EYXAΡΙΣΤΗΡΙΟ ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

EYXAΡΙΣΤΗΡΙΟ ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

 

Με τη συμπλήρωση μισού αιώνα και πέντε ακόμη χρόνων εγγάμου βίου οφείλω να ευχαριστήσω τη σύζυγο μου Φανή.

Η Φανή με αγάπησε και με ανέχθηκε μισό και πλέον αιώνα.

Τη συνάντησα-με συνάντησε μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο μικρό κοριτσάκι και  η μορφή της με σαγήνεψε όπως κι εκείνη σαγηνεύθηκε  από την παρουσία μου και με δόλωμα την πρώτη μου ποιητική συλλογή «Χτές… Σήμερα…Αύριο…»

Δέχτηκε αν και ήθελε να σπουδάσει, να ακολουθήσει τη δική  μου πορεία και να γίνει το «Αύριο» της δικής μου ζωής.

Ήμουν τότε πτυχιούχος του Πάντειου Πανεπιστημίου και φοιτητής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Μόλις πριν  από λίγο καιρό είχα προσληφθεί στη Χαρτοποιϊα Λαδοπούλου και προσέφερα τις υπηρεσίες μου ως προϊστάμενος του φορολογικού  τμήματος του Λογιστηρίου της μεγάλης αυτής  εταιρείας.

Δέχθηκε να δέσει τη ζωή της με τη δική μου αν και ήμουν οκτώ χρόνια μεγαλύτερός της.

Την ευχαριστώ πρώτα γ’ αυτή της την επιλογή.

Έτσι σαν σήμερα 12^η Ιανουαρίου 1969 πριν ακριβώς από πενήντα πέντε (55) χρόνια έγινε ο γάμος μας, κατά τους θείους και ιερούς κανόνες στον κεντρικό και μεγαλοπρεπή ιερό ναό της Παντάνασσας Πατρών.

       Εκεί στα πρώτα σκαλοπάτια του ιερού ναού μου παραδόθηκε κατά τα έθιμα της Ελληνορθόδοξης παράδοσης από τον αδελφό της μητέρας της-λόγω προηγηθέντος θανάτου   πριν από ένα χρόνο αγαπημένου  πατέρα της Φωτίου Μπάδα, Γρηγόρη Σουλελέ  και τον γιό της αδελφής του πατέρα της Γεώργο Τζάνη .

       Την ευχαριστώ γιατί ήταν συνεπής σε εκείνο το κρίσιμο ραντεβού μας.

Οι υποχρεώσεις  της εργασίας μου δεν επέτρεψαν το γάμο μας να ακολουθήσει αμέσως το γαμήλιο ταξίδι μας.

Έτσι κάναμε ένα μικρό ταξίδι-επίσκεψη στους Αγίους Τόπους καταγωγής μου και αφού τακτοποίησα τις άμεσες υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις, κάναμε το γαμήλιο ταξίδι μας στο πανέμορφο νησί της Ρόδου.

       Ακολούθησε η ζωή μας στο σπίτι της μητέρας της, μια και με επιθυμία της, σε  αντίθεση με την ίδια τη Φανή συμβιώσαμε με την ίδια και τα ανήλικα παιδιά  της-αδέλφια της Φανής.

Την ευχαριστώ γιατί στάθηκε δίπλα μου και με στήριξε στις ώρες  της μελέτης και της συνέχισης των σπουδών μου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αν και στο μεταξύ χρονικό διάστημα αποκτήσαμε δυο κόρες την Αγγελική και τη Γεωργία.

Είχαμε την ατυχία να φύγει από τη ζωή σε μια σύντομη και απρόσμενη ασθένεια της η μητέρα της Γεωργία.

Ο θάνατος της αποτέλεσε ένα μεγάλο πλήγμα για τη σύζυγο μου Φανή και ολόκληρη την οικογένεια μας.

Δεν μπορώ να ξεχάσω πως παρά το θάνατο της μητέρας της, έδωσε τα πάντα προκειμένου τα αδέλφια της, να μη στερηθούν τίποτα και να συνεχιστεί η ζωή μας σε σταθερές και υγιείς βάσεις.

       Την ευχαριστώ γιατί δέχθηκε να με στερηθεί πολλές φορές με τα ταξίδια μου στη Θεσσαλονίκη για εξετάσεις μαθημάτων και για ένα ολόκληρο μήνα όταν έδωσα πτυχιακές εξετάσεις.

Με τη βοήθειά της και  την ηθική της στήριξη κατάφερα να καταστώ πτυχιούχος και αυτής της σχολής και ακολούθως με εξετάσεις στον Άρειο Πάγο, να ανακηρυχθώ Δικηγόρος  στα Δικαστήρια των Πατρών.

       Αγόρασα δικά μου Γραφεία

Χτίσαμε δικό μας σπίτι.

Σπουδάσαμε και τα τέσσερα παιδιά μας.

Την ευχαριστώ από την καρδιά μου γιατί με ανέχθηκε στα όποια άλματα προόδου στη ζωή μου τις επιτυχίες τις οποίες οφείλω αποκλειστικά σε εκείνη.

Κάναμε  ακόμη δύο παιδιά το Γιώργο και τη Μαργαρίτα, το τελευταίο ομολογώ, πως ήταν αποκλειστικά δική της επιλογή.

Έτσι μ’ αυτή την επιλογή  έγινε η οικογένεια μας Πολύτεκνη.

Η  μέχρι τότε πέραν της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το Πολιτιστικό Κίνημα της Αχαϊας,την εποχή που το ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσε την κοινωνία της Αχαΐας ,επιστρατεύθηκα να πρωτοστατήσω στο συνδικαλιστικό  χώρο των πολυτέκνων, με αποτέλεσμα  να ηγηθώ για είκοσι ένα χρόνια στην τοπική Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών και Περιχώρων, κατά  τη διάρκεια της θητείας μου πέτυχα πολλά πράγματα  υπέρ της πολύτεκνης οικογένειας.

Μετά την πρόθεση κάποιων από τον πολιτικό μου χώρο να με διαδεχθούν, απέφυγα να θέσω υποψηφιότητα και να  συγκρουστώ με ανθρώπους  του κομματικού μου χώρου και επέλεξα με την μεθοδικότητα που πάντα με διέκρινε, να συνεχίσω την προσφορά μου στο Κίνημα των Πολυτέκνων μέχρι τις μέρες μας ,από τη θέση του Αντιπροέδρου της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος.

Ευχαριστώ ακόμη τη σύζυγο μου που σε κάθε μου προσπάθεια με στήριξε και με βοήθησε.

Εκεί που ακόμη οφείλω να την ευχαριστήσω είναι η στήριξη και η αγάπη της στις κρίσιμες  ώρες διακινδύνευσης της υγείας μου και της ζωής μου..

Στάθηκε γρανιτένιος βράχος  και ξεπέρασα τις δύσκολες ώρες ενός δύσκολου χειρουργείου και τις συνεχείς και μέχρι σήμερα συνθήκες φαρμακευτικής συνδρομής..

Η ζωή  μου σημαδεύτηκε και από κάμψη των αντοχών μου  μια και αν και Λεωνίδας, αποδείχθηκε πως δεν ήμουν τελικά Σπαρτιάτης αλλά Ηλείος κονίποδας…

Υπέστην κάποιες καταθλίψεις που με κατέβαλαν και ταλαιπώρησαν κι εκείνη.

Την ευχαριστώ για τη συνολική στάση της και την εν γένει μεγάλη αγάπη της ,αν και πολλές φορές λόγω κληρονομικής ψυχοσύνθεσης την στενοχώρησα.

Σήμερα με τη συμπλήρωση πενήντα πέντε χρόνων συζυγικής ζωής ο συνολικός απολογισμός μας έχει θετικό πρόσημο.

Αγαπημένη μου σε ευχαριστώ…σε ευχαριστώ… σε ευχαριστώ…

Το ποίημα ( ποιητική συλλογή) που πριν 55 χρόνια, σου χάρισα και είχε τίτλο: «Χτές…Σήμερα…Αύριο..» τελειώνει ως εξής:

«Το Αύριο που θάρθει, ίσως ναναι καλύτερο

Ίσως χειρότερο.

Ποιος  ξέρει…»

Σήμερα μετά από πενήντα πέντε χρόνια έγγαμης ζωής το δίλημμα λύθηκε…

Το Αύριο αποδείχθηκε πως  ήταν σαφώς καλύτερο!..

Και πάλι σε ευχαριστώ…ΦΑΝΗ μου!...