EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ:Η ομιλία της δημοσιογράφου και Εκδότριας Ελευθερίας Στεργιοπούλου για την Ποιητική Συλλογή «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ», της Μαρίας Κολοβου-Ρουμελιώτη.

 

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η ομιλία της δημοσιογράφου και Εκδότριας  Ελευθερίας  Στεργιοπούλου  ξεκίνησε με τη γλυκύτατη απαγγελία του ποιήματος:  «ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ»  από την  Ποιητική Συλλογή «ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ», κι εν συνεχεία μίλησε  για τις ώρες της αγρύπνιας που έδωσαν σχήμα, μορφή και πνοή στην εν λόγω ποιητική συλλογή των εκδόσεων «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023 της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη , μιλώντας με τέτοιο τρόπο σαν να μιλά η ίδια η ποιήτρια για το ποιητικό της έργο!

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ( σελ: 19 )

 
Ω, Πλάστη ζηλωτή,
στο χρυσό δείλι απλώνω τα χέρια

σαν γυμνός κλώνος,
να ντυθώ στολίδια κόσμια‧
να δροσιστώ

με των αγγέλων τα φιλήματα,
σαν γεμίζουν οι κόρφοι 
το ίμερο  χάδι.

Κι όταν σμίξουν οι έγνοιες

στον ίδιο χαιρετισμό,

με την αντάμωση της αγάπης
στην αναλαμπή της γαλήνης,

στην αντανάκλαση της λιγοστής χαράς,

θα κυοφορηθούν σπόροι  αγαπημένοι
να γεννηθεί η άνοιξη στην καρδιά

καταλαγιάζοντας τον χείμαρρο της θλίψης

 

100 ελευθερόστιχα ποιήματα πλαισιώνουν το καινούργιο μου πόνημα που φέρει τον τίτλο: ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023.

Μέσω της εν λόγω ποιητικής συλλογής επιχειρώ μια πτήση στον ανεξερεύνητο κόσμο της ψυχής, προσπαθώντας να με ανακαλύψω, συνδιαλεγόμενη με τις δυνάμεις εκείνες που για χρόνια με έτρεφαν, και μαζί τους να πορευτώ κρατώντας την ακεραιότητα της ψυχής μέσα στη φυλακή της ύλης …

«Ζωσμένη τους ιμάντες του φορτίου» μου, ακολουθώντας την τακτική της αγρύπνιας (ιδού και ο τίτλος του πονήματος:( ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ), γυροφέρνω «Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Θεού», κάνοντας «Παράκληση στο Απολλώνιο φως» για «Αναγέννηση» ψυχής , χρησιμοποιώντας ως όπλα την υπομονή και την αγάπη.

«Προτού πέσει το σούρουπο» και κλείσω τα ματόκλαδά μου, χορεύω νοερά με την ψυχή του παλιού μου σπιτιού και με όλα όσα διδάχτηκα στο χώρο του, υπενθυμίζοντας στον έσω εαυτό πως, «Είναι νεκροί κι οι ζωντανοί που σαν νεκροί ζούνε» επισημαίνοντας τη μοναδικότητα και την αξία της κάθε οντότητας κι απολαμβάνοντας το προνόμιο της ζωής .

«Με ένα χαρούμενο τιτίβισμα ελπίδας» και «Με την κιθάρα ανα χείρας» γίνομαι «ανιχνευτής» των όσων συμβαίνουν γύρω μου αποζητώντας την Πληρωμή του Χρέους μου.

Ταξιδεύω νοερά και οραματίζομαι…. χωρίς να με φοβίζει η «Ρουτίνα» της καθημερινότητας προσπαθώντας να προσεγγίσω την ουσία της ζωής .

Με «σθένος και ηρωισμό» αποζητώ το φως της αλήθειας, καθώς, τις ώρες της περισυλλογής και του εσωτερικού διαλόγου, η ψυχή φωτίζεται.

Συλλήψεις της στιγμής αλλά και συμπαντικές εκρήξεις…» συμβαίνουν … Σημάδια σήμανσης του Ενός «Πυρίγονου Νου».

Προχωρώ «Με δίχως παρωπίδες»… σπαράζοντας και ξεσπώντας σε ευχολόγια την ώρα του περάσματος από τις συμπληγάδες της οικουμενικής απειλής …

Σε ατέρμονη «αναμονή», «Ο μετανοών» λογισμός θέλει να βρεθεί «Στον κήπο της αγάπης» άλλες φορές με την ιδιότητα του «Νοσταλγού», άλλες με την ιδιότητα του «Ερημίτη», του περιπατητή «Διαβάτη», του «Είλωτα», του «Εργάτη», και κάποιες φορές με την ιδιότητα του «Αυτοτιμωρού» ή του Προσκυνητή, μέχρι να έρθει η «Κάθαρσις»

Συχνά πυκνά, ακούγονται «Κραυγές ατάκτως ερριμμένες»… μαζί με αγωνιώδεις δηλώσεις, ως απεγνωσμένη προσπάθεια να μεταπλάσω το παλιό σε καινούργιο… το ανύπαρκτο σε υπαρκτό… Να σηκώσω το βλέμμα ψηλά, να δω τον κόσμο σαν παιδί…. χωρίς να συνθλιφτώ από τις συγκυρίες. σελ:50

Σε όλο αυτό το ταξίδι, προχωρώ με «Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα» , προσφορά για αυτούς που με αγάπη τρέφουν τον αγώνα κι ειρηνικά σφίγγουν τα χέρια ανοίγοντας διάπλατη αγκαλιά προς τους κυνηγημένους σελ:94

Και συνεχίζω το ταξίδι μου… Πάντοτε, με γεμάτες τις αποσκευές φως ανιδιοτελούς αγάπης, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τα δώρα του Θεού, ψάλλοντας με την ψυχή μου ύμνους και καλοτάξιδες ευχές, πλημμυρισμένη με Πληρότητα ευδαιμονίας.

 

( Το κείμενο είναι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη)

 

Η ομιλία ολοκληρώθηκε απαγγέλλοντας το ποίημα «Πήλινο ανθρωπάκι» απ’ την εν λόγω ποιητική συλλογή.

 

 ΠΗΛΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ (σελ:33)

 

Το χώμα: η φύση μου!

Στο σώμα του γεύομαι τη ζωή.

Παντού  τυπωμένα τα ίχνη μου.

Ζυμωμένα με αίμα κι ιδρώτα  τα όνειρά μου.

Έβγαλα, ρίζες…

Πάνω του ρίζωσε το κορμί μου.

Λουλούδι  νιόβγαλτο, σήκωσα το κεφάλι στο φως.

Άνθισα  με τα κλαδιά μου υψωμένα για ήλιο.

Τα χέρια μου, άρπα δεκάχορδη,

ψαλμούς του Δαυίδ πάλλουν,

δώρα Θεού  αγκαλιάζοντας.

 

Κλαίει ο Θεός…

Βρέχει…

Ξεπλένει τη Γης….

Άρωμα αναβλύζει  Ανάστασης!