Παρουσίαση βιβλίου Νίκου Κ. Σακελλαροπουλου: «ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου».

 

Παρουσίαση  βιβλίου  Νίκου Κ. Σακελλαροπουλου:

«ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ

Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου».

ΞΕΝΟΔΟΧΙΟ  «ΑΣΤΗΡ» 20-5-2013

 

 

Μιλώντας ο Θουκυδίδης για την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου λέει στο τέλος του προλόγου του (1.22) πως το έργο του αυτό έχει συνταχτεί για να είναι κειμήλιο αιώνιο μάλλον παρά ανάγνωσμα για ν’ ακούεται προσωρινά.– Λέγεται συχνά η φράση για να τονιστεί η αξία έργου που θα μείνει. ΚΤΗΜΑ ΕΣ ΑΕΙ.

 

 

O καθένας μας αγαπητοί φίλοι σ’ αυτή τη ζωή που στέκει μια μικρή σταγόνα στην αιωνιότητα σηματοδοτεί το δικό του κύκλο ζωής και δράσης με το δικό του σύντομο ή    και αργοπορημένο σταθερό βηματισμό. Συνήθως στο τέλος της διαδρομής αυτής νοιώθει την ανάγκη να κάνει τον αυστηρά δικό του απολογισμό.

Όμως στον απολογισμό αυτό διαπιστώνει ίσως ασυνείδητα  πολλές φορές μια οφειλή  του στον τόπο που γεννήθηκε και στους ανθρώπους που πλαισίωσαν και τη δική του ζωή. Είναι  συνήθως τα τροφεία που οφείλει κανείς  στους γονείς του , στους συνανθρώπους του , στους δασκάλους του, στον γόνιμο ή μη τόπο που τον γέννησε και τον μεγάλωσε στο φυσικό περιβάλλον που ανδρώθηκε και χάρηκε τις φυσικές ομορφιές.

Κι ο δημιουργός του Βιβλίου που σήμερα αναλάβαμε να παρουσιάσουμε πλήρως συναισθανόμενος το χρέος του αυτό στην προχωρημένη ηλικία των 82 ετών ήλθε να εκπληρώσει την οφειλή προς τον τόπο που τον γέννησε και τους ανθρώπους του.

Το βιβλίο του ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ 350 σελίδων αποτελεί μια ανταπόδοση στη γη που τον γέννησε κι επάξια νοιώθει περήφανος που ξεπλήρωσε την οφειλή του το χρέος του.

          Εξομολογείται  και αυτοπαρουσιάζεται ο Νίκος Σακελλαρόπουλος στο τέλος του βιβλίου του,νοιώθει την ανάγκη να πεί κι ο ίδιος λίγα λόγια για τη δική του πορεία.

Γεννήθηκα το 1930.Πατέρας μου ο Κώστας Σακελλαρόπουλος, πιο γνωστό με το παρατσούκλι Μπιτσάκος και μάνα μου η Αλέξω κόρη του Αντρίγια του Λιάκου. Κατάγομαι από τζάκι…(γράφει αυτοσαρκαζόμενος) γιατί είχα την τύχη να γεννηθώ δίπλα στο παραγώνι και όχι στο χωράφι ή στο αμπέλι ή στη στάνη ή στον δρόμο, όπως πολλά παιδιά στην εποχή μου…Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν άσχημα. Φτωχικά αλλά όχι πεινασμένα. Οι γονείς μου δούλευαν πολύ και μεθοδικά…

Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής. Και το όνειρο των γονιών μου ήταν να προχωρήσω στα γράμματα και στη συνέχεια να πιάσω μια θέση στο δημόσιο.

          Μετά το τελείωμα του Γυμνασίου αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες. Μέσα σε διάστημα δυο χρόνων έκανα περιστασιακά πολλές δουλειές. Συσκευασία  σταφίδας, ασφαλτόστρωση δρόμου(έριχνα πίσσα) μάζωμα φρούτων, φύτεμα δένδρων  στο λιμάνι και όπου αλλού τύχαινε  μεροκάματο. Τον τελευταίο χρόνο άρχισα να κάνω φροντιστήριο μαθηματικών σε παιδιά του Γυμνασίου στο δωμάτιο που έμενα….Τον Οκτώβριο του 1952 πήγα στρατιώτης. Μετά την απόλυσή μου ξανά οι δυσκολίες…Προσπαθεί να ασχοληθεί με το εμπόριο ανεπιτυχώς, το ίδιο αποτυγχάνει να μεταναστεύσει στη Ροδεσία της Αφρικής ενώ τον Φεβρουάριο του 1957 μπήκα στον ΟΤΕ ως τεχνίτης.

 

Σ’ όλη τη ζωή μου ήμουνα άτομο νευρικό και ανήσυχο. Πάντοτε τον εαυτό μου  τον είχα φορτωμένο με πολλές  έννοιες και σκοτούρες .

Και συνεχίζει ο αγαπητός μας Νίκος να εξιστορεί τις δράσεις του τις επαγγελματικές ,συνδικαλιστικές  και συγγραφικές.

 Με το συγγραφέα του βιβλίου που παρουσιάζουμε γνωρίστηκα την εποχή που εξέδιδε το περιοδικό ποικίλης ύλης με τίτλο «ΤΟ ΡΗΜΑ».Ήταν ένα σοβαρό περιοδικό που έτυχε καλής υποδοχής και κυκλοφορούσε με συνδρομητές  από όλη τη χώρα αλλά και το εξωτερικό.

 Πάντα εκτιμούσα τις προσπάθειες του και τους αγώνες του. Ήταν άλλωστε αμοιβαία η εκτίμηση και η αγάπη.

Δεν είναι τυχαίο ότι και στην παρουσίαση του πρώτου μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ με κάλεσε και ήμουν ένας από τους παρουσιαστές του βιβλίου. Θεωρώ και σήμερα ιδιαίτερα τιμητική την πρόσκλησή του να μιλήσω και σήμερα για το νέο του δημιούργημα.

Και τώρα λίγα λόγια  από τα πολλά που χρειάζονται για το νέο έργο του αγαπητού φίλου Νίκου Σακελλαρόπουλου.

Ο αγαπητός Νίκος με την ευαισθησία που τον διακρίνει και την ικανότητα γραφής αλλά και έκφρασης των διαλογισμών του από την αρχή του προλόγου του κάνει μια καθαρή εξήγηση στον αναγνώστη του  πως νοιώθει την υποχρέωση πως κάθε τόπος όσο μικρός κι αν είναι έχει τη δική σου ιστορία και αυτή η ιστορία πρέπει να γράφεται για να μη σβήσει ο χρόνος γεγονότα πρόσωπα και καταστάσεις.

 Έχει και διαπιστώνει τις αμφιβολίες του για το τέλειο ή μη του εγχειρήματός του. Θέλω να πιστεύω σημειώνει ,πως η έκδοση του, με όλες τις τυχόν ελλείψεις ή και λάθη θα είναι χρήσιμη.

Κανένας άλλος τόπος δεν καλωσορίζει κάποιον με τόσες θύμησες και με τόσες αναμνήσεις από το μέρος που γεννήθηκε.

Όταν λείπει  και το επισκέπτεται γεμίζει την ψυχή του από συναισθηματική φιλοξενία. Αισθάνεται ένα ξανάνιωμα ένα άπλωμα του νου και της καρδιάς.

  Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δέκα ενότητες στις  οποίες περιλαμβάνονται τοπογραφικά στοιχεία και χάρτες της περιοχής, η ιστορία της  σε έξι ενότητες, οι εκκλησίες, μονές, σχολεία και σύλλογοι, Φορείς και πρόσωπα-Πολιτιστικά. Λαογραφικά και πέντε ενότητες, διάφορα γεγονότα, χιουμουριστικές ιστορίες, οικογένειες, τοπικό γλωσσάριο-Παροιμίες-ευχαριστίες –πηγές και τέλος σύντομη αυτοβιογραφία.