ΒΡΑΒΕΙΑ 9ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ 19-3-2018

ΒΡΑΒΕΙΑ  9^ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ  ΜΑΘΗΤΩΝ

ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΩΝ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ

19-3-2018

                            Α  ΒΡΑΒΕΙΟ

                  ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΟ

Εύκολο, να γνωρίζεις   ανθρώπους…

Δύσκολο, φίλους να κάμεις.

Η αλήθεια σπάνια σ’ ακουμπά

Κι εσύ μόνος, χωρίς κανένα.

Σε τούτη τη ζωή είν’ γνωστό

Πως θρησκεία,έχουν μόνο οι φτωχοί,

Οι έχοντες απλά φουσκώνουν

Κι αφήνουν το λαό

Να ονειρεύεται,

Ομορφιές κι ανέσεις

Για τον άλλο κόσμο

Απλά…

Κύνθια-Μαρλένα Γεωργακοπούλου

Μαθήτρια Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδος

                          Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΛΕΞΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ

-Λέξεις  σάπιες κάνουν

Την  έκφραση αδύναμη, για ο,τι σφαδάζει μέσα μου

Τις ακούω άλλοτε θλιμμένα και άλλοτε τις συναντάω

Μεταμορφωμένες σε σχήμα, σε  χρώμα, με εξαίσια μυρωδιά

(φορές τις σπατάλησα) μα πάντα τις  εμπιστεύομαι

Βλέπω πιο απλή της ζωή, όταν μεταμορφώνεται από τις λέξεις.

Το Όνειρο πιο απλό, όταν γεννάει ένα παραμύθι.

Ο έρωτας βουβός με μηνύματα.

Η ουτοπία χάνεται στην μετάφρασή της.

Ορθή η θεωρία της λέξης.

 Μαρίνα Μπαχαρίδη

Μαθήτρια Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδος

\

                        Γ΄ΒΡΑΒΕΙΟ

ΝΕΦΕΛΗ(ΜΟΥ)

Περπάτησες και απόψε σε εκείνο το σκοτεινό

κι αιματηρό όνειρο γλυκιά μου

Περπάτησες  και πάλι στο δρόμο που φοβάσαι μιας και δεν είχες άλλη επιλογή

έτρεχες να σωθείς από την Κίνηση που είχε αρχίσει να οργιάζει.

Τρέχεις να σωθείς από τα τετράχρονα τέρατα που σε κυνηγούν,

τυφλώνοντας σε με τα επιβλητικά και απάνθρωπα φώτα τους.

Τι κρίμα…

Κρίμα που το χέρι σου έγινα θρύψαλα από το κρύο,

μιας και δεν ήμουν εκεί να στο ζεστάνω.

Μόνη, ολομόναχη και πάλαι περπατάς

με αυτό το ύφος που χρόνια με σκοτώνει

δίχως να μπορώ να βγάλω  τη μιλιά

αργοπεθαίνω στην καστανή  πλάση των ματιών σου.

Συνέχεια έτρεχες γλυκιά μου ηρωίδα

που τις σελίδες μου με πόνο τις γεμίζεις

και εγώ με αγάπη  δίχως οίκτο προσπαθώ να σ’ αγκαλιάσω

άπιαστη  μου ηλιαχτίδα.

Και τώρα τρέχεις να κρυφτείς από τι δεν το κατέχω

μάταια προσπαθείς να μου το πεις

μια συννεφιασμένη φωτεινή μέρα.

Μια μέλισσα κάθεται στο θώρακα σου

Κοπιάζοντας να κρυφτεί στο μαυρισμένο στήθος σου

Κι εσύ τη διώχνεις με τη γατσιασμένη σου πλεξίδα.

Και στο τέλος  της τάφρου των Μαριανών

φορώντας το πεντακάθαρο φόρεμα από συνθετική Νεφέλη

αφήνεις το δάκρυ να κυλήσει στο γυμνό σου κορμί ηρωίδα (θρ)ιάμβου

που χρόνια το πλένεις από την κάψα των δακρύων σου.

Με γυρισμένο το μπουμπούκι σου προς τα πίσω

αποχαιρετάς χωρίς να πεις αντίο τη Νεφέλη(μου)

Για να βρει σε εκείνους τους κάμπους την πραγματική Μάρθα.

Αναστάσιος Δάρρας

Μαθητής του Α΄Γενικού Λυκείου Αμαλιάδος