Γεωργία Διαμαντοπούλου, Λογίστρια- Βιβλιόφιλη: Aπαγγελία ποιημάτων της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη από τη συλλογή "ΟΛΟΝΥΧΤΙΕΣ"

 

Η Γεωργία Διαμαντοπούλου,  Λογίστρια-  Βιβλιόφιλη αναγνώστρια, απήγγειλε  με τη σειρά τα ποιήματα:

                 

·       ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ  Ο ΠΟΙΗΤΗΣ  (σελ:54)

 

 

Ευλογημένος είναι  ο ποιητής

που γνώρισε την κόλαση

κι αόρατος την πόλη περπατάει

βαδίζοντας  τα βήματα που διηγούνται τη ζωή

ξυπνώντας τους περαστικούς

από αιωνόβιο ύπνο

 

και βλέπουν πώς δεν πέθαναν εκείνα

που αγάπησαν,

μόνο κοιμούνται  ακόμη  

προσμένοντας ξημέρωμα

αστέρια εξωτικά τον Ήλιο να ανατείλουν.

 

Ευλογημένος είναι  ο ποιητής

που άγρυπνος οδεύει

με τις βαλίτσες γεμάτες φυλακτά

τον φόβο να ξορκίζει

και την ορμή συγκαιρινών εφήβων

αιώνια να κρατεί.

 

Ευλογημένος είναι  ο ποιητής

που μαχητής αιώνια παραμένει

κι ο πόλεμος στο νου του δεν σιγάζει,

μόνο η φλόγα την ψυχή του σιγοκαίει

τη μνήμη συνδαυλίζοντας

και την κακιά τη   λήθη ενταφιάζει

παρέα με την κόλαση.

 

Ευλογημένος είναι  ο ποιητής

που φύτεψε ελιόδεντρα  κι αμπέλια

και τα χωράφια έσπειρε

με του ψωμιού το σπόρι  

κι άοκνα συνέλεξε

καρπούς τροφής  για να προσφέρει

ξεφεύγοντας της λησμονιάς.

 

Ευλογημένος είναι  ο ποιητής

που ντύθηκε με της Κλωθώς το νήμα

κι αλαλάζει τη ζωή με ένα σισύφειο άσμα,

λικνίζοντας τη λύπη απ’ την καρδιά

με έμπνευση και χάρη.

 

·       ΣΤΟ ΦΩΣ(σελ:47)

 

Μέσα στου κόσμου την αντάρα

κοινώνησα το φως

την άναρχη μουσική του χρόνου 

και των ονείρων την ανεμοζάλη.

 

Με σκαρί την ελπίδα λικνίστηκα 

σαν ψωμωμένο στάχυ

στο κάλεσμα της ζωής

ντυμένη

των  λευκών κρίνων το χνούδι. 

 

Πάνω σε άνυδρη γης πορεύτηκα

μ’ οδηγό και προστάτη

της πίστης και της θέλησης  τα όπλα

σκαλίζοντας την ασχημάτιστη  πέτρα

με την αλμύρα του μόχθου.

 

Κι όπως γεννιόντουσαν στον κόρφο οι στιγμές

ροδόχρωμο το δειλινό αντάμωσα  

κι ακούραστη τη φλόγα της αγάπης 

ν’  αργάζει  στο φως την ψυχή μου.

 

 

·       ΖΗΣΕ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ (σελ:74)

 

 

Φίλε συνοδοιπόρε, άνθρωπε  στοχαστή

της κοινής πορείας που λέγετε Ζωή,

πριν πάρεις απόφαση  να απαντήσεις 

σε οποιαδήποτε ερώτηση,

άκου κι ερμήνευσε σωστά

την ερώτηση  που σου απευθύνουν.

Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις!...

 

Πριν γράψεις κάτι 

που απευθύνεται στον συνάνθρωπό σου,

σκέψου και λογάριασε πως,

με τα γραφόμενα σου  μπορείς να ωφελήσεις

ή να βλάψεις.

Μη βιαστείς να τους γράψεις!…

Πριν πληγώσεις, ψηλάφησε 

τις πληγές που φέρει ο κόσμος  στις πλάτες του.

Πολλά τα μαρτύρια, δεν χρειάζονται άλλα.

Μη βιαστείς να πληγώσεις!...

Πριν αγανακτήσεις, Αγάπησε!

Νιώσε τη μαχαιριά  αυτού που έχει μισηθεί  

και συγχώρα! Βιάσου στην Αγάπη.

 

Συνέχισε τη μάχη  πολεμώντας  το θεριό, Θάνατο‧

τέτοιοι αγώνες κερδίζονται μόνο

όταν η Ζωή γίνεται πρωτεργάτης των μαχών‧   

μα πριν φτάσεις στο τέρμα:

Ζήσε τη διαδρομή  χωρίς  να βιαστείς να τη ζήσεις!

 

ΜΑΡΙΑ ΚΟΛΟΒΟΥ-ΡΟΥΜΕΛΙΏΤΗ: ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ (Ευχαριστίες για την παρουσίαση της συλλογής τηε 'ΟΛΟΝΥΧΤΙΕΣ" Πάτρα 2023

 ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ  της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Αγαπητοί μου φίλοι:

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με την ενεργή σας παρουσία στην παρουσίαση της Ποιητικής μου Συλλογής «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ», εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» 2023, στη Στέγη Γραμμάτων "ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ" κάνατε τη μέρα μου ξεχωριστή και τις ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ μου να πάλλονται με την αύρα της αγάπης σας!

Ευχαριστώ πολύ τον Λεωνίδα Μαργαρίτη (Δικηγόρο- Συγγραφέα και Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος)

https://www.facebook.com/leomargaritis

Τη Στέγη γραμμάτων "Κωστής Παλαμάς"

https://www.facebook.com/search/top/

και τις εκλεκτές φίλες:

Ελευθερία Στεργιοπούλου ( Δημοσιογράφο - Εκδότρια- Ψηφιακή δημιουργό )

https://www.facebook.com/el.stergiopoulou

Αγγελική Περδικάρη( Φιλόλογος- Ποιήτρια)

https://www.facebook.com/aggeliki.perdikari.3

Γιωργία Διαμαντοπούλου (Λογίστρια - Βιβλιόφιλη αναγνώστρια)

https://www.facebook.com/georgia.diamadopoulou.37

Η συγκίνησή μου ήταν τόσο έντονη που ξέχασα τους στίχους μου κατά την απαγγελία μου!.....

Σας καταθέτω, λοιπόν, τους στίχους:

 

 

ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ( σελ: 38)

 

Αγάπησα την ανθρωπότητα!

Ναι!

Πολύ αγάπησα τους ανθρώπους.

Κι οι άνθρωποι μου φαίνεται είναι τρεις:

Ο ένας που καταριέται τη ζωή‧

ο άλλος που την ευλογεί‧

κι ο τρίτος που την στοχάζεται.

Αγάπησα τον πρώτο για τη δυστυχία του‧

τον δεύτερο για την καλή του πράξη‧

τον τρίτο για τη σοφία του.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια της ζωής

και διάβηκαν οι μέρες μου κι οι νύχτες μου

ακολουθώντας

η μια την άλλη

τον ανηφοροκατήφορο της ζωής.

 

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ  (σελ: 76)

 

Ονειρεύτηκα

όλες τις λέξεις

νεκρές

στη ματωμένη γλώσσα μου...

 

Ξύπνησα πάμφτωχος

κουρελής

και μουγκός…

 

Η ποίηση δεν είναι οίηση!... Είναι περιδίνηση της ψυχής και δρόμος προς την αυτογνωσία!  Είναι ιός και ίαση!  Ποίκιλμα και μελοποιός του υποκειμενικού, του αντικειμενικού και συναισθηματικού ψυχισμού! Είναι ίαμα και δοκιμασία!.... Ποίηση είναι να κάνεις τις λέξεις να εκρήγνυνται. Να εκτρέπεις τη ροή των νοημάτων. Τα νοήματα να γίνονται νάματα. Να ’χει η ψυχή να ξεδιψάει.

Οι λέξεις «ποίημα» και «ποίηση» προέρχονται από την αρχαιοελληνική λέξη «ποιώ» που σημαίνει «δημιουργώ». Υπό αυτήν την ετυμολογία το ποίημα αποκτά πραγματική υπόσταση και καθίσταται ως δημιούργημα. Υπό τη θεώρηση του William Carlos Williams, του ποιήματος ως μιας «μηχανής φτιαγμένης από λόγια», το ποιητικό κατασκεύασμα παράγει κάποιας ποιότητας και ποσότητας εντυπώσεις, αποτελέσματα και έργο στον αναγνώστη. Το έργο που παράγει μια «μηχανή φτιαγμένη από λόγια», το ποίημα, είναι η εντύπωση που δημιουργεί στα αισθητήρια του αναγνώστη. Όταν εκείνος πλέον αναλύει το ποίημα λειτουργεί ομοίως με μηχανικό που αποσυνθέτει κι ανασυνθέτει μια μηχανή για να κατανοήσει τη λειτουργία της. Η ανάλυση λοιπόν ποιημάτων είναι η διαδικασία διερεύνησης της φόρμας, του περιεχομένου και της ιστορίας ενός ποιήματος υπό ένα ενημερωτικό πρίσμα που σκοπό έχει την δημιουργία ενδιαφέροντος προς τον αναγνώστη στην κατανόηση και την εκτίμηση του έργου.

 

ΠΟΙΗΣΗ είναι η έκφραση του ωραίου διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους.

Το άκουσμα ενός ποιήματος έχει στο αφτί ευχάριστο αποτέλεσμα ως προς το ρυθμό και το μέτρο. Οι στίχοι δημιουργούν συγκίνηση στον αναγνώστη ή ακροατή. Ο ποιητής απευθύνετε στο συναίσθημα και όχι στη νόηση όπως ο πεζογράφος!

 

Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος!

Ποίηση υπήρχε και πριν την ανακάλυψη της γραφής! Άρα, την Ποίηση, ως έννοια, δεν μπορούμε να την εγκλωβίσουμε στα στενά πλαίσια της γραφής.

Πριν από την ανακάλυψη της γραφής, ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα, όμως, όπως επιφωνηματικές επικλήσεις και ύμνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσματα χαράς, έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος, συνδυασμένα με μουσική και χορό. Η ποίηση είναι έμφυτη στον άνθρωπο.

 

Η ποίηση έχει τη δύναμη να φέρει κοντά τους ανθρώπους, να εμπνέει τη δημιουργικότητα και να εκφράζει συναισθήματα και εμπειρίες που συχνά είναι δύσκολο να διατυπωθούν σε άλλες μορφές γλώσσας.

 

Πηγές έμπνευσης:

Ποικίλα ερεθίσματα μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

⁕Εικόνες επενδυμένες με διαφορετικές αποχρώσεις

⁕ήχοι διαφορετικής έντασης και λέξεις με συμβολικό περιεχόμενο που πηγάζουν μέσα από τη σφαίρα της ζωής και τα βάθη της ψυχής.

⁕ερεθίσματα που αφυπνίζουν τη συναισθηματική νοημοσύνη της ψυχής πυροδοτώντας σωρεία συναισθηματικών αντιδράσεων που αναμοχλεύουν τις σκέψεις και κατευθύνουν σε ένα υπέροχο ταξίδι καταγραφής μοναδικών στιγμών.

Όταν οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό: η ποίηση κάνει την εμφάνιση της. Μαζί με τις σκέψεις, λειτουργεί ως πυξίδα και με καθοδηγούν στα απύθμενα μονοπάτια της ψυχής και αναμοχλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα.

 

Η ποίηση είναι μια διαδικασία η οποία προϋποθέτει τη μοναξιά, είτε φυσική είτε ψυχολογική. Να αποσυνδεθείς από το κοινωνικό περιβάλλον, να έρθεις σε μεγαλύτερη και απόλυτη επαφή με τον εαυτό σου για να μπορέσει να προκύψει ο ποιητικός λόγος.

Η Ποίηση μας προσεγγίζει μέσω του στοχασμού. Όταν οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό, λειτουργούν ως πυξίδα που οδηγεί στα απύθμενα βάθη της ψυχής και αναμοχλεύουν τα πιο απόκρυφα, συνυφασμένα με ένα φάσμα πολύχρωμων εικόνων και συναισθημάτων. Γράφω για ότι αφυπνίζει τη Συνείδηση μου και κρατεί γόνιμο το Ανθρώπινο Νου μου .

Παράξενα ακούγεται ο χαρακτηρισμός «ποιήτρια» στα αυτιά μου

Δεν θεωρώ το εαυτό μου «Ποιητή» με τον φιλολογικό ορισμό που δίνεται στην Ποίηση …

Ποίηση για μένα είναι δημιουργία και ποιητή θεωρώ κάθε δημιουργικό άνθρωπο, τον ποιοτικά, ποιητικό άνθρωπο! «Κραυγές ατάκτως ερριμμένες» θα ονόμαζα τα ποιήματα μου.

 

Η ποίηση για μένα είναι ένα δρόμος προς τη γνώση του εαυτού. Μέσω των στίχων ανακαλύπτω σκόρπια κομμάτια του εαυτού μου. Τα συναρμολογώ και χτίζω πάνω μου το πρόσωπο που ονειρεύομαι να γίνω ως οντότητα. Είναι ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας.

Ο λόγος των προσωκρατικών , του Ηράκλειτου , του Εμπεδοκλή είναι ένα λόγος ποιητικός, φιλοσοφικός, επιστημονικός, θεολογικός. Τα αξιώματα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και επιστήμης έχουν αποτυπωθεί σε μορφή σχεδόν ποιητική. Εμείς οι νεοέλληνες ποιητές θα είμαστε πολύ αλαζόνες να ζητάμε αθανασία!... Η μελέτη και το διάβασμα της Λογοτεχνίας μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά ως προς τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Η καλή Λογοτεχνία καλλιεργεί το πνεύμα και οξύνει τη γνώση και τη συνείδηση.

Μέσα από τη διαδικασία της γραφής και της ανάγνωσης- μελέτης μπορούμε να ανακαλύψουμε δυνάμεις του εαυτού μας που δεν τις υποπτευόμασταν.

Τι κάνει ένα έργο να αντέχει στο χρόνο;

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ένα ποιητικό έργο του σήμερα θα αντέξει στο χρόνο.

Τα μεγάλα έργα φτιάχτηκαν προ πολλού !... Ο Παρθενώνας μια φορά χτίστηκε!

Όλα τα ωραία έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί προγενέστερα. Εμείς, μηρυκάζουμε την τροφή που μας έδωσαν οι προγονοί μας …

Απλώς… δημιουργώντας, έχουμε την ψευδαίσθηση του αγγίγματος της αθανασίας … Πως αφήνεις το χνάρι σου ή το αποτύπωμα σου πάνω σε ένα φύλλο χαρτί, σε ένα μουσαμά ή σε ένα λευκό μάρμαρο … Πάντως, ο αυξημένος αριθμός αναγνωστών, μελετητών ή αναλυτών ενός πονήματος ανοίγει το δρόμο για τη γνωστοποίηση και την αναγνώρισή του.

 

Στο τέλος,  έγινε απαγγελία του ποιήματος:

 

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ (σελ:18)

 

Ήλιε, δίσκε λαμπρέ, τροφοδότη,

το φως σπείρε και φώτιζε

νου και ψυχή

πριν οι μέρες μας λείψουν.

 

Ήλιε, χρυσέ αρματηλάτη, στολίδι ουράνιο,

της Γης το συθέμελο άνθισε

με της ελιάς τον ασημένιο κλώνο

και σφυρηλάτησε

με τα χρυσά σφυριά σου τον δίπυλο κόσμο.

 

Ήλιε, ουράνιε ανθέ, εσύ στρατηλάτη φωτεινέ,

με τη λαμπρή σου φορεσιά σβήσε τα σύννεφα

και προστάτεψε

της μάνας Γης το πρόσωπο

να καρπίσουν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

 

Την Αγάπη, την Ειρήνη, την Ελπίδα ταξίδεψε

πάνω από θάλασσες και στεριές

πριν ο Φαέθοντας γιος

δράξει τα ινία του άρματος Σου

και κατακάψει τη χέρσα ζήση μας

 

Αμήν.

 

Τετάρτη 7-5-2025

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ:Η ομιλία της δημοσιογράφου και Εκδότριας Ελευθερίας Στεργιοπούλου για την Ποιητική Συλλογή «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ», της Μαρίας Κολοβου-Ρουμελιώτη.

 

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η ομιλία της δημοσιογράφου και Εκδότριας  Ελευθερίας  Στεργιοπούλου  ξεκίνησε με τη γλυκύτατη απαγγελία του ποιήματος:  «ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ»  από την  Ποιητική Συλλογή «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ», κι εν συνεχεία μίλησε  για τις ώρες της αγρύπνιας που έδωσαν σχήμα, μορφή και πνοή στην εν λόγω ποιητική συλλογή των εκδόσεων «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023 της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη , μιλώντας με τέτοιο τρόπο σαν να μιλά η ίδια η ποιήτρια για το ποιητικό της έργο!

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ( σελ: 19 )

 
Ω, Πλάστη ζηλωτή,
στο χρυσό δείλι απλώνω τα χέρια

σαν γυμνός κλώνος,
να ντυθώ στολίδια κόσμια‧
να δροσιστώ

με των αγγέλων τα φιλήματα,
σαν γεμίζουν οι κόρφοι 
το ίμερο  χάδι.

Κι όταν σμίξουν οι έγνοιες

στον ίδιο χαιρετισμό,

με την αντάμωση της αγάπης
στην αναλαμπή της γαλήνης,

στην αντανάκλαση της λιγοστής χαράς,

θα κυοφορηθούν σπόροι  αγαπημένοι
να γεννηθεί η άνοιξη στην καρδιά

καταλαγιάζοντας τον χείμαρρο της θλίψης

 

100 ελευθερόστιχα ποιήματα πλαισιώνουν το καινούργιο μου πόνημα που φέρει τον τίτλο: ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023.

Μέσω της εν λόγω ποιητικής συλλογής επιχειρώ μια πτήση στον ανεξερεύνητο κόσμο της ψυχής, προσπαθώντας να με ανακαλύψω, συνδιαλεγόμενη με τις δυνάμεις εκείνες που για χρόνια με έτρεφαν, και μαζί τους να πορευτώ κρατώντας την ακεραιότητα της ψυχής μέσα στη φυλακή της ύλης …

«Ζωσμένη τους ιμάντες του φορτίου» μου, ακολουθώντας την τακτική της αγρύπνιας (ιδού και ο τίτλος του πονήματος:( ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ), γυροφέρνω «Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Θεού», κάνοντας «Παράκληση στο Απολλώνιο φως» για «Αναγέννηση» ψυχής , χρησιμοποιώντας ως όπλα την υπομονή και την αγάπη.

«Προτού πέσει το σούρουπο» και κλείσω τα ματόκλαδά μου, χορεύω νοερά με την ψυχή του παλιού μου σπιτιού και με όλα όσα διδάχτηκα στο χώρο του, υπενθυμίζοντας στον έσω εαυτό πως, «Είναι νεκροί κι οι ζωντανοί που σαν νεκροί ζούνε» επισημαίνοντας τη μοναδικότητα και την αξία της κάθε οντότητας κι απολαμβάνοντας το προνόμιο της ζωής .

«Με ένα χαρούμενο τιτίβισμα ελπίδας» και «Με την κιθάρα ανα χείρας» γίνομαι «ανιχνευτής» των όσων συμβαίνουν γύρω μου αποζητώντας την Πληρωμή του Χρέους μου.

Ταξιδεύω νοερά και οραματίζομαι…. χωρίς να με φοβίζει η «Ρουτίνα» της καθημερινότητας προσπαθώντας να προσεγγίσω την ουσία της ζωής .

Με «σθένος και ηρωισμό» αποζητώ το φως της αλήθειας, καθώς, τις ώρες της περισυλλογής και του εσωτερικού διαλόγου, η ψυχή φωτίζεται.

Συλλήψεις της στιγμής αλλά και συμπαντικές εκρήξεις…» συμβαίνουν … Σημάδια σήμανσης του Ενός «Πυρίγονου Νου».

Προχωρώ «Με δίχως παρωπίδες»… σπαράζοντας και ξεσπώντας σε ευχολόγια την ώρα του περάσματος από τις συμπληγάδες της οικουμενικής απειλής …

Σε ατέρμονη «αναμονή», «Ο μετανοών» λογισμός θέλει να βρεθεί «Στον κήπο της αγάπης» άλλες φορές με την ιδιότητα του «Νοσταλγού», άλλες με την ιδιότητα του «Ερημίτη», του περιπατητή «Διαβάτη», του «Είλωτα», του «Εργάτη», και κάποιες φορές με την ιδιότητα του «Αυτοτιμωρού» ή του Προσκυνητή, μέχρι να έρθει η «Κάθαρσις»

Συχνά πυκνά, ακούγονται «Κραυγές ατάκτως ερριμμένες»… μαζί με αγωνιώδεις δηλώσεις, ως απεγνωσμένη προσπάθεια να μεταπλάσω το παλιό σε καινούργιο… το ανύπαρκτο σε υπαρκτό… Να σηκώσω το βλέμμα ψηλά, να δω τον κόσμο σαν παιδί…. χωρίς να συνθλιφτώ από τις συγκυρίες. σελ:50

Σε όλο αυτό το ταξίδι, προχωρώ με «Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα» , προσφορά για αυτούς που με αγάπη τρέφουν τον αγώνα κι ειρηνικά σφίγγουν τα χέρια ανοίγοντας διάπλατη αγκαλιά προς τους κυνηγημένους σελ:94

Και συνεχίζω το ταξίδι μου… Πάντοτε, με γεμάτες τις αποσκευές φως ανιδιοτελούς αγάπης, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τα δώρα του Θεού, ψάλλοντας με την ψυχή μου ύμνους και καλοτάξιδες ευχές, πλημμυρισμένη με Πληρότητα ευδαιμονίας.

 

( Το κείμενο είναι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη)

 

Η ομιλία ολοκληρώθηκε απαγγέλλοντας το ποίημα «Πήλινο ανθρωπάκι» απ’ την εν λόγω ποιητική συλλογή.

 

 ΠΗΛΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ (σελ:33)

 

Το χώμα: η φύση μου!

Στο σώμα του γεύομαι τη ζωή.

Παντού  τυπωμένα τα ίχνη μου.

Ζυμωμένα με αίμα κι ιδρώτα  τα όνειρά μου.

Έβγαλα, ρίζες…

Πάνω του ρίζωσε το κορμί μου.

Λουλούδι  νιόβγαλτο, σήκωσα το κεφάλι στο φως.

Άνθισα  με τα κλαδιά μου υψωμένα για ήλιο.

Τα χέρια μου, άρπα δεκάχορδη,

ψαλμούς του Δαυίδ πάλλουν,

δώρα Θεού  αγκαλιάζοντας.

 

Κλαίει ο Θεός…

Βρέχει…

Ξεπλένει τη Γης….

Άρωμα αναβλύζει  Ανάστασης!

 

 

 

 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ Φιλόλογος-Ποιήτρια. Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "ΟΛΟΝΥΧΤΙΕΣ" της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ Φιλόλογος-Ποιήτρια.

(Ομιλία της Φιλολόγου και Ποιήτριας Αγγελικής Περδικάρη στην παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη  στη Στέγη Γραμμάτων «ΚΩΣΤΗ  ΠΑΛΑΜΑ», στις 7  Μαΐου  2025)

 

Τι να πει κανείς για ένα τέτοιο πόνημα! Αληθινό δώρο! Η αγαπημένη μας Μαρία, όχι μόνο ποιήτρια, αλλά και πολυτάλαντη καλλιτέχνης με την προτρεπτική, δυναμική γραφή της γεμάτη ρήματα υποβλητικά που μας καθηλώνουν, μας δημιουργούν αισθήματα κατάνυξης, εκθέτει το ποιητικό της πρόσωπο μα και την ευαίσθητη ψυχή της. Σκέψεις… λόγια… πράξεις. Όλα υφάδια στο δίχτυ  της Αιωνιότητας. 

Άλλοτε σε πρωτοπρόσωπο λόγο και άλλοτε σε διερευνητικό δεύτερο πρόσωπο θυμίζει εξομολογητικό μονόλογο ή συνομιλία με τον ίδιο της τον εαυτό. Αναδύει θέματα υπαρξιακά και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις κατανοώντας ταυτόχρονα ποιο μέρος της ύπαρξής της αιμορραγεί. «Να μπορείς να βρίσκεις το κουράγιο να βάζεις τις σπασμένες φτερούγες στον γύψο, να δέσουν με επιμονή, υπομονή και δύναμη» μας προτρέπει στο ποίημά της με τίτλο ΣΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΗΡΩΙΣΜΟΣ. Δεν διστάζει να κατονομάσει τα ρήγματα της ψυχής της να ψαύει τα άδηλα της μνήμης κτερίσματα. 

Με μεγάλη καταβύθιση στις ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ σου αγαπητή Μαρία, διείδα πως σκάβεις μέσα σου και τολμάς με γενναιότητα να έλθεις αντιμέτωπη με την αλήθεια που είναι επίπονη. Ρισκάρεις ανανήψεις, παρακάμπτεις τη σιωπή, μετράς τη σκιά σου, αναμετράς το ψυχικό σου σθένος. Και το κάνεις τόσο καλά γιατί όπως αναφέρεις και στο ποίημά σου με τίτλο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙΝΣΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ «που ντύθηκε με της Κλωθώς το νήμα, που αλαλάζει τη ζωή με ένα σισύφειο άσμα, λικνίζοντας τη λύπη απ’ την καρδιά, με έμπνευση και χάρη». 

Ναι, με έμπνευση και χάρη ενεργοποιείς τις λέξεις επιτακτικά να τινάξουν από πάνω τους τη σκόνη των όποιων συμβάσεων, να αναποδογυρίσουν τις έγνοιες, τα ζητήματα και να αποκαλύψουν νέες ελπιδοφόρες ζωοφόρες σημασίες. 

«Να γεννηθεί η άνοιξη στην καρδιά, καταλαγιάζοντας τον χείμαρρο της θλίψης».  

Η ποίησή σου σανίδα σωτηρίας στην οποία μας οδηγείς με σιγουριά αφού είναι εγκιβωτισμένη στην ευαισθησία, στην αγάπη, την πίστη, την αισιοδοξία, τον ρεαλισμό, μα πάνω από όλα στην ομορφιά της ψυχής σου μα και στην τέχνη της γραφής σου. Τα ζητήματα που αναδύονται μέσα από τους στίχους σου αποσκοπούν στην απελευθέρωση και την ανθοφορία της δικής σου εσωτερικής πυξίδας, τη γαλήνη, την ελπίδα, την ισορροπία. 

«Οι προσευχές με λυγμούς προσπαθούν να ημερώσουν εξαγριωμένους ωκεανούς που σκαν τα κύμματά τους», έτσι ακριβώς γράφεις στο ποίημά σου ΑΤΙΤΛΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ. 

Έτσι ακριβώς!!! Χωρίς καμία αμφισημία μας τονίζεις πως η ζωή συνεχίζεται « μέσα στου κόσμου την αντάρα» κι εσύ μας θέλεις παρόντες δυνατούς κι αισιόδοξους, με ανθισμένες ολόφωτες ψυχές «να κρατούμε την ελπίδα μην την πνίξει το ρέμα». Μας προτρέπεις να καλλιεργήσουμε τα δικά μας χωραφάκια, να ξεριζώσουμε  τα αγριόχορτά μας, να συνεχίσουμε το μοίρασμα με φιλοπονία, ταπεινότητα, καλοσύνη. Να βρούμε τον αληθινό Άνθρωπο μέσα μας και δίπλα μας. Γιατί όπως ομολογεί και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος  «Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε». 

Ναι, άπαξ και το διαβάσουμε, δεν ξεριζώνονται οι ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ σου από την καρδιά μας!!! Κι όπως λες κι εσύ στο ποίημά σου ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ «καλό ταξίδι στα όνειρα που ταξιδεύουν, στα λόγια που έγιναν ρίμα. Καλό ταξίδι, σε όλους τους συνοδοιπόρους της Ζωής. Καλό  ταξίδι στη ρότα μας»…. στη ρότα σου. 

Καλό ταξίδι στις ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ σου, αγαπητή Μαρία! Καλόδρομο το ταξίδι τους σε καρδιές ευπρόσδεκτες γεμάτη συναίσθηση σαν τη δική σου!!! 

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΟΝ.ΚΑΝΔΥΛΑΣ: ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 

ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

(Κείμενο ομιλίας του Ιωάννη Διον.Κάνδυλα στα πλαίσια των Φιλολογικων Βραδυνών της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος που δόθηκε στη Στέγη Γραμμάτων ¨ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ" και με τη συνεργασία της τη Δευτέρα 5η Μαϊου 2025)

      Πάμε κι εμείς τούτο το όμορφο δειλινό του Μάη , πάμε κι εμείς κατά του Αλφειού και της ΄Αλτης τα περάσματα, κατά κει που η σκέψη παραδίνεται αφοπλιστικά στη μαγεία ενός ιδιότυπου Ολυμπιακού Μεγαλείου (Εικ.1). ΄Ενας άλλος κόσμος εδώ, όπου  η σιωπή παύει να είναι άφωνη, αφαιρετική. Αντίθετα, από κάθε γλυπτό δημιούργημα, αναδίνεται παλμός μυστηριακός που κινητοποιεί  αναπλαστικά σκέψη και καρδιά.  Και, εγώ, γειτονάκι της Αρχαίας Ολυμπίας, μεγάλωσα με το όραμά της  που απλώνεται πάνω σ’   ολόκληρη την Ηλειακή μου τη  γη.  

      Και, σας ομολογώ πως.  στα χρόνια της ωριμότητας, πιστός ακόλουθος   του Ολυμπιακού Πνεύματος, βάλθηκα να ξετυλίγω ολόκληρο το νήμα της  ζωής  μου, όλο και ποιο πίσω, όλο και ενωρίτερα, ώσπου σταμάτησα στα χρόνια της εφηβείας. Και, εκεί, βρέθηκα πάνω στους στίχους του Καβάφη:  «Με τόσες περιπέτειες, με τόσες γνώσεις, ήδη εκατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν» . Το κατάλαβα, το κατάλαβα και , με της Ιθάκης τις περιπέτειες, διδάχτηκα  και εγώ πως, σε τούτον εδώ τον κόσμο, υπάρχει και μία άλλη ποιότητα ζωής, εκείνη της αγωνιστικής καταξίωσης… Όπου,  τίποτε δεν χαρίζεται, όλα τα αληθινά τιμήματα κερδίζονται με ιδρώτα και μόχθο.  Και, αν έχουμε  αγωνιστική προδιάθεση,  ασφαλώς, μέσα στη λαχανιασμένη αναπνοή του Ολυμπιακού αγωνιστή, θα αντικρύσουμε  μία μεθυστική αθλητική φυσιογνωμία  πάνω σε σώμα  φωτεινά νεανικό.  Και, είναι τούτο το φως τόσο δυνατό που φωτίζει ολόσωμη και ελκυστική  την απείραχτη  Αλήθεια. 

     Και, με τούτη την Ολυμπιακή μου τη φόρμα,   χάριν αυτής της  όμορφης συνάντησης μαζί σας, για μια ακόμη φορά,   επισκέφτηκα ψυχολογικά το χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου (Εικ. 2) Και…να:  Ηδη,  ο αρχαίος Έλληνας αθλητής, διαβαίνει το κατώφλι της  πύλης του Σταδίου, ταχύπαλμος και ταχυπνοϊκός, λόγω της αγωνίας για μία πολυπόθητη νίκη.   Μα την Αλήθεια, εκείνες τις στιγμές, θα ήθελα να προλάβω εκείνο τον αθλητή σ’ αυτήν εδώ την πύλη και να του ψιθυρίσω φιλικά:   « Ησύχασε … Προχώρα με όλα τα εφόδια του Ολυμπιακού πνεύματος που σου δίδαξε η μακροχρόνια αθλητική σου η  εμπειρία.  Και… στοχάσου  πως ο στίβος δεν είναι τόπος σφαγής . Είναι πρότυπο της καθημερινής μας ζωής, όπου, ο κάθε τίμιος αγωνιστής, παλεύει, μοχθεί  και  τολμάει, όπως εσύ, αλλά ποτέ δεν κάνει πίσω.  ΄Αντε , το στάδιο σε περιμένει ολάνοιχτο… Και ο Ολυμπιακός Δίας μαζί σου… Καλή επιτυχία…

       Όμως, τώρα, πρέπει να   επιστρέψω στο Ολυμπιακό μου το πόστο, (Εικ. 3): ΄Ενα ανάγλυφο Ολυμπιακό παλικάρι της νιότης, με κορμί αθλητικά καταπονημένο, όπου, φαίνεται πως μόλις βγήκε ηττημένο από το Στάδιο. Κινήσεις ολότελα αυτοματικές, κεφαλή με κλίση στο στήθος ενώ στο πρόσωπο και στα κλειστά τα μάτια είναι καταφανής μία αβάσταχτη θλίψη.  Και,   σχεδόν αυτοματικά, βάλθηκα να σκηνοθετήσω μία φανταστική μεν, όμως ρεαλιστική παράσταση από τη ζωή αυτού του παλικαριού: Λοιπόν, τον φαντάστηκα  ν’ αγκαλιάζει με πονόψυχη στοργή τον κορμό της ελιάς  ωσάν να της ψιθύριζε: «Σ’ αγάπησα, σε πόθησα παράφορα, μ’ όλη μου τη ζωή. Κι  έχασα το στεφάνι σου από τα όνειρά μου, την τελευταία στιγμή. Παρ’ όλ’ αυτά, θα σ’  αγαπώ παντοτινά και, για τον πόνο της ήττας, θα αλείφωμαι βαλσαμικά με το δικό σου το λάδι…»  ΄ Και άλλα και άλλα…ώσπου, στο σκηνικό,  παρουσιάστηκε πανέμορφη, θηλυκή φιγούρα, που, ελαφρά δακρυσμένη, τον ζύγωνε, όλο τον ζύγωνε και , τελικά, ρίχτηκε στην αγκαλιά του.  Και, τον φιλούσε, τον φιλούσε αδιάκοπα, πάνω στα δακρυσμένα του τα μάτια, στο  κάθιδρο πρόσωπο, στο στήθος παντού…   Κι ήταν εκείνο το  συναπάντημα  μία ελκυστική εικόνα της παρήγορης ανακούφισης…  Δώρο πραγματικά θεϊκό,  που, πέρα από κάθε  ωμή , ίσως, μηχανιστική αναμέτρηση, ανοίγει διάπλατα την καρδιά μας , γεμάτη από αγαπητική συμπαράσταση , γονεϊκή, φιλική, αδελφική, ερωτική… 

        Και, αφήνοντας εκείνη τη φανταστική μου  σκηνοθεσία του νεαρού ηττημένου αθλητή,   διατήρησα στο λογισμό μου ένα πέρασμα μέσα από την αθλητική του διαδρομή:  Όπου, η καθημερινή, πολύμοχθη  επιδίωξη για κάθε στόχο μας,  συμβαδίζει με την ματαίωση, την ακύρωση. ΄Και, αυτό, είναι το μότο του Ολυμπιακού αγωνιστή: «ευτυχών μεν μέτριος ίσθι, δυστυχών δε φρόνιμος»  Και τούτο το πολύτιμο αρχαίο γνωμικό, αυτόματα ενεργοποιεί λογισμό και  ορμή ενθαρρυντική: «δική σου η ζωή,  προσπάθησε πάλι» «τάχ’ αύριον έσετ’ άμεινον» (αύριο θα είναι καλύτερα). Ναι:  Δύναμή μου ,θάρρος μου και  αισιοδοξία μου.  Όπως ακριβώς το νωθρό νεροκύλισμα του αγαπημένου μου γείτονα, του Αλφειού: Ποτέ δεν έκαμε πίσω, ποτέ δεν δείλιασε σε στενά, σχεδόν απαγορευτικά περάσματα της κοίτης του, αντίθετα προχωρεί, ελίσσεται,  άλλοτε άνετα, άλλοτε στενωτικά, μα προχωρεί. Με μοναδικό, ασίγαστο πόθο, να ριχτεί στην αγκαλιά μιάς αχόρταγα φιλήδονης θάλασσας.  Τέλος πάντων,  με τα πιό πάνω Ολυμπιακά μου εφόδια,   είπα να ξανοιχτώ σε μία ολοκάθαρη διαστρωμάτωση  της εποχής μας:    ΄Οπου,.  σιγά-σιγά, το αλλόφυλο, ξενικό  παραλήρημα  εισέβαλε και στη Χώρα μας και παραμόρφωσε ασύστολα ολόκληρη τη  φιλήσυχη τη ζωή μας,  και, μαζί της την ατίμητη ηδονή της τιμιότητας. Και, στη θέση της τελευταίας, σήμερα διατίθενται άφθονα  φτηνά ηδονικά υποκατάστατα   «της μιάς βραδιάς»  προσιτά στον κάθε λαίμαργο τυχοδιώκτη.  Και, δυστυχώς, τούτη η κακότεχνη απομίμηση της γνήσιας ηδονής δεν ξέφυγε και από το σύγχρονο Διεθνές Ολυμπιακό Στάδιο. ΄Οπου, κάποιοι  αθλητές, είναι αδύνατο να πλαγιάσουν στον αθλητικό χώρο χωρίς ερωτικό συμπλήρωμα. Μωρέ τι μας λες; Τόσοι και τόσοι ήρωες, πολεμικοί, θρησκευτικοί , ακόμη και άντρες εξόριστοι ή εγκλεισμένοι σε τόπους καταναγκασμού πώς την έβγαλαν καθαρή και μονάχα εσύ αδυνατείς να κοιμηθείς μόλις λίγα 24ωρα χωρίς ηδονικό μεθύσι;   Κρίμα στο μπόϊ σου το ακατέργαστο,  ποτέ όμως αθλητικό ή, περισσότερο, Ολυμπιακό … Και… μην τολμήσεις να ζυγώσεις της Ολυμπίας το άβατο, εκεί θα σηκωθεί βοριάς κι ανεμοστρόβιλος  και θα σε πνίξει ο Αλφειός… 

     «Laboremus» , «ας εργαζώμεθα» όπως είπε ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Και, τούτο το  πολύτιμο φυλαχτό  φύλαξέ το στην καρδιά σου  νεαρέ μου αγωνιστή της σύγχρονης δύσβατης ζωής μας και μέσα σ’ αυτό  φύλαξε  όνειρα , οράματα, προσδοκίες που τόσο φιλότιμα περιβάλλουν κάθε νεανικό σου στοχασμό….  Και στοχάσου, πως η Ολυμπιακή ιδεολογία ποτέ δεν ζυγώνει τη  φυγόπονη  στείρα  «ραστώνη»  της καφετέριας ή τα ολονύχτια μεθοκοπήματα   μιάς  εκτροχιασμένης   νεολαίας με δάνεια ανεξόφλητα απ’ των γονιών τα πενιχρά αποθέματα…Κι όλα αυτά  ως ανταπόκριση σε κάλπικες απομιμήσεις μιάς κακόφατσης  «παγκοσμιοποίησης»… Αντίθετα, ο φιλότιμος νεαρός ονειρευτής μοχθεί  και ιδρώνει χωρίς ιδιοτέλεια, στα Ολυμπιακά τα εργατοχώραφα…

       «Είμαστε άντρες εμείς…»  όπως έγραψε ο συμπατριώτης και συνάδελφός μου γείτονας του Αλφειού, ο Καρκαβίτσας. Και ποτέ δεν θα ταπεινώσουμε τον Ολυμπιακό εαυτό μας  με ατέλειωτες ώρες ικετευτικής επαιτείας  πάνω στα σκαλάκια πολιτικών  καταλυμάτων για ένα κομμάτι άνοστο ψωμί διορισμού.  Πολύ περισσότερο, αν ο διορισμός αυτός, εκτοπίζει υποψήφιο με υψηλές εργατικές επιδόσεις ή, ακόμη, με αναπηρική δυσπραγία. Ο πραγματικός άντρας, με φόρμα ηρωικού περιπατητή,  ανοίγει πολλά μονοπάτια μέσα στους  ακανθόβατους φραγμούς δύσβατων δασών και προχωράει, προχωράει  για ν’αντικρύσει του ήλιου το πολυπόθητο φως…   Και, κάτω από τούτο το φως, αν θέλεις, νεαρέ μου οραματιστή της Ολυμπιακής άθλησης,  πάνω στο νεανικό σου στο στήθος,  ως σύμβολο της ατίμητης Ελληνικής καταγωγής σου, αποτύπωσε ένα στεφάνι ελιάς,  αιώνιο σύμβολο των πολύτιμων ιδανικών σου… Και, εκείνο το στεφάνι  θα λέει πολλά: Ότι, και περήφανοι ΄Ελληνες  είμαστε και  μοναδικοί επιδέξιοι   χειριστές του Ολυμπιακού Μεγαλείου.  

     Και, εγώ, ταπεινός Ολυμπιακός ξωμάχος, στάθηκα με αμηχανία ανάμεσα σε τούτο το αχαλίνωτο το  ξέσπασμα όπου ο ορθός λόγος παραμορφώνεται σχιζοφρενικά (Εικ. 4). Και, δεν σας το κρύβω: με τις  σκέψεις αυτές με πήρε ο  φόβος μιάς εγκατάλειψης, μιάς Ολυμπιακής ορφάνιας και, σε τούτες τις στιγμές  αποζητάω στήριγμα και  ικετεύω τον  Ολυμπιακό μου το λογισμό:   « Μείνε κοντά μου, μην με αφήσεις μόνο κι αβοήθητο σε τούτη την ηδονική παραζάλη, όπου, όχι σπάνια, συμβαδίζει με το έγκλημα,  έτοιμο να πυροδοτήσει  και τη δική μου τη ζωή, ακούραστη ξωμάχισσα στα χωράφια της Ολυμπιακής εργατιάς…. Φώτισε το δρόμο μου με τη δάδα του Ολυμπιακού δρομέα  και … χάρισέ μου ατόφια την Ελπίδα μιάς παλινόρθωσης στην ματωμένη τη Χώρα μας.. Και κάμε γλυκύτατο βάλσαμο την ψυχή μου και πότισε μ’ αυτό το μικρό το παιδάκι που κλαίει  ασταμάτητα στην έρημη αυλή  καθώς περιμένει μάνα και πατέρα που δεν θα γυρίσουν ποτέ…» 

(Εικ. 5)

Οι πόθοι μας ξεκίνησαν  κάποιαν αυγή

Και στο δρόμο τους  κατακόπηκαν…

 

Και, μαζί τους κατακόπηκαν όλα τα στοιχεία του Ολυμπιακού στοχασμού: αγάπες συγγενικές, όνειρα, προοπτικές,  όλα κατακόπηκαν   ματαιωτικά…  Και… τι απόμεινε;   Μία αχαλίνωτη ηδονική πολυμορφία της φτήνιας,  όχι σπάνια,  τραυματικά ματωμένη, γυναικοκτονικά  μαχαιρωμένη , αυτοκτονικά  ερημωμένη, ναρκωτικά φαρμακωμένη…..   Και τότε  ήταν που το μωράκι των ολίγων μηνών, πετάχτηκε στου Στρυμόνα τα παγωμένα νερά ή στον κάδο των σκουπιδιών ή και δηλητηριάστηκε από την ίδια του την  κακορίζικη τη μάνα… Και, τότε ακριβώς, το αγοράκι της Κρήτης  κατακάηκε, ματώθηκε, ξυλοφορτώθηκε ανελέητα από παράνομο δεσμό ηδονικής αποχαλίνωσης….  Και άλλα και άλλα, σε όλους γνωστά…     (ενός λεπτού  ΣΙΓΗ: Στρυμόνας , Τζωρτζίνα, Μαλένα, Ίριδα, Παναγωτάκης της Αμαλιάδας, μαρτυρικός ΄Αγγελος της Κρήτης…) .   Αλλά και στη γειτονιά της εφηβείας τα πράγματα δεν υπήρξαν καλύτερα.    Και εγώ, ταπεινός δουλευτής στα Ολυμπιακά αγροκτήματα, πάντα διατηρώ στην καρδιά μου το Γιακουμάκη της Γαλακτοκομικής , την Τοπαλούδη από τη Ρόδο, τον Καμπανό  από τη Θεσσαλονίκη και τόσους  άλλους… θύματα ενός ανόητου bulling και οπαδισμού  … Αλλά  πόσους να χωρέσει τούτη η καρδιά καθώς, σχεδόν κάθε ημέρα, κατακόβονται γονείς, γυναίκες ανυπεράσπιστες, νεαροί ανυποψίαστοι και παιδάκια της κούνιας…                                     Μα την Αλήθεια, με τις σκέψεις αυτές, αισθάνθηκα το Οξυγόνο      που ανάσαινα, να γίνεται όλο και λιγώτερο αποτελεσματικό, σχεδόν ασφυκτικό…     Και,  με  αγωνία  δυσπνοϊκή,  γαντζώθηκα  πάνω στην μοναδική παραστάτισσα της ζωής μου, στην τριλογία  του ωραίου, του μεγάλου, του αληθινού,  μοναδικό μου στήριγμα  σε τέτοιες δύσκολες στιγμές.   Και, πάντα σε εναγώνια αναζήτηση  ελεύθερου Οξυγόνου, κατηφόρισα, κατηφόρισα προς το Νότο, όπου, ούτε τραίνα συγκρούονται, ούτε οι ενοχές μπαζώνονται ,ούτε πολιτικές απάτες λαδώνονται … Και ο δρόμος μου μ’ έβγαλε  σε μικρή εργατική πολίχνη, λίγο πριν από το πέρασμα της ολυμπιακής φλόγας  που, στα χέρια του Ολυμπιακού του δρομέα,  αδελφώνεται αρμονικά με το κλαδί της ελιάς (Εικ.6) .   Και, στο αντίκρισμα  του δρομέα μου, παρεκτόπισα από την σκέψη μου όλες τις παραπάνω απαισιόδοξες εμπειρίες.     Και, τότε,  αυτοματικά, βυθίστηκα  σε ονειρικούς στοχασμούς, πού, τελικά, με οδήγησαν δίπλα στη φλόγα. Και πίστεψα πως έτρεχα δίπλα στο δρομέα,  αφουγκραζόμουν τους παλμούς της καρδιάς του, και, μαζί του, ανάσαινα αναπνοή λαχανιασμένη. Και, για να πω την αλήθεια, θα είχα καλύτερη έμπνευση δίπλα στο κορίτσι…. Τέλος πάντων, έτρεχα, έτρεχα με πόθο ασυγκράτητο  να ξανοιχτώ σε ελεύθερο Ορίζοντα , ν’ ανασάνω επί τέλους Οξυγόνο, πολύ οξυγόνο  ,ελεύθερο κι ολοκάθαρο, όπως η σκέψη του Λαού μας….    Και, με τούτη την αχαλίνωτη ορμή, πάντα με το λεβέντη το δρομέα μου,  άφοβος κι ελεύθερος, παρεκτόπισα – μπάντα! –σπείρες μικροπολιτικές, δημοσκοπικούς λαχειοπώλες,  χάρτινες  Κυβερνητικές   υποσχέσεις  και φούστες και παντελόνια και εσώρουχα από τα έδρανα της Βουλής…. Και ήταν τούτη μου η εξόρμηση μία ανεπανάληπτη μέθη, με κατακόκκινο σπιθάτο κρασί από γάμο στην Κανά  κι ας παν στην ευχή βάσανα αγχωτικά , αγωνίες και πόνοι  τούτης της εφιαλτικής εποχής μας….    Τελικά, από τούτο το ονειρικό μου το φτεροκόπημα μ’ έβγαλε η αγχωτική καθημερινή πραγματικότητα:  Κι όταν ο λογισμός μου επέστρεψε στη καθημερινή ρουτίνα της πολίχνης,  ο δρομέας μου  είχε ήδη εξαφανιστεί στα βάθη του Ορίζοντα, με το ατίμητο αγωνιστικό του το μήνυμα, βαθιά φυλαγμένο στην καρδιά του,  όπως του το εμπιστεύτηκε η ιέρεια της σεμνής Ολυμπιακής τελετής…  Και, εγώ, θύμα  μιάς στενόκαρδης αναπνοής,   ξαναγύρισα στο τυποποιημένο , λιγοστό οξυγόνο  της Κοινωνικής μου ζωής,  και εκείνο,  αιχμάλωτο στα Capital Controls  Mόσχας και Ουάσιγκτον, όχι όμως λιγώτερο και σε εκείνα του Ματιού και των Τεμπών… 

    

¨Όπως και αν συμβαίνει, ύστερα από τούτη την ονειρική συντροφιά με το δρομέα, θα συνεχίσω το δρόμο του Νοτιά, εκεί, στο κατάλυμά μου το Ολυμπιακό… Και, σε πείσμα της όποιας καταπίεσης,  ποτέ δεν θα δειλιάσω απέναντι σε τούτο το παγκόσμιο   πολεμικό  παραλήρημα,  και  πάντα θα υψώνω κραυγή απειλητική, απέναντι σε κάθε ξενόφερτη  κακόβουλη   απειλή: «Μακριά από τούτη την αρχαιολογική μου κληρονομιά, μη ζυγώσετε την Ολυμπιακή μου τη γη, που μου την εμπιστεύτηκαν Αιώνες και γενιές…  ΄Ένα κορμί μου απομένει και τούτο, γράφτε το καλά,  αν χρειαστεί, θα το θυσιάσω, αμυνόμενος εκεί, στην είσοδο του Σταδίου…»  Και, εκεί, άγρυπνος κι ασάλευτος,   θα  φυλάω σκοπιά  όπως  ακριβώς ο φρουρός στο  Σταθμό της Κατερίνης, έστω, και χωρίς το «τραίνο που φεύγει στις οχτώ», αφού εκείνο συντρίφτηκε από την ολιγωρία των Τεμπών... Κι ό,τι ’ναι νάρθει ’θε να να ’ρθεί….  Εκεί, στο πόστο μου, μέχρι να  κλείσω τα μάτια.  Κι όταν σβηστεί το φως των ματιών μου,  ασφαλώς, κάποιοι άλλοι φρουροί  θα πάρουν  τη θέση μου, μακάρι κάποια δικά σας, δικά μας παλικάρια….  

 

          Κάπου εδώ, θεωρώ πως ήρθε η ώρα να αφήσω  τούτο το  τιμητικό μου το πόστο. Και, πιστέψτε με, αγαπητοί μου  ακροατές,  δεν είμαι καθόλου εγωιστής, και τίποτε από όλα τα  πιο επάνω προσωπικά μου βιώματα δεν προτίθεμαι να κρατήσω για τον εαυτό μου. Αντίθετα, ολάνοιχτη θ’ αφήσω την καρδιά μου , γεμάτη από κάθε αγωνιστικό μήνυμα αυτής της διάλεξης και,  όποιος θέλει,  μπορεί να πάρει μαζί του όποια στοιχεία επιθυμεί.  ΄Οσο για σένα, νεαρέ μου οραματιστή της όποιας όμορφης κατάκτησης στον αγώνα σου, δώσε πίστη στο Ολυμπιακό το πρότυπο,  πολύτιμο στήριγμα σε μία ολοκάθαρη , αμόλυντη Συνείδηση. Και είναι τούτη η Συνείδηση  που, κάθε καινούργια  αυγή, ανατέλλει ολοφώτεινη, μαζί με του ήλιου το φως, και μας δίνει κουράγιο και δύναμη στη μέρα που ακολουθεί,  μακριά από κάθε  απειλή, φόβο , ή ενοχή.. Και… τη νύχτα… κάθε νύχτα, κατάκοπη από τον άγιο μόχθο της ημέρας, παραδίνεται  ηδονικά στην αγκάλη του πιο γλυκοφίλητου ύπνου… 

   Και, μόνο μια στιγμή, πριν σηκώσω το φερμουάρ τούτης της διάλεξης, ένα όμορφο τετράστιχο του ποιητή Ι. Πολέμη χαρισμένο σε όλους εσάς:

 

 «Μη φοβηθείς αυτόν που εστήριξε

την πίστη επάνω στην ελπίδα.

Τον είδα στη ζωή να μάχεται

μα πάντ’ ανίκητον τον είδα» 

                              Ι. Κάνδυλας