωτό που συνοδεύει το κείμενο ,  αρκετά νεαρός και ωραίος , και φυσικά αυτό το πέτυχε.             Δεν θα ασχοληθούμε διόλου  με τις Δαιδαλώδεις αναζητήσεις του.             Θα περιοριστούμε μόνο σε μια παράγραφο που μας αφορά.. Γράφει  ο νεαρός συγγραφέας  σε κείμενό του με τίτλο: “Καλή αντάμωση στους κοινούς μας τόπους” τα εξής: "Το άγαλμα του Παλαμά θα παραμείνει πνιγμένο στα αμάξια και οι γερολαίοι θα συνεχίσουν να μιλάνε για τον ίδιο ακατάπαυστα στα φιλολογικά βραδινά της Βιβλιοθήκης."         H  αναφορά του στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα  γύρω από  το άγαλμα του Παλαμά  στο νοτιοδυτικό τρίγωνο  της Πλατείας Υψηλών Αλωνιών είναι μια διαπίστωση που δεν τιμά κανένα.               Αλήθεια τόσο πολύ τον ενόχλησαν  και συνεχίζουν να τον ενοχλούν οι συμπολίτες τους οποίους προσβλητικά αποκαλεί γερολαίους να  συνεχίζουν να μιλάνε ακατάπαυστα στα φιλολογικά βραδινά της Βιβλιοθήκης για τον Παλαμά;            Ο ίδιος αλήθεια πόσων χρόνων είναι σήμερα; Σκοπεύει να μη μεγαλώσει και να παραμείνει  ες αεί νεολαίος; Αυτοί τους οποίους αποκαλεί γερολαίους , πριν από σαράντα και πλέον χρόνια  ήταν και τότε γερολαίοι ;  Mήπως κάποιοι  τους οποίους τόσο απάρεσκα αποκαλεί γερολαίους θα μπορούσαν να είναι  και γονείς του; Αλήθεια μπορεί να συμπεριφέρεται και να εκφράζεται τόσο απαξιωτικά για τους γονείς του ένας συγγραφέας;  Με ιδιαίτερη συμπάθεια και τιμή.  Ο Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών  Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης  ένας γερολαίος  σήμερα υπεύθυνος πολίτης-  ένας από τους ιδρυτές(1979)  της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος