ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Δικηγόρου
Νομαρχιακού Συμβούλου
Παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τον ορισμό που δίδει στο λεξικό του ο καθηγητής της γλωσσολογίας Μπαμπινιώτης είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας οικονομικής ζώνης, μιας παγκόσμιας αγοράς ,όπου τα προϊόντα θα κινούνται ελεύθερα και η μετατροπή της οικουμένης σε μια ενιαία, οικονομική και πολιτιστική επικράτεια.
Παγκοσμιοποίηση σημαίνει συνεπώς το σύστημα εκείνο σύμφωνα με το οποίο ολόκληρος ο κόσμος λειτουργεί ενιαία. Όλες οι χώρες του κόσμου διατηρούν μεν την αυτοτέλειά τους, έχουν όμως αμβλύνει τις ιδιαιτερότητές τους, έτσι ώστε αυτόματα ενεργούν με την ίδια νοοτροπία.
Δημιουργείται μια παγκόσμια οικονομική ζώνη ,όπου τα προϊόντα κινούνται ελεύθερα, ενώ παράλληλα εξαπλώνεται και μια ομοιομορφία στον πολιτιστικό τομέα.
Βέβαια είναι γεγονός ότι στην ιστορική διαδρομή των αιώνων η παγκοσμιοποίηση εμφανίζεται σε περιόδους όταν μια συγκεκριμένη χώρα ηγεμονεύει όταν δηλαδή υπάρχει μια υπερδύναμη κι όχι όταν επικρατεί κάποιο σύστημα ισορροπίας ανάμεσα σε περισσότερα κράτη. Η ιδέα που αντιπροσωπεύει σήμερα η λέξη παγκοσμιοποίηση δεν είναι καινούργια ξεκινάει από πολύ παλαιότερα.
Ξεκινάει από τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον 4ο αιώνα π.Χ. ο οποίος είχε την φιλοδοξία να θέσει υπό την ηγεμονία του ολόκληρη την οικουμένη, το σύνολο του γνωστού τότε κόσμου, και κατάφερε να την επεκτείνει από την Μακεδονία μέχρι τις όχθες του Ινδού ποταμού. Ο Αλέξανδρος από όσα αναφέρει ο Πλούταρχος στα Ηθικά του και ειδικότερα στο Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής κεφάλαιο ,δεν ακολούθησε τις συμβουλές του Αριστοτέλη αλλά του στωικού φιλοσόφου Ζήνωνος του Κιτιέως, σύμφωνα με τις οποίες « πρέπει να μην κατοικούμε πόλεις και δήμους με ιδιαίτερους νόμους, χωρισμένους τον καθένα, αλλά συμπολίτες να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους και πολίτες του ίδιου κράτους και ένα σύστημα να υπάρχει για όλους και μια τάξη, και να ζούν, ωσάν ένα κοπάδι που τρέφεται με ίσο δίκαιο σε κοινά λιβάδια.
Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι είχε σταλεί από το Θεό κοινός ρυθμιστής και διαιτητής όλων των εθνών και γι’ αυτό όσους δεν έπειθε με τα λόγια τους ανάγκαζε με τα όπλα να προσέλθουν στην ένωση. ΄Όλα από παντού τα έθνη τα συνένωσε σ’ ένα σώμα, αφού ανάμιξε, ωσάν σε κρατήρα φιλίας τα ήθη και τα έθιμά τους, τους γάμους και τον τρόπο της δίαιτας τους, και πρόσταξε όλους θα θεωρούν την οικουμένη πατρίδα κι’ ακρόπολη και φρούριο το στρατόπεδο, και πρόσταξε συγγενείς να θεωρούν τους καλούς και εχθρούς τους πονηρούς κι ακόμη να ξεχωρίζουν τους ΄Έλληνες από τους βαρβάρους, όχι από την χλαμύδα και την πέλτη , αλλά να τεκμαίρουν τον ΄Έλληνα από την αρετή και τον βάρβαρο από την κακία. Και καθόρισε να μην υπάρχει διάκριση στα ρούχα, στα τραπέζια, στους γάμους και στη δίαιτα, αφού συναναμιγνυότουσαν με τους δεσμούς του αίματος και των τέκνων.
Για παγκοσμιοποίηση μίλησε σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και ο Χριστός : «Και άλλα πρόβατα έχω α ουκ εστιν εκ της αυλής ταύτης. Κακείνα με δει αγαγείν και της φωνής μου ακούσουσι και γενήσεται μία ποίμνη, είς ποιμήν» (Ιωάννης Ι, 16)
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο της περιόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η γνωστή PAX ROMANA σήμαινε στην ουσία την κυριαρχία της ειρήνης του τρόμου. ΄Όλοι οι γνωστοί τότε λαοί έχουν κατακτηθεί από την πανίσχυρη Ρώμη και συνυπάρχουν με απαραίτητη προϋπόθεση την αποδοχή της Ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η στοιχειώδης πολιτική και οικονομική ηρεμία έχει εξαγοραστεί με την πλήρη υποταγή στο Ρωμαίο Αυτοκράτορα και την πειθαρχία της ρωμαϊκής διοικητικής δομής και των λεγεώνων.
Κάποια μορφή μερικής παγκοσμιοποίησης μπορούμε να διακρίνουμε και σε εκτεταμένες αυτοκρατορίες όπως η Βυζαντινή στους πρώτους αιώνες της ,η Αραβική και η Οθωμανική.
Για παγκοσμιοποίηση μιλάνε ακόμη ο Μαρξ και ο Ενγκελς στο Κομουνιστικό Μανιφέστο:
«Από τη μεγάλη βιομηχανία, γράφουν, γεννήθηκε η παγκόσμια αγορά που είχε προετοιμάσει η ανακάλυψη της Αμερικής. Η παγκόσμια αγορά δίνει τεράστια ώθηση στο εμπόριο, στη ναυσιπλοΐα, στις επικοινωνιακές οδούς…» Τρία χρόνια νωρίτερα ο Καρλ Μαρξ γράψει τα εξής χαρακτηριστικά στη «Γερμανική Ιδεολογία»: «Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο ως ιστορική και παγκόσμια πραγματικότητα. Το ίδιο και ο Κομουνισμός, ως δράση του προλεταριάτου, δεν νοείται παρά ως ιστορική και παγκόσμια πραγματικότητα.»
Στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου,τη χρυσή εποχή της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού-ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού κατά το Λένιν - επιβεβαίωσαν τη μαρξιστική προσέγγιση της παγκοσμιοποίησης.
Τρία χρόνια μετά την κήρυξη του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου οι δύο μελλοντικές υπερδυνάμεις θέτουν σχεδόν ταυτόχρονα υποψηφιότητα για την παγκόσμια ηγεμονία.
Το σύγχρονο κίνημα παγκοσμιοποίησης έχει σαν αφετηρία το 1949. Δημιουργήθηκε από την εκστρατεία του «πολίτη του Κόσμου» Γκάρι Ντεϊβις ο οποίος είχε απαρνηθεί την περίοδο εκείνη το αμερικάνικο διαβατήριο, για χάρη μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Οι πολίτες του κόσμου, προσκλήθηκαν να γραφτούν σε ένα κοινό μητρώο και οι κοινότητες των ανθρώπων σε ολόκληρη τη γη προσκλήθηκαν να παγκοσμιοποιηθούν.
Με τη στήριξη σημαντικών πνευματικών προσωπικοτήτων όπως ο Αλπερτ Αϊνστάιν, ΄Αλπέρ Καμί και ο Αντρέ Μπρετόν, η εκστρατεία είχε εκπληκτική ανταπόκριση και αρκετά μεγάλη επιτυχία.
΄Εξελίχθηκε σε κίνημα που προσχώρησαν αρκετές γαλλικές πόλεις. Τον Ιούνιο του 1950 το Διαμέρισμα του Λο ετοιμαζόταν να γιορτάσει την παγκοσμιοποίησή του.
Όμως η εισβολή των Βορειοκορεατών στην αδελφή Νότια Κορέα ήρθε να καταφέρει ένα μοιραίο χτύπημα στις παγκοσμιοποιημένες αυταπάτες.
Η παγκόσμια κρίση του 1929, και τα χρόνια που ακολούθησαν, απογοήτευσαν τον Μπριάν και άλλους μαθητές του Κάντ που πίστεψαν στην ιδέα της διαρκούς ειρήνης.
Η Ομοσπονδιακή Ευρώπη που οραματίσθηκαν ξεκίνησε πάλι να κατασκευάζει κανόνια και περίμενε μοιρολατρικά τον Χίτλερ να τα πυροδοτήσει.
΄Έπειτα από τρία χρόνια πολέμου, στο Πέρλ Χάρμπορ η σύρραξη έγινε περισσότερο «παγκόσμια» από ποτέ. Μαθαίνοντας το νέο ο Ντε Γκώλ εμπιστεύεται στον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών συνταγματάρχη Πασί, το φόβο του ότι το επόμενο στάδιο, μετά την επικράτηση των συμμαχικών δυνάμεων, θα είναι μια σύρραξη μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας.
Ο στρατηγός επαληθεύθηκε. Αν και τον πόλεμο αυτό τον απεκάλεσαν ψυχρό ο πόλεμος αυτός είχε περισσότερα θύματα από τα θυματα εκείνου του 1914-1918.
Από την Κορέα στην Ινδοκίνα και από την Αιθιοπία στο Αφγανιστάν, οι συγκρούσεις ήταν περισσότερο παγκοσμιοποιημένες από τις συγκρούσεις του 1939-1945.
Το 1968 ο καναδός κοινωνιολόγος Μάρσαλ Μακ Λούχαν έκανε λόγο για «Παγκόσμιο χωριό».
Ο όρος αναφέρεται στην εντυπωσιακή μεταμόρφωση των διεθνών σχέσεων, στην τεχνολογική επανάσταση, στη σύγχρονη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, στη δύναμη των πυρηνικών όπλων μαζικής καταστροφής.
Αναφέρεται ακόμη στα προηγμένα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας, στα αεροπλάνα, στο τηλέφωνο στο ιντερνετ και κυρίως στην τηλεόραση που επιτρέπει σε δισεκατομμύρια ανθρώπους να ζούν μαζί την ίδια ώρα που συμβαίνουν μεγάλα αθλητικά, πολιτικά και πολιτισμικά γεγονότα.
Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης επιτάχυνε την πτώση των κρατικών συνόρων. ΄Όλες οι χώρες που ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους τα τελευταία χρόνια διαγκωνίζονται για να εφαρμόσουν τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς. Ακόμη και η Κίνα και το Βιετνάμ που διατηρούν το Κομουνιστικό καθεστώς , δίνουν όλο και περισσότερο χώρο δράσης στην οικονομία τους. Η σημερινή εποχή τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών μοιάζει πολύ με τη Ρωμαϊκή περίοδο. Σήμερα η λέξη και μόνο παγκοσμιοποίηση ξεσηκώνει την αγανάκτηση τόσο των καλοπροαίρετων όσο και λιγότερο καλοπροαίρετων πνευμάτων.
Η παγκοσμιοποίηση παύει να είναι δόγμα ή πολιτική και προσλαμβάνει διαστάσεις μιας πραγματικότητας δύσκολα αναστρέψιμης. Δεν σημαίνει βέβαια πλήρη ενοποίηση και πολιτιστική ισοπέδωση.
Κουλτούρα έλεγε ο Τ. Σ. Έλιοτ είναι ο πλήρης τρόπος ζωής ενός λαού, ένας τρόπος που σφραγίζει τα μέλη του από τη γέννηση μέχρι το θάνατο από τα χαράματα μέχρι τη νύχτα, ακόμη και στον ύπνο»
Αυτή είναι άλλωστε η κυρίαρχη άποψη. Μετά τον Χέρντερ, όλοι δεχόμαστε, ρητά ή σιωπηρά, ότι η εθνική κουλτούρα, ο εθνικός πολιτισμός συγκροτείται ως ακέραιο, αποκλειστικό, πλήρες ειδοποιό και καταξιωμένο σύστημα κοινωνικών πρακτικών αξιών και συμβόλων που αναπαράγεται αενάως στην ιστορία.
Αυτή λοιπόν η ιδιαιτερότητα κάθε λαού δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί ούτε να ισοπεδωθεί με την παγκοσμιοποίηση Η παγκοσμιοποίηση σήμερα δεν σημαίνει ενοποίηση και ομοιομορφία.
Βέβαια δεν θα αποφύγουμε και τη δημιουργία μιας εκτός της εθνικής, παγκόσμιας κουλτούρας. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζουν τα Μ.Μ.Ε – τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, η διαφήμιση την οποία διαχειρίζονται μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, η τηλεόραση-πολλά τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία προβάλλονται τα ίδια ή παραλλαγμένα σε διαφορετικές χώρες- ο κινηματογράφος και βεβαίως το διαδίκτυο, μια διεθνής πηγή πληροφοριών η οποία συμβάλλει στην παγκοσμιοποίηση ή διεθνοποίηση της γνώσης.
Με δεδομένα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι άδικο θεωρώ να βλέπουμε την παγκοσμιοποίηση ως εχθρό. Ποτέ άλλοτε ο μεγάλος κόσμος μας δεν ήταν συνάμα και τόσος μικρός. Ποτέ άλλωστε δεν υπήρξε αυτή η συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, αυτή η αλληλεξάρτηση και αλληλοκατανόηση των λαών.
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε αυτή η πρόοδος στους τομείς της τεχνολογίας και της επιστήμης. Σαφώς υπάρχουν και θα υπάρχουν προβλήματα, διλήμματα και παρεκτροπές. Όπως υπάρχουν επίσης φόβοι, οι αμφιβολίες και οι ανησυχίες. Ωστόσο δεν είναι εφικτή πλέον ούτε ασφαλώς και επιθυμητή μια επιστροφή στην εποχή του απομονωτισμού.
Είναι γεγονός ότι σήμερα μετά την κατάρρευση του διπολικού παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε μετά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μείναμε πλέον με μια υπερδύναμη τις Η.Π.Α. η οποία είναι κυρίαρχη παγκόσμια.
Επικρατεί στην εποχή μας η PAX AMERICANA. Πολλές χώρες έχουν αποδεχθεί την κυριαρχία της υπερδύναμης και έχουν προσαρμόσει τη στάση τους έτσι ώστε να ευθυγραμμίζονται κάθε φορά με τις αποφάσεις της.
΄Όσες χώρες δυσφορούν προσπαθούν να αντισταθούν με περιορισμένη επιτυχία. Τελικά ή διαπραγματεύονται για να βελτιώσουν τους όρους υποταγής τους ή περιμένουν να αλλάξουν οι συνθήκες. Είναι γεγονός ότι πολλοί συνδυάζουν ή και ταυτίζουν την παγκοσμιοποίηση με την παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία των Η.Π.Α.
Από μια άποψη πρέπει να έχουν δίκιο αφού ιστορικά η παγκοσμιοποίηση διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στις σχέσεις λαών και κρατών σε ιστορικές περιόδους που αναφέραμε πιο πάνω. Είναι όμως δυνατό να υπάρξει απομόνωση ή και αντίδραση μερική ή και γενικευμένη;
Αυτό που κυρίως κατακρίνουν οι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης είναι η εξάπλωση των πολυεθνικών εταιρειών μοναδικός στόχος των οποίων είναι το κέρδος. Επειδή μάλιστα οι περισσότερες απ’ αυτές είναι αμερικάνικες η παγκοσμιοποίηση ταυτίζεται με την αμερικανοποίηση του πλανήτη.
Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητο. Το ίδιο λαθεμένη είναι η άποψη που ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με τον ιμπεριαλισμό. Ο τελευταίος είναι συνέπεια εσωτερικών οικονομικών πιέσεων ενώ η παγκοσμιοποίηση δεν οφείλεται σε κάτι παρόμοιο.
΄Άλλωστε η παγκοσμιοποίηση είναι ένα περισσότερο πολύπλοκο φαινόμενο.
΄Όπως έχει γράψει ο γνωστός κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου Καίμπριζ Αντονι Τζίντενς Ρίξε μια ματιά στην γκάμα των προϊόντων που υπάρχουν την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε το τοπικό μπακάλικο ή σουπερμάρκετ. Η ποικιλία των προϊόντων τα οποία εμείς θεωρούμαι δεδομένα διαθέσιμα σε οποιονδήποτε έχει τα χρήματα να τα αγοράσει, βασίζεται πάνω σε εκπληκτικά σύνθετες οικονομικές σχέσεις οι οποίες απλώνονται σ’ όλο τον κόσμο. Τα προϊόντα που εκτίθενται έχουν παρασκευαστεί σε, ή περιέχουν συστατικά ή υλικά από, εκατό διαφορετικές χώρες. ΄Όλα αυτά πρέπει να μεταφέρονται τακτικά σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου σφαίρας και χρειάζεται μια συνεχής ροή πληροφοριών να συντονίζει τις χιλιάδες ημερήσιες συναλλαγές που αυτό συνεπάγεται»(Anthony Giddens, Sociology Cambridge: Pοlity Press,1989 κεφ.16,παρ.1)
Η μεγάλη πρόκληση για την ανθρωπότητα του 21ου αιώνα είναι ακριβώς πως θα μπορέσει να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού και ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Θα πρέπει ίσως να αναλογισθούμε τι θα πρέπει να πράξουμε για να αποκτήσει, η παγκοσμιοποίηση ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο, πως θα συνυπάρξει με μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.
Οι πολίτες όλων των εθνικών κρατών θα πρέπει να δείξουν ενδιαφέρον για τις εξελίξεις, να έχουν λόγο και να φέρουν την ευθύνη για τη δημιουργία ενός καλλίτερου αύριο.
Πρέπει συνεπώς η παγκοσμιοποίηση να υποταχθεί στην κοινωνία των πολιτών να γίνει υπόλογη σ’ αυτή ώστε να λειτουργεί προς το συμφέρον των λαών του κόσμου.
Βέβαια υπάρχουν και οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης δηλαδή του καταμερισμού εργασίας.
Σαν απάντηση στους επικριτές θα παραθέσω τις απόψεις που διατύπωσε σε άρθρο του με τίτλο « Η σημασία της Παγκοσμιοποίησης» ο φίλος καθηγητής της οικονομίας του Πανεπιστημίου της Λειψίας Σπύρος Παρασκευόπουλος που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού«ΑΧΑΪΚΑ» της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας .
«Η απάντησή μου, σημειώνει ο κ. Παρασκευόπουλος, είναι απλή. Διότι το κάθε καινούργιο στη ζωή υποβαθμίζει ή αλλάζει τελείως ότι είναι μέχρι σήμερα γνωστό. Γίνεται δηλαδή μια αναδιάρθρωση και μια αξιολόγηση σε ότι μέχρι τώρα υπάρχει.
Αυτό δημιουργεί βέβαια φόβους, ανασφάλεια και κατά συνέπεια την αντίρρηση και την αντίδραση. Περισσότερο φοβούνται σε μια κοινωνία ανθρώπων οι περισσότερο κατέχοντες και γι’ αυτό αντιδρούν και αμύνονται για να μη χάσουν αυτά που έχουν.
Ως επί το πλείστον φοβάται το συντηρητικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Αυτοί που φοβούνται τον ανταγωνισμό νέων ιδεών, νέων προϊόντων, νέων τεχνολογιών και νέων ανακαλύψεων .Γι’ αυτό προβάλλουν και προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν και τους άλλους για να κρατήσουν απείραχτα τα κεκτημένα τους, τα παραδοσιακά τους, αυτά που βρήκανε, όπως συνηθίζουν να λένε.
Βέβαια αυτοί που είναι οι πιο ανήσυχοι, οι πιο περίεργοι, αυτοί που είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν για το καλύτερο είναι και οι πιο προοδευτικοί και στο πνεύμα και στη δράση και είναι οι πρωτεργάτες της εξέλιξης της κοινωνίας. Αυτοί είναι κατά συνέπεια και οι κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης. Και αυτού είναι εκείνοι που προχωρούν μπροστά και τραβούν μαζί τους, βέβαια κάπως αναγκαστικά και τους άλλους.
Η ιστορία των λαών δείχνει στο σημείο αυτό, ότι εκείνοι που από την εξέλιξη των πραγμάτων αναγκάζονται, αυτοί είναι και εκείνοι που φέρνουν την αντίσταση στη ροή των πραγμάτων.
΄Έτσι διακρίνουμε σήμερα, ότι παντού το κάθε κατεστημένο είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης. ΄Όσες όμως από τις υπανάπτυκτες Χώρες άνοιξαν τα σύνορα τους τα τελευταία είκοσι χρόνια στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έγιναν και οι πιο ανεπτυγμένες χώρες μέσα στις υπανάπτυκτες. Σαν παράδειγμα μπορεί να αναφέρει κανείς την Ν. Κορέα, τη Φορμόζα ή τη Σιγκαπούρη.
Αν κοιτάξει κανείς το παρελθόν των σήμερα αναπτυγμένων χωρών με κριτήριο την οικονομική τους και πολιτιστική τους εξέλιξη, θα διαπιστώσει ότι όσο πιο ανοιχτή ήταν και είναι μια χώρα στην παγκοσμιοποίηση, τόσο ανώτερο είναι το επίπεδο αυτής της χώρας σε όλους τους τομείς.
Βέβαια ανταγωνιστική δραστηριότητα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σημαίνει περίπατος. Είναι μια συνεχής επαγρύπνηση, ενεργοποίηση και δραστηριοποίηση όλων των δυνατοτήτων που υπάρχουν. Και αυτό δεν είναι μόνο δύσκολο είναι και προ παντός κουραστικό.
Εμάς τους ΄Έλληνες όμως δεν πρέπει να μας ξενίζει αυτό, διότι ήδη οι αρχαίοι μας πρόγονοι γνώριζαν ότι τα αγαθά με κόπους κτώνται. Σήμερα μάλιστα ισχύει αυτό το ρητό πολύ περισσότερο. Μέσα στην Ευρώπη των σε λίγο 500 εκατομμυρίων ανθρώπων ανοίγονται τεράστιες δυνατότητες για τις νέες γενιές.
Οι νέοι μας σήμερα βρίσκονται μπροστά σε μια αναπτυξιακή απογείωση. Βέβαια πρέπει όμως να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα. Οι γονείς πρέπει να επιδιώξουν ώστε τα παιδιά τους να αποκτήσουν εκείνα τα προσόντα που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης. Σ’ αυτό βέβαια πρέπει να συμβάλει το κράτος δημιουργώντας τα απαιτούμενα και κατάλληλα εκπαιδευτικά και επαγγελματικά ιδρύματα.
Εκτός από μια καλή επαγγελματική κατάρτιση η σπουδή είναι επίσης και η εκμάθηση σήμερα της Αγγλικής γλώσσας μια βασική προϋπόθεση για τη σταδιοδρομία. Μάλιστα μια ακόμη επί πλέον γλώσσα δίνει τη δυνατότητα ώστε να μπορεί να κινηθεί κανείς επαγγελματική πολύ άνετα μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο και όχι μόνον μέσα σ’ αυτόν.
΄Ένα μεγάλο ποσοστό των ανέργων μέσα στην Ευρώπη σήμερα(περίπου 50%) είναι ανειδίκευτοι εργάτες. Τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι όσο πιο καλύτερη ειδίκευση έχει κανείς σήμερα τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες να μείνει άνεργος. ΄Αν π.χ. είναι κανείς ειδικευμένος στον κλάδο της πληροφορικής με πολύ καλή κατάρτιση στην αγγλική γλώσσα είναι περιζήτητος μέσα στην Ευρώπη. Ο ειδικευμένος είναι και ο πιο παραγωγικός. Από τις δραστηριότητες του δεν ζει μόνον αυτός αλλά τουλάχιστον άλλοι δύο. Οι ειδικευμένοι και δραστήριοι αποτελούν τη βάση για την ευημερία του ενός τόπου. Είναι αυτοί που κατά μεγάλο ποσοστό συντηρούν τους γέρους ,τα παιδιά, τους άνεργους, τους άρρωστους και επί πλέον χρηματοδοτούν σε μεγάλο ποσοστό όλο τον κρατικό μηχανισμό.
Η Ελληνική ιστορία διδάσκει ότι οι Έλληνες προοδεύουν ιδιαίτερα σε ανοιχτούς γεωγραφικούς χώρους. Η παγκοσμιοποίηση μας προσφέρει σήμερα αυτές τις δυνατότητες. Ο χώρος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης ανοίγει για τους Έλληνες άπειρες δυνατότητες δραστηριοποίησης. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον ανταγωνισμό. ΄Αν νομίζουμε πως έχουμε κάτι καλό πρέπει να ανταγωνιστούμε ώστε να το μιμηθούν και οι Ευρωπαίοι. Οι ικανότητες επαληθεύονται μέσα από τον ανταγωνισμό.’ Ένας που νομίζει ότι είναι καλός αθλητής πως θα διαπιστώσει όμως ότι είναι πράγματι καλός; μόνον αν ανταγωνιστεί με άλλους. Στον ανταγωνισμό φαίνεται η αξία του καθενός μας.
Παγκοσμιοποίηση σημαίνει ανταγωνισμός σε ιδέες, σε προσπάθειες,σε δραστηριότητες σε ικανότητες σε όλους τους τομείς.
Οι αντίθετοι της παγκοσμιοποίησης πρέπει να καταλάβουν ότι ή το θέλουν ή δεν το θέλουν ο στίβος της παγκοσμιοποίησης με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική ΄Ένωση άνοιξε. Από εμάς εξαρτάται πλέον πως θα εκμεταλλευτούμε σαν άτομα και σαν ΄Έθνος τη νέα κατάσταση.
Το σημερινό φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης ζητά από το μοντέρνο άνθρωπο όχι μόνο ικανότητες και ιδιότητες προσαρμογής στα νέα δεδομένα αλλά και ικανότητες νέων ιδεών και καινοτομιών
Άτομα και κράτη που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μπούνε στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης θα είναι καταδικασμένα να παίζουν ένα δευτερεύοντα ή ακόμη και ένα τριτεύοντα ρόλο στη διεθνή Κοινωνία
H εκπαίδευση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας της ανάπτυξης και η καλή λειτουργία κάθε κράτους είναι ουσιαστικός παράγοντας της οικονομικής επιτυχίας.
Η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένας ευχάριστος περίπατος στους κήπους ενός παραδείσου. Είναι γεγονός ότι επιφέρει ανισότητες στην κατανομή του πλούτου Το εμπόριο ευνοεί την οικονομική ανάπτυξη μοιραία όμως δημιουργεί όχι μόνο κερδισμένους και χαμένους αλλά και εντελώς περιθωριοποιημένους ανάμεσα στους τελευταίους. Σε αυτό συνίσταται το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού που αποτελεί ένα από τα αρνητικά συμπτώματα της παγκοσμιοποίησης. Αποτελεί μύθο ότι από την παγκοσμιοποίηση ζημιώνουν οι περισσότεροι. Σχετικά μ’ αυτό ο οικονομολόγος Tom Palmer (Oικον. Ταχυδρόμος 14-10-2000) διατύπωνε την άποψη οι ανοιχτές οικονομίες αναπτύσσονται με ρυθμό έξι φορές μεγαλύτερο από εκείνον που αντιστοιχεί στις κλειστές οικονομίες, σύμφωνα με συγκριτική μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για τις αναπτυσσόμενες χώρες στις δεκαετίες του 70 και του 80.Μ ‘ αυτή την έννοια η παγκοσμιοποίηση είναι ένα όπλο των φτωχών στην παγκόσμια οικονομική παλαίστρα.
΄Ένα μεγάλο ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης είναι και η τρομοκρατία.
Μια διαδεδομένη αντίληψη θέλει την τρομοκρατία να έχει τις ρίζες της στη φτώχια και στην ανισότητα. Δεν θεωρώ πως γι’ αυτό το λόγο έχει έξαρση η τρομοκρατία. Θα μου αντιτείνει κάποιος: Η ανισότητα και η φτώχια δεν πυροδοτούν επαναστάσεις και επιθέσεις; Η ιστορία βεβαίως λέει ναι, όμως Οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα δεν τροφοδοτούνται από τη μιζέρια αλλά από τον θρησκευτικό φανατισμό. Και ο Μπιν Λάντεν ανήκει στα καπιταλιστικά δίκτυα που προσπαθεί να καταστρέψει για θρησκευτικούς λόγους και όχι για οικονομικούς. Οι οικονομική αδικία είναι ένα πράγμα ο θρησκευτικός φανατισμός άλλο.
Αν ήταν έτσι τότε το κέντρο της τρομοκρατίας θα έπρεπε να είναι η κάτω της Σαχάρας Αφρική ή η Λατινική Αμερική. Μήπως είναι τρομοκρατία είναι το μόνο μέσο να αγωνιστεί κανείς εναντίον των ισχυρών κρατών; Είναι η τρομοκρατία ένα παράλογο φαινόμενο ή μια ψυχοπαθολογική απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα; Θεωρώ ότι η τρομοκρατία αποτελεί τον εκφυλισμό της πολιτικής διαδικασίας, σε βία χωρίς κανόνες. Από την άποψη αυτή καθιστά την πολιτική ύποπτη ως εγκληματική και ως υπαίτια της ανασφάλειας.
Η βάση των φαινομένων τρομοκρατίας πρέπει πάντα να υπολογίζεται λαμβάνοντας υπόψη τη σχέση ελευθερίας-ανελευθερίας που επικρατεί σε ένα περιβάλλον και το βαθμό του σεβασμού των κανόνων αυτοδέσμευσης από τους κοινωνικούς εταίρους.
Η μετάλλαξη του πολιτικού παιχνιδιού σε ένα αγώνα επικράτησης με βίαια μέσα και η αντίδραση σε αυτή τη βία πάλι εκτός πλαισίων κανόνων, αποτελεί μια διαδικασία διόγκωσης της ανασφάλειας των πολιτών οι οποίοι νοιώθουν ότι απειλούνται.
Μόνο που αυτή τη φορά απειλούνται όλοι μέσα στα όρια της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Η απειλή δεν αφορά μόνο τον κίνδυνο ενός παγκοσμίου πολέμου αναφέρεται και στην πιθανότητα να καταστούν ύποπτες ολόκληρες κοινωνικές ομάδες πληθυσμού εξαιτίας κοινωνικών, φυλετικών, θρησκευτικών ή άλλων χαρακτηριστικών τους.
Αν το αίσθημα ανασφάλειας ή φόβου των θυμάτων της τραγικής αυτής ιστορικής πραγματικότητας μεταβληθεί σε ασφάλεια, με κόστος την εξ ορισμού υποψία για το τι είναι ο άλλος και όχι για το τι έκανε, τότε η λογική της τρομοκρατίας θα έχει επιτύχει το σκοπό της, να επιβάλει δηλαδή την ανασφάλεια για το σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών μέσα από την υποβάθμιση της πολιτικής κοινωνίας προς όφελος της ενίσχυσης της πολιτικής αστυνομίας. Τότε θα πρέπει να θεμελιώσουμε έναν πολιτισμό που να μη στηρίζεται στην ιδέα του θανάτου.
Συνεπώς για να μη συμβεί κάτι παρόμοιο η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία θα πρέπει να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά.
Η αναγωγή της δημόσιας ασφάλειας από εθνικό σε παγκόσμιο διακύβευμα προϋποθέτει την κοινή αποδοχή ενός προτύπου ασφαλείας που συνδέει οργανικά το δικαίωμα στην ασφάλεια με την ασφάλεια των δικαιωμάτων των πολιτών. Μ’ αυτή την έννοια απαιτείται ψύχραιμη αποφασιστική και κοινή αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ως οργανωμένου εγκλήματος(μέσα από διακρατική και διεθνή συνεργασία)
Κυρίως θα πρέπει θα διεθνή ζητήματα που απασχολούν εύφλεκτες περιοχές όπως το Παλαιστινιακό το πρόβλημα στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ των Τσετσένων να αντιμετωπισθούν με πολιτικά μέσα για να υπάρξει μια οριστική επίλυσή τους.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ανοδική δομή του σύγχρονου ανταγωνισμού η αναπαραγωγή των γκρίζων ζωνών στο διεθνές γεωπολιτικό πεδίο οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες η εκμετάλλευση του φανατισμού και του κάθε μορφής φονταμενταλισμού προς ικανοποίηση βραχυπρόθεσμων πολιτικών σκοπιμοτήτων συνέβαλαν κατά τρόπο καταλυτικό στην απορύθμιση των μηχανισμών ασφαλείας και στην γενίκευση της αβεβαιότητας.
Μέσα από τη συνεργασία των λαών, λαμβανομένων πάντα των απαραιτήτων μέτρων ασφαλείας αλλά κυρίως η επίλυση των διεθνών διαφορών με ειρηνικά μέσα θα αντιμετωπισθεί και η τελευταία αυτή επιδημία της τρομοκρατίας και το τελευταίο ίχνος νομιμοποίησης της .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου