ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ: «Ο δικός μας ο χρόνος»

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

                    ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ: 

                                                   «Ο δικός μας ο χρόνος»

Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδος

           Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο δικός μας ο χρόνος» κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην πόλη μας,  σε μια άκρως επιμελημένη και καλαίσθητη εκτύπωση από τις εκδόσεις  των Αθηνών «ΟΡΦΕΑΣ» το δεύτερο κατά σειρά έργο, πρώτο στο χώρο της λογοτεχνίας,  , του  διακεκριμένου Δικαστή-Εφέτη της Πόλης μας Αργύρη Σταυράκη.

          Πρόκειται για ένα έργο   190  σελίδων όπου ο συγγραφέας  μας δίνει με γλαφυρό τρόπο και επενδυμένες  λογοτεχνικά ακριβείς περιγραφές, τη ζωή, τη δράση, τις ενασχολήσεις, το βιοπορισμό, τις αντιξοότητες ,τις χαρές και τις λύπες  του κόσμου της υπαίθρου, της εποχής του που είναι και δική  μας εποχή στη διάρκεια ενός χρόνου.

Όταν  ο συγγραφέας  ομιλεί για το «δικό μας χρόνο» ,αναφέρεται όχι αποκλειστικά στο δικό του προσωπικό χρόνο αλλά στο χρόνο μιας ολόκληρης γενιάς της γενιάς μας.

Μίας περιόδου μετά τον εμφύλιο  που πέρασε ανεπιστρεπτί κι επισκιάστηκε από την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας των  νέων ηθών και του τρόπου ζωής   που μας επεφύλαξε ο   πολιτισμός του μπετόν και του πλαστικού, της τηλεόρασης  και  της ταχύτητας.

          Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελεί έναν ύμνο της χλωρίδας, και  της πανίδας,  που εκείνη την εποχή αποτελούσε και την πρώτη  χωρίς  βιομηχανική επεξεργασία ύλη  για την  επιβίωση  των ανθρώπων της υπαίθρου.

Αγνή και αμόλυντος ακόμη η ύπαιθρος χωρίς φυτοφάρμακα και καρκινογόνες ουσίες που δυστυχώς σήμερα έχουν επικαλύψει κάθε  επιφάνεια της. 

        ΄Ένα κυκλάμινο, μια παπαρούνα ένα στάχυ, ένα σταφύλι, ένα σύκο, ένας κότσυφας, ένας καλογιάννος, ένα τρυγόνι κι ένα ταπεινό στρουθί είναι σημεία-σύμβολα πάνω στα οποία  αναδεικνύεται η  ευαισθησία του συγγραφέα και πάνω σ’ αυτά τα απλά αγριολούλουδα του βουνού και του κάμπου, αλλά και τα άγρια πετεινά του ουρανού, υφαίνεται  ένας θεσπέσιος καμβάς όπου η γραφίδα-χρωστήρας του συγγραφέα απεικονίζει  ένα ειδυλλιακό περιβάλλον όπου λαμβάνουν χώρα όσα η ίδια η ζωή εξελικτικά στη διαδρομή του αέναου χρόνου επιτάσσει.

          Ο τόπος είναι ο χώρος που πάνω σ’ αυτόν βιώνεται μια ζωή δύσκολη αλλά κι ευχάριστη. Όποιος  τυχερός την έζησε, τη νοσταλγεί. Μπορεί να ήταν φοβερά δύσκολη εκείνη η περίοδος, μπορεί να είχε πίκρες και αντιξοότητες, όμως στο βάθος της είχε  την ικανοποίηση της προσπάθειας, της   επιτυχίας  και τελικά της επιβίωσης.

΄         Ήταν μια  ικανοποίηση  που κυριαρχούσε στο χώρο και σε έκανε να νοιώθεις ότι τα πάντα εξαρτιόντουσαν από σένα  αρκεί να είχες τη θέληση να αναζητήσεις το δικό σου παράδεισο. Αρκεί να είχες τη θέληση για αγώνα. Τα πάντα ήταν στη διάθεσή σου  και  σε πρώτη ζήτηση αρκεί να κινούσες  τα χέρια σου .

          Ο συγγραφέας δίνει  στις καιρικές  συνθήκες κάθε εποχής,   διαστάσεις τελετουργίας.

          Ο  ιεροφάντης  καιρός, είναι  εκείνος που καθορίζει  τις κινήσεις των ανθρώπων μέσα στο χώρο.  Με τις εναλλαγές του, παρέχει  την ποικιλία εικόνων στη φύση και στη ζωή. Μ’ αυτές τις  εναλλαγές ξεκουράζει τον  κάθε στρατοκόπο  της ζωής, τον ανανεώνει και τον συνεγείρει για να συνεχίσει την  προσπάθεια .

          ΄Όσοι δεν είχαν την τύχη να ζήσουν τις στιγμές που περιγράφονται στο έργο του κ. Σταυράκη σίγουρα έχουν χάσει ένα παράδεισο από τη ζωή τους. Εμείς τον ζήσαμε και τον αναπολούμε.

 Το σκάψιμο του αμπελιού και της σταφίδας όσο κουραστικό και επίπονο κι αν ήταν όσο και εάν μας φιλοδωρούσε με φουσκάλες στις παλάμες , συνήθως την περίοδο των διακοπών του Πάσχα,  όλα αυτά ήταν παρωνυχίδες μπροστά στην ικανοποίηση που ένοιωθες όταν  τρυγούσες κι απολάμβανες τις τραγανές  ρόγες   των διαφόρων ποικιλιών σταφυλιών ή έβλεπες τη μαυρομάτα σταφίδα ξαπλωμένη νωχελικά σ’ αλώνια να περιμένει τη συγκομιδή της.

          Τα εφηβικά χρόνια για τη γενιά μας και για το χώρο που ζήσαμε δεν ήταν  άγουρα χρόνια , ήταν χρόνια  υπεύθυνα, δύσκολα και  δημιουργικά.

          Ο συγγραφέας μας χάρισε με το έργο του, κάποιες γλυκόπικρες αναμνήσεις και ένα προβληματισμό για το σήμερα για το οποίο  κι εμείς  δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

           Ο κ. Σταυράκης με το έργο του  αποδεικνύει πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες, επιστήμονες που δεν τους απορρόφησε η καθημερινότητα, δικαστές που πέρα από την απονομή του δικαίου διακονούν και την τέχνη του λόγου.

          Το πόνημά του αφιερώνει στη ιερή μνήμη των γονέων του, που όπως σημειώνει «θα δάκρυζαν αν μπορούσαν να το διαβάσουν»

          «Γεννήθηκα, σημειώνει στον πρόλογό του, μεσ’ στα κυκλάμινα και στις ευωδιές της βροχής κι ακούω ακόμη τον ψίθυρο της καλαμιάς και τα’ ανέμου. Τα τριζόνια και τα’ αηδόνια της νύχτας. Χαμένος(;) παράδεισος…»Αναρωτιέται.

 Τι να προσθέσουμε πλέον εμείς. Αξίζει να διαθέσει κανείς λίγο χρόνο για να απολαύσει το έργο του κ. Σταυράκη «Ο δικός μας ο χρόνος».